Ηγέτες, Οι Ήρωες και οι Άλλοι

      
             "Ο Γενναίος των Μαχών"


Οι ηγέτες των παλαιών των εποχών
                                            [όπως επί Μεγαλοκομνηνών,
στην πρώτη του στρατεύματος ήτανε τη γραμμή,
και με τους στρατιώτες τους νικούσαν,
                                                   [ή και πεθαίνανε μαζί !

Απείχαν παρασάγγας εκ των δικών μας ηγετών,
πολλών αστράτευτων δε εξ αυτών, 
κομψευομένων  και μοδάτων κουστουμάκηδων,
γνωστών και μη εξαιρετέων γραββατο-μαντηλάκηδων. 

                             
            Πριν δέκα αιώνες για την ανδρεία του
                                                        [ο Ανδρόνικος Α' Κομνηνός,

           σε όλη την αυτοκρατορία ήταν γνωστός,

           και ως "ο γενναίος των μαχών", 

                                     [που πάντα πρώτος έβγαινε 'μπρος,
           όπως περιγράφει ο Άγγελος Βλάχος* παραστατικά          *Οι τελευταίοι γαληνότατοι 
           "ποιος ήταν", σε κείμενα παρμένα,
                                                        [από της εποχής τα χρονικά:                                                                                   

"Ο Αυτοκράτωρ* ως είθισται,                                             *Μανουήλ Α' Κομνηνός
                          [επικεφαλής ήτανε του στρατού,                       

και ο εξάδελφος  του Ανδρόνικος με σθένος λιονταριού,
ο μέλλων ηγέτης, δίπλα του πάντα πολεμούσε και παντού.

Κάποτε σε μιά μάχη συμφωνούν με τον εχθρό, 
τους Ουγγρο-Σέρβους, 
                            [να μονομαχήσουνε μόνο δυό 
και τις διαφορές τους  έτσι για να λύσουν,
το αποτέλεσμα να σεβαστούν 
                               [κι άλλο μη πολεμήσουν.

Αντίκρυ στέκουν λοιπόν δύο στρατοί,
και βγαίνει απ' την αντίπαλη γραμμή,
τεράστιο ένα ανθρωπόμορφο  γομάρι...

Στου αντίπαλου το φόβο, 
                                [φαίνεται να ποντάρει    

όλο το Μαγυαρο-Σέρβικο στρατόπεδο 
               [αμαχητί μπας και τη σκαπουλάρει.

Οι Ρωμαιο-μισθοφόροι παγωμένοι,
κιοτέψανε όλοι,
                     [και λέγαν φοβισμένοι:
"για τον παρά μεις πολεμάμε,
                                       [μ' αυτό παραπηγαίνει".
           
                 Ποιός θα τα βάλει τώρα με το"κτήνος",
                 ποιός θάναι ο Ρωμαίος 'κείνος ??

                 Τα άλογα τους,
                                     [ταυτόχρονα σπιρούνισαν,
                 οι ηγέτες νυν και μέλλων,
                                   [και να μονομαχήσουν κίνησαν !

Πρώτοι στη μάχη, τότε οι αυτοκράτορες
δεν κρύβονταν πίσω απ' το στρατό τους,
                                           [οι άξιοι εκείνοι άρχοντες....
                   Όχι σαν τους σημερινούς μάγκες απ’ τα μετόπισθεν
που όταν ακούσουν για εχθρούς την κάνουν με την όπισθεν.*
όπως όταν μπουκάρισαν, σαν ήμουν μικρός, οι Γερμανοί
και οι διοικούντες (ονόματα δεν λέω),
                          [με τον χρυσό, την κοπανήσαν  για Αφρική,
αντί να είναι στην πρώτη τη γραμμή,
δίπλα στον ταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο,
                                           [του οχυρού του "Ρούπελ" διοικητή,
που τον ακούν εμβρόντητοι να λέει, οι Γερμανοί :

"Τα οχυρά καταλαμβάνονται, δεν παραδίδονται..."
[και ζωντάνευε λες του Σπαρτιάτη Λεωνίδα η φωνή.

              Γυρνάω πίσω στην μονομαχία.
             Στα δυό στρατόπεδα αναμονή,
                                                 [και νευρική ηρεμία.

             Ο Ανδρόνικος σταμάτησε,

             και τ' άλογό του κράτησε,
             γιατί ο Μανουήλ, σαν Κομνηνός σωστός,
             διόλου δεν διστάζει να βγει και τούτος 'μπρός,

             ενώ με περηφάνεια ζητωκραυγάζει ο στρατός...

             Το κοφτερό σπαθί του αυτοκράτορα,
                                                [ρίχνει τον Βάγχινα νεκρό,
             τον θηριώδη, τον φοβερό και τρομερό.

             Η συμφωνία ξεχνιέται στο λεπτό,
             κι οι Μαγυαρο-Σέρβοι,
                                      [ορμούν σαν λυσσασμένοι.

             Μα, ο Ανδρόνικος που τ' αναμένει,

             σαν κεραυνός αντεπιτίθεται με το ιππικό,
             και με σφοδρότητα μοναδική, 
                               [σκορπίζει και διαλύει τον εχθρό.

             Από στόμα σε στόμα θρύλος γίνεται στον Ρωμαϊκό στρατό,

             αλλά ο Μιχαήλ που μονομάχησε σαν "πρώτος"

             δοξάστηκε, ενώ ο Ανδρόνικος,
                                              [για χρόνια έμεινε στο σκότος.
                     

         Ο λαός, που τους γενναίους του δεν ξεχνά,
            τον ψάχνει, τον αναζητά,
            και τον προσμένει νάρθει απ' την Ανατολή,
            που χρόνια στα μέρη εκείνα έχει αποτραβηχτεί ,
            κάπου στην Ανατολική Μικρά Ασία,
            στην Αρμενία στη Γαλικία,
                                     [ίσως και στη Καππαδοκία.

            Ελπίζει μα και προσδοκά από αυτόν τη σωτηρία,
            αφού ξεκάθαρο πια είναι πως στην αυτοκρατορία
            οι ξένοι έχουνε πιάσει όλα πόστα
                                                               [και έχει μετατραπεί
            ουσιαστικά σε μιά μεγάλη αποικία... Δυτική.

            Οι ξένοι αποφασίζουν και έχουνε τα κουμάντα,
            τους Ελληνορωμαίους, τους έχουν από καιρό στην μπάντα.

            Επιμελώς η Γαλλίδα χήρα του Α' Μανουήλ,
            και με πολλή σπουδή, 
                                    δίνει στη χώρα το Δυτικό προφίλ.


            Έτσι κατ' απαίτηση λαϊκή, σαν ελευθερωτής 
                                      [και με τον Ανατολικορωμαϊκό στρατό,
            ο Ανδρόνικος βαδίζει κατά της Πόλης,
                                    [και πλησιάζει ώρα την ώρα, λεπτό λεπτό...

