Το blogάκι που δεν ήθελε να καταργηθεί.
Και όντως προσπάθησαν να το κάνουν πράξη. Εκεί όμως, όπως γίνεται συνήθως, φάνηκαν οι υπερεκτιμήσεις, τα λάθη και τα κενά του σχεδιασμού.
Όσο σκληρό κι αν ήταν έπρεπε να το παραδεχτούν. Περίσσευε ένα... και θα έπρεπε, ''το περισσευούμενο'' να καταργηθεί. Στην τύχη..., να βάλουμε κλήρο..., το πιο αδύναμο..., ήταν οι προτάσεις που ακούστηκαν για την επιλογή του. Τελικά συμφωνήσαμε στο πιο αδύναμο, αυτό που είχε τις λιγότερες επισκέψεις, τα λιγότερα κλικ, ακόμα και αν δεν ήταν δική του ευθύνη. Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή, ο πιο αδύναμος κρίκος έπρεπε να διαγραφεί...
Το μπλογκ που περίσσευε, το timecracks.blogspot.gr/, είχε επιλεγεί να καταργηθεί. Άρχισαν τις απαιτούμενες ενέργειες. Έπρεπε πρώτα να αδειάσει το υλικό που είχε στις αποθήκες του και να μεταφερθεί στα άλλα blogs της ομάδας... Η δουλειά προχωρούσε και η ύλη του έφευγε κομμάτι κομμάτι.
Ήταν δυσάρεστο γιατί κάθε κομμάτι μόλις μεταφερόταν στη νέα του θέση έπρεπε να σβηστεί από το ''μπλογκ'' και να χάσει τη θέση που κατείχε στο διαδίκτυο. Από δω και πέρα όποιος έβλεπε μία φράση ή μια φωτογραφία από δική του ανάρτηση, δεν θα οδηγούνταν σ' αυτήν γιατί απλά ήταν σβησμένη.
Έγιναν συμπτύξεις, δημιουργήθηκαν νέες κατηγορίες στα υπόλοιπα μπλογκάκια, μεταφέρθηκαν αναρτήσεις. Άλλη θα πήγαινε στο ''foreigner'' που ανέβαζε συνήθως μια ιδιότυπη ραπ, άλλο post τακτοποιήθηκε στην ''Utopia'', κάτι πήραν οι "Λεύτερες Σκέψεις" ακόμα και το αυστηρό ''Scholeio.com'' πήρε κάτι. Για να μην σας πω για τον μαχητικό "ΕΛΕΓΧΟ", την οικογενειακή εφημερίδα που έπεσε μαχόμενη στον βασιλικο-βενιζελικό εθνικό διχασμό και το ''eleghos... at history'' που έχει κείμενα πεζά και στίχο στα αγγλικά...
Αργά το βράδυ της 7ης μέρας είχαν τελειώσει όλα.
Το cracks in time ήταν ένα άδειο κουφάρι πια, του είχαν πάρει όλα τα αρχεία του. Το μόνο που περιείχε τώρα τo blog ήταν μια μικρή επιγραφή που έγραφε ''εργασία σε εξέλιξη''.
Λίγο πριν το τέλος, συζητήσαμε την πιθανότητα να συνεχίσει τη δράση του με άλλη μορφή. Οι περισσότερες φωνές έλεγαν όχι, αυτά που υπάρχουν είναι υπέρ αρκετά και ένα παραπάνω, πιθανόν να μην προλαβαίνουμε την τροφοδότησή του, άλλωστε τώρα έχουν τακτοποιηθεί όλα τα αρχεία. Είχε έρθει η δύσκολη ώρα της ακύρωσης, αφού δεν το χρειαζόμαστε, δεν υπήρχε να κάνουμε τίποτα άλλο.
Είμασταν όλοι πολύ κουρασμένοι... Το αφήσαμε για την άλλη μέρα το πρωί.
Με ξύπνησαν φωνές... ανταποκρίθηκα ήθελα δεν ήθελα, ο ύπνος μου είχε τελειώσει...
- "Εντάξει... ξυπνάω, ορίστε".