             Με πονηριά η Αντιβασίλισσα, κι ευγένεια Γαλλική,
             τον προσκυνάει πριν καν περάσει στην Ευρωπαϊκή ακτή,  

             κι ο Πατριάρχης, λαού θέλοντος, στην ΑγιαΣοφιά,

             συν-αυτοκράτορα τον στέφει αμέσως και συν-βασιλιά.

             Ο εξόριστος πρίγκιπας είναι ο νικητής,

             χωρίς σπαθιά να ρίξει, 
                         [και στην Βασιλεύουσα θριαμβευτής

             μπαίνει, ενώ πανευτυχείς τον εδοξάζουν όλοι.

                       ____________

       "Να φύγουν οι 'ξένοι αμέσως από την Πόλη",
       δίνει με βροντερή κι αποφασιστική φωνή,
       πολύ οργισμένος, την πρώτη του διαταγή,
       "... αλλέως να φυλακιστούν",
               (ή κατά τον Γίββωνα όλοι να εκτελεστούν).

(Ετούτο τον διωγμό τώρα θέλουν,
                                     [οι Δυτικοί να εκδικηθούν,
και την εφαρμογή του σχεδίου τους θα βρουν,
όταν οι χιλιάδες άτακτοι Σταυροφόροι,
που πάνε προς τα 'κει...
                        [βάζουν και προς την Πόλη πλώρη,
με το αζημίωτο τη Βασιλεύουσα να αφανίσουν,
την αυτοκρατορία απ' τον χάρτη να τη σβήσουν,
τους θησαυρούς της να κατα-λεηλατήσουν,
τις πόλεις τους με τα ματωμένα λάφυρα της να στολίσουν,
και τους ομοθρήσκους Χριστιανούς,
                                                  [ανελέητα να τους τσακίσουν).

                  Αφού εκάθησε ο κουρνιαχτός,
                                        [από τα πρώτα του μελήματα
              ήταν ν' αφαιρέσει, από τους φεουδάρχες, κτήματα,

              δίκαια "μοιράσματα" αυτά να κάνει στους φτωχούς,

              μα οι θιγμένοι, κραυγές από τη λύσσα τους 

                                                                    [βγάζανε και αφρούς.        

               Θηρία λοιπόν οι πλούσιοι βολεμένοι,
               κι όλοι μαζί πια τώρα συνασπισμένοι,
               μαγείρεψαν με τη διαχρονική τη συνταγή,
               το πραξικόπημα που πάντα στη δυστυχία τους,
               [φροντίζει να παραμένουν οι φτωχοί....

               Έτσι λοιπόν τον "τρώει" άδοξα, ο πλουτο-συνασπισμός, 

                μα για αιώνες έως και σήμερα θα τον δοξάζει ο λαός, 

                για το γερό σπιρούνισμα,

                                        [στους κλέφτες και στους διεφθαρμένους....

                 Αθάνατος ο Ανδρόνικος, προσωποποίηση της συμπόνιας,

                                                                 [προσωποποίηση και του σθένους.

  υγ.

Ο Χωνιάτης Μιχαήλ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών,
λέει τον Ανδρόνικο "σωτήρα των φτωχών"
και αμείλικτο διώκτη των πλουτοκρατών.

Στων σαράντα μαρτύρων το ναό,
βαστώντας μόνο ένα δρεπάνι,
                      [σαν τον αγρότη τον φτωχό, 
οι περαστικοί στην Κωνσταντίνου Πόλη,
χωρίς βασιλικά πλουμίδια,
                           [στο άγαλμά του βλέπουνε όλοι, 
έναν ταπεινό θνητό... στη βόρεια πύλη.
Για όλους τους σύγχρονους,
                            [ένα ισχυρότατο σκαμπίλι.

Εκείνος... ο προστάτης της φτωχολογιάς
ο πρώτος  λαϊκός και ελεήμων βασιλιάς, 
κάποιοι θεωρήσαν ότι καλύτερα,
                                [κομμένος νάναι απ' τα βιβλία,
καθώς δεν "συμφέρει" και πολύ...
                                [την τάξη την καθεστηκυία*.  
_________________________________            

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π. Β. Ματαράγκα, με φήμες, αλήθειες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com   Νο. 17
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

Βοήθησαν:
Άγγελος Σ. Βλάχος «Οι τελευταίοι Γαληνότατοι»

________________________________________

* Καθεστηκυία τάξη θηλυκό Το σύστημα αξιών και αντιλήψεων που θεωρείται κατεστημένο 

* Η δυναστεία των Κομνηνών,  Η βυζαντινή οικογένεια των Κομνηνών, η οποία αναφέρεται για πρώτη φορά στις πηγές επί Βασιλείου Β', προέρχεται από ένα χωριό που δεν απέχει πολύ από την Αδριανούπολη. Αργότερα τα μέλη της οικογένειας εξελίχθηκαν σε μεγαλοκτηματίες της Μικράς Ασίας.

Έμβλημα του οίκου των Κομνηνών

Με τη καθοδήγηση του Αλέξιου το κόμμα των στρατιωτικών και οι μεγαλοκτηματίες των επαρχιών θριάμβευσαν κατά των γραφειοκρατών και της πολιτικής εξουσίας της πρωτεύουσας θέτοντας συγχρόνως τέλος στην εποχή των ανωμαλιών.
Οι πρώτοι τρεις Κομνηνοί πέτυχαν να κρατήσουν το θρόνο επί ένα αιώνα και τον μεταβίβαζαν από τον πατέρα στο γιο.

Μανουήλ Α' (1143-1180) ήταν εκ πεποιθήσεως θαυμαστής της Δύσης, και άλλαξε την αυστηρή ατμόσφαιρα που είχε εγκαταστήσει ο πατέρας του στη αυλή. Χαρούμενες διασκεδάσεις, έρωτες, δεξιώσεις, γιορτές, οργάνωση κυνηγιού με βάση τα δυτικά πρότυπα, αθλητικοί αγώνες, όλα αυτά αποτελούσαν τα χαρακτηριστικά της ζωής της Κωνσταντινούπολης. Οι επισκέψεις στην πρωτεύουσα ξένων αρχόντων, όπως για παράδειγμα, των βασιλιάδων της Γερμανίας και της Γαλλίας, του Σουλτάνου του Ικονίου και πολλών Λατίνων πριγκίπων της Ανατολής, με τον βασιλιά της Ιερουσαλήμ επικεφαλής, απαιτούσαν τεράστια χρηματικά ποσά.

Πολλοί Ευρωπαίοι από τη Δύση παρουσιάστηκαν στην αυλή του Βυζαντίου και οι πιο υπεύθυνες θέσεις της αυτοκρατορίας περιήλθαν στα χέρια τους.

Ο Μανουήλ παντρεύτηκε δυο φορές, κάθε φορά από μια πριγκίπισσα της Δύσης. Πρώτη του γυναίκα ήταν η Γερμανίδα Βέρθα-Ειρήνη, ενώ η δεύτερη, η Μαρία, ήταν μια Γαλλίδα με σπάνια ομορφιά, κόρη ενός πρίγκιπα της Αντιόχειας. Η όλη βασιλεία του Μανουήλ ρυθμιζόταν από τις δυτικές του ιδέες, καθώς και από το απατηλό του όνειρο της αποκατάστασης της ενότητας: 

Της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την οποία ήλπιζε να πετύχει με τη βοήθεια του Πάπα, που θα στερούσε το βασιλιά της Γερμανίας από το αυτοκρατορικό του στέμμα. Για τον σκοπό αυτό ήταν ήδη έτοιμος να επιδιώξει την ενότητα με τη Δυτική Καθολική Εκκλησία. Η πίεση των Λατίνων και η παραμέληση των εσωτερικών συμφερόντων όμως δημιούργησαν μια μεγάλη δυσαρέσκεια ανάμεσα στον πληθυσμό και άρχισε να δημιουργείται μια έντονη επιθυμία αλλαγής του συστήματος.

Όταν πέθανε ο Μανουήλ η Μαρία ανακηρύχθηκε αντιβασιλέας. Στην πραγματικότητα όμως η εξουσία περιήλθε στα χέρια του ανεψιού του Μανουήλ, Αλέξιου Κομνηνού. Η νέα κυβέρνηση εξαρτιόταν από την υποστήριξη του λατινικού παράγοντα, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια. Η αυτοκράτειρα Μαρία, η οποία στην αρχή ήταν πολύ λαοφιλής, θεωρείτο τώρα σαν «ξένη». Ο Γάλλος ιστορικός Diehl συγκρίνει τη θέση της Μαρίας με της Μαρίας Αντουανέτας, η οποία την εποχή της Γαλλικής επανάστασης ονομαζόταν από τον λαό «Αυστριακιά».

Ένα ισχυρό κόμμα σχηματίστηκε εναντίον του παντοδύναμου Αλέξιου Κομνηνού, με αρχηγό τον Ανδρόνικο Κομνηνό, μια μοναδική και ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία, (τόσο για τον ιστορικό όσο και για τον μυθιστοριογράφο) της βυζαντινής ιστορίας.

Ο Ανδρόνικος, Γιος του Ισαάκιου Κομνηνού.  Ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας των Κομνηνών. Ευφυής, ικανότατος, αλλά πολλές φορές παρορμητικός, απερίσκεπτος και βίαια τιμωρητικός,  ανεψιός του Ιωάννη Β' και ξάδελφος του Μανουήλ Α', ανήκε στους πιο νεαρούς από τους Κομνηνούς, που ενώ είχαν απομακρυνθεί από το θρόνο, διακρίθηκαν λόγω της εξαιρετικής τους δραστηριότητας, την οποία μερικές φορές όμως δεν τη χρησιμοποιούσαν σωστά. Αργότερα, στην τρίτη γενιά, η γραμμή αυτή των Κομνηνών έδωσε τους άρχοντες της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, που είναι γνωστοί στην ιστορία ως η δυναστεία των Μεγάλων Κομνηνών.

«Εξόριστος πρίγκιπας» του 12ου αιώνα «ο μέλλων Ριχάρδος Γ' της βυζαντινής ιστορίας», στου οποίου την ψυχή υπήρχε «κάτι το παρόμοιο με ό,τι είχε ο Καίσαρ Βοργίας», «Αλκιβιάδης της μέσης Βυζαντινής αυτοκρατορίας», ο Ανδρόνικος αντιπροσώπευε «έναν τέλειο τύπο Βυζαντινού του 12ου αιώνα, με όλες τις αρετές και όλες τις κακίες». 
Ωραίος, λεπτός και ευφυολόγος, αθλητής και πολεμιστής, μορφωμένος και θελκτικός (κυρίως για τις γυναίκες που τον λάτρευαν) κουφός και ευερέθιστος, σκεπτικιστής και, σε περίπτωση ανάγκης, υποκριτής και επίορκος, φιλόδοξος συνωμότης και ραδιούργος, τρομερός, αργότερα, για τη θηριωδία του, ο Ανδρόνικος, όπως λέει ο Diehl, όντας εκ φύσεως μεγαλοφυΐα, θα μπορούσε να γίνει σωτήρας και αναμορφωτής της εξαντλημένης Βυζαντινής αυτοκρατορίας αν διέθετε έστω και μερικά ηθικά κριτήρια.

Ένας σύγχρονος ιστορικός του Ανδρόνικου, ο Νικήτας Χωνιάτης, γράφει γι’ αυτόν ότι «ποιος γεννήθηκε από τέτοια δυνατή πέτρα ή με μια καρδιά σφυρηλατημένη σε τέτοιο αμόνι που να μη μπορεί να μαλακώσει από τα δάκρυα του Ανδρόνικου ή να μη συγκινηθεί από την πανουργία των λόγων του που πήγαζαν σαν από μια σκοτεινή πηγή». Ο ίδιος ιστορικός συγκρίνει τον Ανδρόνικο με τον «πολύμορφο Πρωτέα».

Παρά τη φαινομενική φιλία του με τον Μανουήλ, ο Ανδρόνικος ήταν ύποπτος στον αυτοκράτορα και γι’ αυτό δεν είχε ευκαιρίες δημόσιας προβολής του στο Βυζάντιο. 

Πέρασε το περισσότερο διάστημα της βασιλείας του Μανουήλ περιπλανώμενος στις διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Όταν στάλθηκε από τον αυτοκράτορα πρώτα στην Κιλικία και μετά στα σύνορα της Ουγγαρίας, ο Ανδρόνικος κατηγορήθηκε για συνωμοσία εναντίον της ζωής του Μανουήλ και κλείστηκε σε μια φυλακή της Κωνσταντινούπολης, όπου πέρασε αρκετά χρόνια. 

Ύστερα από πολλές περιπέτειες πέτυχε να δραπετεύσει μέσω ενός εγκαταλειμμένου οχετού, αλλά συνελήφθη και πάλι για να φυλακιστεί για αρκετά ακόμα χρόνια. Δραπέτευσε όμως και πάλι στο Βορρά και κατέφυγε στη ΝΔ Ρωσία, στον πρίγκιπα της Γαλικίας Γιαροσλάβ. Το 1165 ένας Ρώσος χρονογράφος ανέφερε ότι «ο ξάδελφος του αυτοκράτορα Κύριος (Kyr) Ανδρόνικος, κατέφυγε από την Κωνσταντινούπολη στον πρίγκιπα της Γαλικίας Γιαροσλάβ, ο οποίος τον δέχθηκε με μεγάλη αγάπη, δίνοντάς του αρκετές πόλεις για παρηγοριά».