Παραπατώντας σχεδόν πήγα στην κουζίνα ν' αρχίσω τη μέρα... Έβαλα φίλτρο και νερό στη καφετιέρα,
- "Πρέπει να ξυπνήσω"... είπα στον εαυτό μου, και στ' όνειρο μου, που μάλλον, συνέχιζε η δράση του και στο ξύπνιο μου.... Άδειασα καφέ στην κούπα μου... Το φίλτρο έσταζε ακόμα.
- ''Μη με ακυρώσετε...'' νάτη πάλι μια φωνή.
- ''Ποιός μιλάει ?'', ρώτησα στο πουθενά, τι όνειρο... να συνεχίζει κι όταν ξυπνάς!
- ''Είμαι το blogάκι αυτό που σχεδιάζετε να ακυρώσετε...''
Λίγο η άνοιξη... λίγο η μέρα ''1η του Μάη'', αποφασίζω να ακολουθήσω σ' αυτό το παιχνίδι της δημιουργικής μου φαντασίας...
- ''Μα είσαι άδειο ! Είσαι ένα άδειο blog... τί ματαιοδοξία! Μέσα σ' αυτό τον ωκεανό του διαδικτύου ποιος θα ασχοληθεί μαζί σου, με σένα και τις εμμονές σου; Δεν μπορείς να έχεις παρουσία στο διαδίκτυο χωρίς θέματα'', με ακούω να απαντάω με σοβαρότητα, δίνοντας προσοχή στη φωνή που δημιουργεί η φαντασία μου.
- ''Λοιπόν θα με βοηθήσεις ?'', συνεχίζεται ο διάλογος...
- ''Πως να σε βοηθήσω ?'', του απαντώ με κέφι, συμμετέχοντας στο ξεκίνημα της νέας ιδέας.
- ''Να μου βρεις υλικό άξιο και κατάλληλο για μένα και τ' όνομά μου. Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο πια... Άλλωστε αυτό δεν λες ότι κάνεις? Σκέψου κάτι και για μένα... ειδικά για μένα, κατέβασε καμιά ιδέα...'', το χρώμα της φωνής έχει γίνει επιβλητικό ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ.
- ''Μα δεν είναι στο χέρι μου, δεν λειτουργώ μόνη μου'', απάντησα αυθόρμητα.
- ''Θα μπορούσες να με ''υιοθετήσεις''... αν με πάρεις υπ' ευθύνη σου, αν με υπερασπιστείς οι άλλοι θα υποχωρήσουν... να με κάνεις προσωπικών απόψεων ιστολόγιο, όπως άλλωστε είναι και η πραγματική φύση των blogs.''
Δεν είχα τι να πω... Και γιατί όχι, άρχισα να το βλέπω αλλιώς, μήπως να το σκεφτώ πιο σοβαρά ?
- ''Κι εγώ θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ..." η φωνή ακούστηκε τώρα με ελπίδα... και μάλλον είχε κερδίσει.
Πρέπει να μιλήσω με τον Ηβιλάγια... σκέφτηκα, μόνο εκείνος θα μπορούσε να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη... Ναι, νομίζω ότι τελικά θα το βοηθούσαμε το ...... Το ''μπλογκάκι χωρίς όνομα''.
Αποφάσισα να μοιραστώ με τον Ηβιλάγια τον προβληματισμό μου... ακόμα και το όνειρο... παραδόξως δεν με κορόιδεψε όπως περίμενα, αντίθετα ο Οδυσσέας, έτοιμος πάντα για περιπέτεια, άρχισε να σχεδιάζει... να μιλάει, περισσότερο μόνος του παρά σε μένα.
Συμφωνήσαμε ότι το πρώτο βήμα ήταν το όνομα -που λειτουργεί και σαν ταυτότητα. Μείναμε σιωπηλοί για λίγο... ψάχναμε καθένας μόνος του...
Το αρχικό του όνομα ''Σχισμές στο χρόνο'' όπως είναι η μετάφραση του ''timecracks'', -η ψηφιακή του γραφή και ταυτότητα-, ομολογώ ότι δεν μας ικανοποιούσε σύμφωνα με τα νέα μας σχέδια. Βέβαια είχε τη σφραγίδα του επίσημου, του ''βαφτιστικού'' του όπως καταχρηστικά θα λέγαμε.
Αρχίσαμε να αναφέρουμε διάφορα ονόματα.