Όπως αναφέρουν οι βυζαντινές πηγές, ο Ανδρόνικος έγινε δεκτός από τον Γιαροσλάβ, με ευγένεια. Έμεινε στο σπίτι του πρίγκιπα, έτρωγε και κυνηγούσε μαζί του και ακόμα συμμετείχε στα συμβούλιά του με την αριστοκρατία. Η παραμονή όμως του Ανδρόνικου στην αυλή του πρίγκιπα της Γαλικίας φαινόταν επικίνδυνη στον Μανουήλ, ενώ ο ανήσυχος συγγενής του είχε ήδη αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Ούγγρους, οι οποίοι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βυζάντιο. Ο Μανουήλ αποφάσισε να συγχωρήσει τον Ανδρόνικο, ο οποίος έφυγε από τη Γαλικία για την Κωνσταντινούπολη, αφού τον αποχαιρέτησε ο Γιαροσλάβ (όπως λέει ένας Ρώσος χρονογράφος) «με μεγάλες τιμές».

Αφού διορίστηκε Δούκας της Κιλικίας στη Μικρά Ασία, δεν έμεινε εκεί για πολύ καιρό. Έφτασε στην Παλαιστίνη μέσω Αντιόχειας όπου ερωτεύτηκε τη συγγενή του αυτοκράτορα και χήρα του βασιλιά των Ιεροσολύμων Θεοδώρα, που υποχώρησε στις παρακλήσεις του. Ο εξαγριωμένος αυτοκράτορας διέταξε την τύφλωση του Ανδρόνικου, που ειδοποιήθηκε εγκαίρως, ξέφυγε με τη Θεοδώρα και για αρκετά χρόνια περιπλανιόταν στη Συρία, τη Μεσοποταμία και την Αρμενία, φτάνοντας ακόμα μέχρι και τη μακρινή Ιβηρία.

Τελικά οι απεσταλμένοι του Μανουήλ πέτυχαν να συλλάβουν τη Θεοδώρα και τα παιδιά που είχε κάνει με τον Ανδρόνικο, ο οποίος μη μπορώντας να υποφέρει το χαμό αυτόν αποφάσισε να υποταχθεί στον αυτοκράτορα. Ο Μανουήλ συγχώρεσε τον Ανδρόνικο, που φαινομενικά μετανόησε για τα σφάλματά του. Ο διορισμός του ως διοικητή του Πόντου, στη Μικρά Ασία, υπήρξε ένα είδος τιμητικής εξορίας ενός επικίνδυνου συγγενή. Όταν πεθαίνει ο Μανουήλ (1180), ο γιος του Αλέξιος Β' (ένα παιδί 12 ετών) γίνεται αυτοκράτορας. Ο Ανδρόνικος τότε ήταν 60 ετών.

Αυτή είναι η βιογραφία του ανθρώπου, στο πρόσωπο του οποίου ο λαός της πρωτεύουσας είχε συγκεντρώσει όλες του τις ελπίδες εναντίον της λατινόφιλης πολιτικής της αυτοκράτειρας-αντιβασίλισσας Μαρίας και του Αλέξιου Κομνηνού. 
Ένας σύγχρονός του, ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης λέει ότι ο Ανδρόνικος «ήταν για την πλειονότητα του λαού πιο αγαπητός και από τον ίδιο τον Θεό» ή το λιγότερο η αγάπη του λαού προς τον Ανδρόνικο ερχόταν αμέσως μετά την αγάπη του προς τον Θεό.

Ο Ανδρόνικος, στ' όνομα του λαού, βαδίζει κατά της Κωνσταντινούπολης. Μόλις μαθεύτηκε το νέο, ο πληθυσμός της πρωτεύουσας άφησε να εκδηλωθεί όλο του το μίσος για τους Λατίνους και επιτέθηκε εναντίον της περιοχής τους, σφάζοντας Λατίνους χωρίς διάκριση φύλου ή ηλικίας. Το εξαγριωμένο πλήθος δεν κατέστρεφε μόνο τα σπίτια, αλλά και τις λατινικές εκκλησίες, καθώς και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Μάλιστα, σ’ ένα νοσοκομείο σκοτώθηκαν οι άρρωστοι που ήταν στα κρεβάτια τους. Ο αντιπρόσωπος του Πάπα αποκεφαλίστηκε, ενώ πολλοί Λατίνοι πουλήθηκαν ως δούλοι στις τουρκικές αγορές. 
Με τη σφαγή αυτή των Λατίνων, το 1182, όπως λέει ο Uspensky, «ο σπόρος της φανατικής έχθρας που υπήρχε μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αν δεν φυτεύτηκε, εν τούτοις αυξήθηκε». Ο παντοδύναμος Αλέξιος Κομνηνός φυλακίστηκε και τυφλώθηκε, ενώ ο Ανδρόνικος μπήκε στη πρωτεύουσα θριαμβευτικά. 
Εκτός από τον Αλέξιο τυφλώθηκε και ο νικητής των Ούγγρων, ο στρατηγός Ανδρόνικος Κοντοστέφανος. 

Το 1182 να διατάζει τη σφαγή όποιου διέπραττε αδίκημα ή υπεξαιρούσε χρήματα ή κώλυε το κράτος. 
Τα άδεια αυτοκρατορικά θησαυροφυλάκια γέμισαν, και οι καταπιεσμένοι πολίτες βρήκαν μία ανάπαυλα. Διατάχθηκαν επίσης οι κατασκευές οχυρών και κάστρων, με παράδειγμα το κάστρο της Λήμνου.
Ο Ανδρόνικος, θέλοντας να ενισχύσει τη θέση του, άρχισε σιγά-σιγά να καταστρέφει τους συγγενείς του Μανουήλ και διέταξε τον πνιγμό της αυτοκράτειρας Μαρίας. Έτσι ο Ανδρόνικος έγινε συναυτοκράτορας με τον Αλέξιο Β'. Λίγες μέρες αργότερα, παρά την υπόσχεση που έδωσε να σεβαστεί τη ζωή του Αλέξιου, διέταξε κρυφά τον πνιγμό του και, το 1183 ο Ανδρόνικος, σε ηλικία 63 ετών, έγινε ο μόνος και παντοδύναμος αυτοκράτορας.
Καταλαμβάνοντας το θρόνο με σχέδια που έγιναν αργότερα γνωστά, ο Ανδρόνικος μπορούσε να παραμένει στην εξουσία μ’ ένα σύστημα εκφοβισμού κι απερίγραπτης σκληρότητας. Στα εξωτερικά ζητήματα του κράτους δεν έδειξε δραστηριότητα ή πρωτοβουλία. 
Ο Οίκος των Αγγέλων σαν αντιπολίτευση τρίβει τα χέρια της και χρησιμοποιώντας τη δύναμη των ταλαιπωρημένων γαιοκτημόνων, συνασπίζονται και στρέφονται εναντίον του και το 1185 ξέσπασε μια "επανάσταση", που τον ανατρέπει από το θρόνο και οδηγεί σ' αυτόν τον Ισαάκιο Άγγελο. 
Ο Ανδρόνικος προσπαθεί να ξεφύγει αλλά δεν τα καταφέρνει. Εκθρονίστηκε και υπέστη βδελυρά βασανιστήρια και προσβολές, που αντιμετώπισε με υπεράνθρωπο θάρρος. Στη διάρκεια των βασανιστηρίων του επαναλάμβανε πολλές φορές: 
«Κύριε, ελέησέ με! Γιατί σπάζεις ένα μωλωπισμένο καλάμι;» 
Ο νέος αυτοκράτορας δεν επέτρεψε καν την ταφή του κομματιασμένου Ανδρόνικου και, με την τραγωδία αυτή, έληξε η τελευταία λαμπρή δυναστεία του Βυζαντίου.

Μία άλλη εκδοχή για τον θάνατό του, λέει ότι τον εξοστρακίζουν στην Κύπρο. 

Είχε όλα τα προσόντα να γίνει ο καλύτερος των Κομνηνών, κάτι που σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, δεν του το επέτρεψε τελικά η "έλλειψη σύνεσης". 
Σύμφωνα όμως με κάποιους άλλους... Δεν του το επέτρεψαν οι πλούσιοι γαιοκτήμονες αφού θα αναγκάζονταν να μοιράσουν τις περιουσίες τους, όπως ήταν η αυστηρή διαταγή του Ανδρόνικου προς τους "έχοντες" μεγάλη περιουσία, έτσι ώστε να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς ένα κομμάτι γης να καλλιεργήσει.   

* Ταγματάρχης Δουράτσος Γεώργιος, Είναι 6 Απριλίου του 1941 στις 05:15 το πρωί όταν το 125ο σύνταγμα υποστηριζόμενο από βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως (STUKA) ανέτρεψε χωρίς δυσκολία τα ελληνικά τμήματα προκαλύψεως και έφτασε στη γέφυρα της Κούλας. 
Η γέφυρα καταστρέφεται από το ελληνικό πυροβολικό αλλά οι σκαπανείς του συντάγματος την επισκεύασαν και η προέλαση συνεχίστηκε. Όταν οι μοτοσυκλετιστές της μονάδας εισήλθαν στην περιοχή απαγόρευσης του συγκροτήματος Ουσίτα-Ρούπελ αποδεκατίστηκαν από τα πολυβόλα του Οχυρού. 
Οι "γρεναδιέροι" (ένοπλη μεραρχία των Ες-Ες) προχωρούσαν μέσα στα στρατιωτικά τους οχήματα αλλά αναγκάστηκαν να σταματήσουν στα αντιαρματικά κωλύματα και πολλά οχήματα καταστράφηκαν από τους όλμους και τα πυροβόλα του Ρούπελ. Οι Γερμανοί γλύτωσαν τα χειρότερα χάρη στη μεγάλη αφλογιστία των ελληνικών βλημάτων -3 στα 5 σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Petersen- και αποσύρθηκαν κακήν κακώς.
Ο Petersen τότε ζήτησε τη συνδρομή της Luftwaffe και του υπερβαρέως πυροβολικού του XVIII Σ.Σ. (Σώμα Στρατού) αλλά καθώς οι παρατηρητές του είχαν φονευθεί ή τραυματιστεί οι βολές ήσαν «τυφλές» και με περιορισμένα αποτελέσματα. Το βράδυ της 6ης Απριλίου με νυκτερινή έφοδο στοιχεία του ΙΙ/125 τάγματος βρέθηκαν στα νώτα του Ρούπελ αλλά έμειναν χωρίς υποστήριξη επειδή η μονάδα τους αποδεκατίστηκε. Οι Γερμανοί οχυρώθηκαν στη θέση Γκολιάμα και την άλλη μέρα απέκρουσαν τις ελληνικές αντεπιθέσεις χάρη στη Luftwaffe.
Οι βομβαρδισμοί και οι επιθέσεις, με πάντως είδους όπλα, αυτοκινούμενου πυροβολικού, φλογοβόλων και αεροπλάνων συνεχίσθηκαν με μεγάλη σφοδρότητα και τις επόμενες ημέρες 7 και 8 Απριλίου, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους Γερμανούς. 

Το Οχυρό άντεξε, με ελάχιστες απώλειες προσωπικού, έως και την 9η Απριλίου, όπως και τα περισσότερα από τ’ άλλα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, που είχαν μάλιστα προξενήσει σοβαρότατες απώλειες στον επιτιθέμενο εχθρό.

Στις 9 Απριλίου ο Petersen έριξε τα αποδεκατισμένα τμήματά του ξανά στη μάχη μαζί με τα αυτοκινούμενα πυροβόλα που ο ελληνικές πηγές αναφέρουν ως άρματα. Τα αντιαρματικά του Ρούπελ όμως, κατέστρεψαν τα πυροβόλα και η επίθεση ανακόπηκε. Παρά τις προσπάθειες των αντιαεροπορικών και αντιαρματικών στοιχείων του 125ου συντάγματος που έβαλαν κατά των φατνωμάτων, οι Έλληνες δεν κάμπτονταν και οι Γερμανοί είχαν ξανά βαριές απώλειες. 

Εν τω μεταξύ οι γερμανικές δυνάμεις, αδυνατώντας να διασπάσουν την οχυρωματική μας γραμμή κατά μήκος των συνόρων προς τη Βουλγαρία, αναγκάστηκαν να παρακάμψουν αυτήν και μέσω Γιουγκοσλαβίας να κατέλθουν στην πεδιάδα του Αξιού και να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη.
Έτσι όλη η Γραμμή Μεταξά μαζί με το οχυρό Ρούπελ απεκόπησαν από τον υπόλοιπο κορμό του Ελληνικού Κράτους και κάθε αγώνας πλέον στην περιοχή των Οχυρών, κατέστη μάταιος.

Οι γερμανικές δυνάμεις, κατά τις 17:00 το απόγευμα γνωστοποίησαν με κήρυκες στους υπερασπιστές του Οχυρού την νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε τους πληροφόρησαν για την υπογραφή ανακωχής και πρότειναν στον διοικητή του να το παραδώσει. 

Τότε ο ηρωικός Διοικητής του Γ. Δουράτσος, μαζί με όλους τους συμπολεμιστές του απάντησε στο Γερμανό Διοικητή ότι τα οχυρά παραδίδονται μόνον όταν κυριευθώσιν παρά του αντιπάλου, δηλαδή με λίγα λόγια "Τα οχυρά δεν παραδίδονται, αλλά καταλαμβάνονται", ότι εστερείτο παρά των ιεραρχικώς προϊσταμένων του Αρχών τοιούτων διαταγών περί ανακωχής, ότι διαταγές λαμβάνει και εκτελεί μόνον όσες προέρχονται από τις προϊσταμένες του Αρχές και ότι "ο αγών θα συνεχιστεί, πάσα δε απόπειρα προσεγγίσεως του οχυρού θα συντριβεί". 