- ''Κάτι που θα ήταν κοντά στις επιδιώξεις μας Οδυσσέα, σε μια ερευνητική ματιά σε ιστορικές καταγραφές, που μετά από διασταυρώσεις και έρευνα, θα αποτύπωνε την άποψή μας ε, τι λές?'' τον ρωτάω θέλοντας τη δική του άποψη.
- "Μα έχουμε ήδη τις "Σκέψεις... λεύτερες" κλπ για τα ιστορικά... Θα ήταν υπερβολή ή ένα καλύτερα ένα άσκοπο μοίρασμα, δεν ξέρω... Ίσως να είναι σωστή ίσως και να μην είναι όμως αυτή η άποψη...!'' τον ακούω να λέει. ''Ίσως να είναι διχαστική, ίσως να μην είναι, αυτή η από δύο γωνιές θέαση..."
- ''Ίσως... Οδυσσέα, ίσως και να μην είναι'', του απαντάω και είναι φανερό ότι δεν είμαι σίγουρη.
- ''Ίσως... ας μείνουμε σ' αυτά που συμφωνούμε και μετά θα βρούμε και το όνομα, είμαστε σίγουροι ότι το κρατάμε σε λειτουργία αυτό το ''χωρίς όνομα μπλογκ''?
- ''Είμαστε... τόπαμε Οδυσσέα αυτό. Θα υπάρχει και θα δημιουργεί μαζί μας.''
Χωρίς πολλά λόγια περάσαμε στον επανασχεδιασμό του, στη συνέχιση του σαν τόπο ψηφιακής αφήγησης και επικοινωνίας. Συνεχίσαμε το παιχνίδι των ονομάτων... γράψαμε υποψήφια ονόματα ... ψάχναμε κάτι αλλά ακόμα δεν ξέραμε τι. Λέξεις... μια λέξη κάτω απ' την άλλη... Γράψε γράψε... τελικά χωρίς να το καταλάβουμε δημιουργήσαμε λίστα. Μπερδευτήκαμε...
- ''Γιατί να μην εκφράσω ακριβώς αυτό, αυτή την αμφισβήτησή...?'', ακούω να μου ψιθυρίζει το μπλογκάκι.
- ''Δεν άκουσα, τι είπες ?'' μου ξεφεύγει...
- ''Δεν μίλησα...'' μου απαντάει ο Οδυσσέας.
- ''Επειδή σ' ακούω μόνο εγώ, περίμενε να το μεταφέρω και στον Ηβιλάγια'', απευθύνομαι στη φωνή που επιμένει...
- ''Τι έγινε... ποιος ήρθε...? Ποιανού μιλάς ?'', με κοιτάει χαζεμένος ο Οδυσσέας.
- ''Τίποτα σπουδαίο, ίσως το ''χωρίς όνομα μπλογκ'' παρακολουθεί τις εξελίξεις της συζήτησής μας και έχει άποψη επί του θέματος, του εξηγώ.
- 'Ώστε ίσως ε, και τι σου λέει το ''χωρίς όνομα μπλογκ'' ?'', δείχνει ενδιαφέρον ο Ηβιλάγιας.
- ''Ίσως να μού είπε ότι θέλει να εκφράσει την αμφισβήτησή μας'', τον ενημερώνω.
- ''Ε, δώστου επιτέλους αυτό που θέλει να πάμε παρακάτω! Ίσως... και ίσως'',
Κάπως έτσι λοιπόν, απαιτητικά και χωρίς ίσως, "ξέροντας τι θέλει", ξεκίνησε αυτό το μικρό blogάκι, που αντιστάθηκε σθεναρά και διεκδίκησε την ψηφιακή του ύπαρξη. Για αλλού ξεκίνησε κι αλλού το διαδίκτυο το πήγε... Ίσως...
Ίσως όμως και αυτή να ήταν η επιλογή του από την αρχή, ίσως να τους παραπλάνησε όλους, για να καταλήξει εκτός προγράμματος, ατίθασο, ανεξάρτητο, έξω από τα τείχη. Ίσως..
Αυτή είναι η μικρή ιστορία του ίσως, κατά κόσμον, και ''Cracks in Time'' κατά www.. Ένα μπλογκάκι που διεκδίκησε να υπάρχει και ίσως για αλλού ξεκίνησε κι αλλού η blogζωή το πήγε, ίσως...
ίσως...