Κατά τις 23:30 ελήφθη διαταγή πρώτα τηλεφωνικώς και μετά εγγράφως του Διοικητή του ΤΣΑΜ (Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας) Αντιστρατήγου Μπακόπουλου προ όλα τ’ αντιστεκόμενα οχυρά περί καταπαύσεως πυρός και παραδόσεώς τους στον εισβολέα, επειδή ο αγώνας τους πλέον ήταν άσκοπος, και δεν έπρεπε να χυθεί άλλο ελληνικό αίμα.
Αυτό λοιπόν έπραξε και ο ταγματάρχης Γ. Δουράτσος την 10/4/1941. Προηγουμένως ο Γερμανός διοικητής που θα παρελάμβανε το Οχυρό, ζήτησε από τον Έλληνα διοικητή, να τον ακολουθήσει και μαζί, να επιθεωρήσουν στρατιωτικό γερμανικό απόσπασμα, που παρουσίασε όπλα, προς τιμήν των ηρωικών υπερασπιστών του Οχυρού. 

Ο συνταγματάρχης είπε στον ταγματάρχη Δουράτσο ότι ως στρατιώτης αποδέχεται τη θυσία αλλά ως άνθρωπος θλίβεται για το αποδεκατισμένο σύνταγμά του. Οι Γερμανοί δεν κράτησαν Έλληνες στρατιώτες αιχμαλώτους. Μάλιστα η ελληνική σημαία αντικαταστάθηκε από την γερμανική, μόνον όταν και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης εγκατέλειψε το περίφημο Οχυρό. 

Οι απώλειες της φρουράς του ανήλθαν σε 44 νεκρούς και 152 τραυματίες. Το 125ο σύνταγμα, του οποίου οι απώλειες ανήλθαν συνολικά σε 400 νεκρούς και τραυματίες, παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη και δεν πολέμησε άλλο. 

Οι επιζώντες γρεναδιέροι αποτέλεσαν τον πυρήνα του 125ου συντάγματος πεζικού και οι σκαπανείς με τους πυροβολητές στάλθηκαν ως ενισχύσεις στο «Αφρικανικό Σώμα» του Ρόμελ.
Όσον αφορά τον ταγματάρχη Γ. Δουράτσο για τη στρατιωτική του δράση και τις υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα, του απονεμήθηκαν τα ακόλουθα παράσημα και διακρίσεις: μετάλλιο της νίκης ευρωπαϊκού πολέμου 1914-1918, Αριστείο Ανδρείας Επιχειρήσεων Μικράς Ασίας, Αριστείο Ανδρείας Επιχειρήσεων Οχυρών 1941, Αριστείο Ανδρείας Επιχειρήσεων Οχυρού Ρούπελ, μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας, μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων Οχυρού Ρούπελ, μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων Επιχειρήσεων 1941, Πολεμικός Σταυρός Γ΄ τάξεως, παράσημο Φοίνικα Γεωργίου του Β΄ και ο Χρυσούς Σταυρός του Γεωργίου Α΄. Αποστρατεύθηκε στις 10 Μαΐου 1950 με τον βαθμό του Υποστρατήγου.
Μετά την αποστράτευσή του και μέχρι του θανάτου του, έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, κοντά στην οικογένεια του αδελφού του Αντωνίου Δουράτσου, καθότι έμεινε ανύπανδρος.
Πέθανε στις 12/11/1981 σε ηλικία 87 ετών και ετάφη με στρατιωτικές τιμές στο κοιμητήριο του Καθολικού Ιερού Ναού του Αγίου Λουκά Ηρακλείου Αττικής. Tα οστά του φυλάσσονται στο Καθολικό κοιμητήριο του Ι.Ν. Αγίου Λουκά.
Με απόφαση της Δημοτικής Αρχής Ερμουπόλεως Σύρου κατασκευάστηκε και τοποθετήθηκε η προτομή του σε περίοπτη θέση σε κεντρική πλατεία της πόλης.
Ανάλογη προτομή με δαπάνη του «Πανελληνίου Συνδέσμου Πολεμιστών των Οχυρών Μακεδονίας και Θράκης», τοποθετήθηκε στην είσοδο του Μουσείου του Οχυρού Ρούπελ.
_________________________________________________________

ίσως...

Το Σκονάκι του Τεμπέλη

Μικρό με λέγανε τεμπέλη, 
και απεδείχθη εν τέλει
πως είχαν δίκιο οι "κριτές"...
... οι παρατηρητές,
οι παντογνώστες, οι ξερόλες
πούναι σχεδόν, όλοι και όλες…

Έτσι η δική μου τεμπελιά, 
πλήρως ανεδείχθη στα σχολειά,
όπως βεβαίως και στη δουλειά..

Έχασα την ανεμελιά 
μ’ αυτά τα δυό, ειλικρινά.
"... Δεν έχουνε ψυχή αυτά...?"
μου λέγαν, κι έδειχναν, παιδιά
που μελετούσανε σκληρά….

….τα ίδια σαν έπιασα δουλειά….

Τάβλεπα όλα αυτά μπελάδες,
κι είπα "αυτούς τους μπουνταλάδες
δεν θα ακολουθήσω...
το θέμα αυτό θα ....μελετήσω !"

Και έτσι χόμπυ θα το κάνω
μεσ’ τη ζωή για να τη βγάνω,
να βρίσκω πάντα ένα πλάνο
πως να την κοπανάω
απ' τη δουλειά και να το σκάω, 
ή να χρονοκολοβαράω… ! 

Πρωτότυπο..? Μπορεί, ίσως κι αστείο,
το χόμπυ μου..... 
                            ..... και στο σχολείο,
μετά πολύ σκασιαρχείο
κάποια φορά ....είπα αντίο !


Πιάνω δουλειά.... Νέους συναδέλφους,
νέους τεμπέληδες γνώρισα, φρέσκους.....

Τώρα σ’ αυτή την ηλικία,
μια "διατριβή στην ιστορία"
προς όλα τα τεμπελχανεία
κοινοποιώ από δώ πέρα…

Την ιστορία σε μια μέρα
να μάθουνε οι "αρακτοί",
ότι δεν μάθαν δηλαδή,
όπως κι εγώ, έτσι κι αυτοί….

Είν' το σκονάκι του τεμπέλη,
με τούτο πήρα, απολυτήριο, εν τέλει,
το χρησιμοποίησα δε, και 'δω,
στις εξετάσεις, για να μπω
στην υπηρεσία, ένα καιρό !

από το ημερολόγιο του τεμπέλη 

Ήταν η χειρότερή μου,

σ’ όλη τη σπουδαξή μου,
η "ώρα της Ιστορίας"...
λόγω μονίμου ανίας.

Η έλλειψη φιλομαθείας
τάχε καταφέρει έτσι,

ώστε καμία να έχω σχέση
με τα ιστορικά
κι όλα τα σχετικά μ' αυτά.

Μιά μέρα, στην αντίληψη,
μούπεσε μιά περίληψη,
κομμένη και ραμμένη
για οκνηρούς.... εν γένει,
κι έμαθα "εν οφθαλμού ριπή"
ό,τι αγνοούσα μια ζωή.

Αν δεν βαριέσαι ίσως και συ
κάτι θα βρεις στα παρακάτω….
…κουραστικό, το υπογράφω !!

Το Σκονάκι του Τεμπέλη,

Με αυθαιρεσία ή όχι, παίρνω σαν δεδομένο ότι μέχρι το 336 (περίπου), η Ιστορία μας και η αρχαία ελληνική γραμματεία, είναι χιλιοειπωμένη, χιλιοακουσμένη και χιλιοκαμαρωμένη θα έλεγα...

Ο Καστοριάδης λέει ότι: "Η πολιτική μας ιστορία τελειώνει το 404 π.Χ, μετά, υπάρχει μια ατελείωτη σειρά από κατακτητές. Οι οποίοι ναι μεν επηρεάστηκαν... οικειοποιήθηκαν, αντέγραψαν, πολλά "ελληνικά"... αλλά στην ουσία έσβησε το "Φως". Ίσως σιγά-σιγά... Ίσως απότομα..."

Δεν παίρνω θέση. Ιδού η Ρόδος... για κάθε ερευνητή.

(2166 Χρόνια σε λίγες γραμμές)

336 π.Χ. Ο Μακεδονικός στρατός εκλέγει ομόφωνα τον Αλέξανδρο βασιλιά. 

Το πανελλήνιο Συνέδριο τον ανακηρύσσει Ηγεμόνα της Συμμαχίας και Στρατηγό Αυτοκράτορα στην εκστρατεία εναντίον των Περσών.

335 π.Χ. Στάση των Θηβαίων. Η Θήβα εκθεμελιώνεται από το μακεδονικό στρατό.

334 π.Χ. Ο Αλέξανδρος νικά τα περσικά στρατεύματα και φτάνει στην Άγκυρα. Υποτάσσει (σημερ. ονόμ.) Τουρκία, Συρία, Λίβανο, Ισραήλ, Ιορδανία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο, Λιβύη, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Καρμανία (κοντά στα στενά του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο). Εξέγερση της Σπάρτης, ήττα των Σπαρτιατών από τους Μακεδόνες...

323 π.Χ. 13 Ιουνίου: Θάνατος του Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα.

322 π.Χ. Αλλεπάλληλες ήττες των Αθηναίων από τους Μακεδόνες «έσβησε για πάντα το πολιτικό μεγαλείο των Αθηνών» .

322/321 π.Χ. Οι στρατηγοί του Αλέξανδρου χωρίζουν τη αυτοκρατορία σε κομμάτια και πολεμούν μεταξύ τους συνεχώς (Πτολεμαίος, Σέλευκος, Κάσσανδρος Λυσίμαχος Αντίγονος)

211 π.Χ. Οι Ρωμαίοι και οι Αιτωλοί συμμαχούν

168 π.Χ. Οι Ρωμαίοι εισέρχονται στη Μακεδονία.  Διαιρείται σε τέσσερα ανεξάρτητα μεταξύ τους κράτη.  
Οι ύποπτοι για αντιρωμαϊκά αισθήματα Έλληνες τιμωρούνται αυστηρά. 

Παγκόσμια κυριαρχία της Ρώμης.

43 π.Χ. Δολοφονείται ο Καίσαρας. Εμφύλιος πόλεμος.

31 π.Χ. Ο Οκταβιανός νικητής και κυρίαρχος..



                                  μ.Χ

37. Καλιγούλας, Οι Ρωμαίοι αρπάζουν και μεταφέρουν στη Ρώμη ελληνικά αγάλματα.

64. Εμπρησμός της Ρώμης. Διωγμός των χριστιανών. Μαρτύρια των αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

67. Ο Νέρωνας εγκαινιάζει έργα στον Ισθμό της Κορίνθου.

114-116. Ανεγείρεται το Μνημείο του Φιλοπάππου στο λόφο των Μουσών των Αθηνών.

125. Αρχίζει η κατασκευή του Αδριάνειου Υδραγωγείου στην Αθήνα, Το έργο του Αδριανού υδροδοτεί την πόλη μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.

160. Κατασκευάζεται το Θέατρο του Ηρώδου του Αττικού.

176. Ο Μάρκος Αυρήλιος ιδρύει τέσσερις έδρες φιλοσοφίας στη Ρώμη. Μετατρέπει τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας σε ένα είδος πανεπιστημίου.

212. Με διάταγμα του Καρακάλλα χορηγείται το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη στο μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας.

293. Διοκλητιανός τετραρχία: Η αυτοκρατορία στα τέσσερα. Εμφύλιος, όλοι εναντίον όλων, επικρατεί ο Μέγας Κωνσταντίνος...

330. 11 Μαΐου: Εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης.

361.  Ο Ιουλιανός ανακηρύσσεται αυτοκράτορας του ρωμαϊκού κράτους. 
με διάταγμά του ανοίγει και πάλι τους ειδωλολατρικούς ναούς.

380. 27 Φεβρουαρίου: Με διάταγμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄ ο χριστιανισμός γίνεται επίσημη θρησκεία του κράτους.

318.  Συγκαλείται στην Κωνσταντινούπολη η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία αποφασίζει την ύψωση της επισκοπής Κωνσταντινούπολης σε πατριαρχείο.  Ο Θεοδόσιος απαγορεύει την ειδωλολατρία.

394. Καταργούνται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ελευσίνια Μυστήρια.

410.  Οι Βησιγότθοι υπό τον Αλάριχο καταλαμβάνουν και λεηλατούν τη Ρώμη.

435.  Ετήσια καταβολή 700 λίτρων χρυσού στους Ούννους. 

Ο Θεοδόσιος Β΄ή Θεοδόσιος ο νεότερος ή ο καλλιγράφος, εγγονός του Θεοδοσίου του Α', επιτρέπει τη χρήση, παράλληλα με τη λατινική, της ελληνικής στη σύνταξη των διαθηκών. Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τον εξελληνισμό της αυτοκρατορίας.  

Από τη φυσική του νωθρός, φρόντιζε να είναι ένας καλός χριστιανός, να εκκλησιάζεται και να νηστεύει, να μελετά και να αντιγράφει εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά σχεδόν καθόλου δεν αναμειγνυόταν στα διοικητικά της αυτοκρατορίας. Δεν μάθαινε για τα εκτός της αυλής γινόμενα, εκτός από αυτά που ήθελαν οι σύμβουλοί του και με τον τρόπο που τους συνέφερε, υπέγραφε δε χωρίς να εξετάσει τα διάφορα θεσπίσματα και διατάγματα των συμβούλων του.
Στον Θεοδοσιανό κώδικα (438 μ.Χ.), καταγράφει όλα τα αυτοκρατορικά διατάγματα από το 312 μ.Χ. μέχρι το 438 μ.Χ. Δυστυχώς η καταβολή στους Ούννους αυξάνεται σε 2.100 λίτρες χρυσού ετησίως. Κατά την περίοδο της βασιλείας του Θεοδοσίου κατασκευάστηκαν τα περίφημα Θεοδοσιανά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.

447.  Ο Αττίλας εισβάλλει στην Ελλάδα και φτάνει σχεδόν μέχρι τις Θερμοπύλες.

449.  Συμφωνία ανάμεσα στο Βυζάντιο και τον Αττίλα. Ο Αττίλας συμφωνεί να αποσυρθεί από τα εδάφη νότια από το Δούναβη.

451.  H Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος εξομοιώνει το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης με την πρεσβυτέρα εκκλησία της Ρώμης.

495.  Οι Φράγκοι γίνονται χριστιανοί.

507.  Ετήσια καταβολή φόρου σε Πέρσες.

529.  Ο Παρθενώνας μετατρέπεται σε χριστιανικό ναό.  Αναστολή της λειτουργίας της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών. Η σχολή επαναλειτουργεί λίγα χρόνια αργότερα και κλείνει οριστικά στα τέλη του 6ου αιώνα.

536.  Ο Ρωμαϊκός στρατός της ανατολής με στρατηγό τον Βελισάριο καταλαμβάνει τη Ρώμη.

537.  27 Δεκεμβρίου: Εγκαινιάζεται ο Ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.

545.   Ο Ιουστινιανός να καταβάλει στην Περσία 2.000 λίτρες χρυσού.

622. Ο Ηράκλειος ξεκινά από την Κωνσταντινούπολη την εναντίον των Περσών εκστρατεία, κυριεύει την Τιφλίδα, νικά τους Πέρσες κοντά στη Νινευί.

630.  Αναστήλωση του Τιμίου Σταυρού στην Ιερουσαλήμ.

638.  Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.

654.  Οι Άραβες καταλαμβάνουν τη Ρόδο. Καταστροφή του «Κολοσσού» και πώληση του χαλκού από τον οποίο ήταν φτιαγμένος.

673-678.  Συνεχείς επιδρομές των Αράβων εναντίον της Κωνσταντινούπολης 
Καταβολή ετήσιου φόρου στους Βουλγάρους..

727.  Εμφύλιος για τις εικόνες.     Ο Κάρολος Μαρτέλος, βασιλιάς των Φράγκων, συντρίβει τα αραβικά στρατεύματα στο Πουατιέ της Γαλλίας και αποτρέπει την περαιτέρω προέλαση των Αράβων στη δυτική Ευρώπη.

754.  Κοινή πορεία της Ρώμης με το κράτος των Φράγκων και η ίδρυση του ρωμαϊκού εκκλησιαστικού κράτους.

800.   Ο Καρλομάγνος στέφεται αυτοκράτορας των Φράγκων.

806.  Ο Νικηφόρος Α΄ συνάπτει ειρήνη με τους Αραβες και υποχρεώνεται να καταβάλει βαρύτατο ετήσιο φόρο.

Με τη συνθήκη του Ακυΐσγρανου (σημερινό Άαχεν) το Βυζάντιο αναγνωρίζει τον τίτλο του αυτοκράτορα -όχι των Ρωμαίων- στο βασιλιά των Φράγκων με αντάλλαγμα την επιστροφή της Βενετίας και περιοχών της Δαλματίας.

830.   Στο έτος αυτό ανάγεται το επεισόδιο ανάμεσα στον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος αναζητούσε σύζυγο, και την ωραία και ευφυέστατη υποψήφια Εικασία ή Κασσιανή. Συγκεκριμένα, όταν ο Θεόφιλος, απευθυνόμενος σε αυτή, λέει ότι «εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα», δηλαδή από τη γυναίκα πηγάζουν τα χειρότερα, έχοντας προφανώς στο μυαλό του την Εύα, η περήφανη και ετοιμόλογη Εικασία του απαντά «αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττονα», δηλαδή και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, έχοντας στο μυαλό της την Παναγία. Τελικά ο Θεόφιλος προτιμά την πονηρή Θεοδώρα από την Παφλαγονία.

842.   Πεθαίνει ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, καταρρέει ολοκληρωτικά και η Εικονομαχία.

843.   Συνθήκη του Βερντέν. Μοιράζεται η αυτοκρατορία των Φράγκων.

907.   Αιφνιδιαστική εμφάνιση του Ρώσου ηγεμόνα Ολέγκ, επικεφαλής ισχυρού στόλου, μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης αναγκάζει τη βυζαντινή κυβέρνηση να κατοχυρώσει την παρουσία Ρώσων εμπόρων στην πόλη.

917.   20 Αυγούστου: Οι Βούλγαροι υπό τον Συμεών καταστρέφουν βυζαντινή στρατιά υπό τον Ρωμανό Λεκαπηνό στην περιοχή της Αγχιάλου του Εύξεινου Πόντου.
Δημοσιεύεται η «Περί Προτιμήσεως» νεαρά η οποία στρέφεται εναντίον της μεγάλης ιδιοκτησίας (σύμφωνα με άλλους ιστορικούς η δημοσίευση έγινε το 928).

941.  Ο ηγεμόνας του Κιέβου Ιγκόρ επιτίθεται, αλλά την επίθεσή του ο βυζαντινός στόλος την αντιμετωπίζει με υγρό πυρ στην είσοδο του Βοσπόρου.

972.   14 Απριλίου: Στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης ο γιος του Γερμανού αυτοκράτορα, Όθων, μνηστεύεται τη Βυζαντινή πριγκίπισσα Θεοφανώ.

1018.   Ο Βασίλειος Β΄ ολοκληρώνει την κατάκτηση της Βουλγαρίας και στη συνέχεια επισκέπτεται την Αθήνα.

1054.   16 Ιουλίου: Αντιπροσωπεία του Πάπα από καρδινάλιους, που επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, για περαιτέρω συζήτηση των διαφορών των δύο εκκλησιών (filioque), αγνοείται επιδεικτικά από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, κι εκείνοι αντιδρώντας οργισμένοι,  εναποθέτουν πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας τον αφορισμό του πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου και των ομοφρόνων του. Λίγες μέρες αργότερα ο πατριάρχης αφορίζει τον πάπα Λέοντα Θ΄ (Σχίσμα των Εκκλησιών).

1071.   26 Αυγούστου: Ήττα των βυζαντινών στρατευμάτων από τους Σελτζούκους Τούρκους του Αλπ Αρσλάν στο Μαντζικέρτ. 

1072.   Οι Νορμανδοί επεκτείνουν την κυριαρχία τους στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία.

1076.   Οι Σελτζούκοι καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.

1099.   Οι σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ.

1171.   Ο Μανουήλ διατάζει τη δήμευση των περιουσιών όλων των Βενετών που κατοικούν στα όρια της αυτοκρατορίας. Η Βενετία αντιδρά με την αποστολή πειρατικού στόλου στο Αιγαίο.

1203.   Οι σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη και για τρεις μέρες τη λεηλατούν, ενώ μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατασφάζεται και εξανδραποδίζεται.   Ο Θεόδωρος Λάσκαρης καταφεύγει στη Νίκαια της Βιθυνίας όπου αρχίζει να δημιουργείται ένα νέο κράτος.

1259.   Νίκη του αυτοκράτορα της Νίκαιας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου εναντίον του Γουλιέλμου Βιλεαρδουίνου και του Μανφρέδου της Σικελίας.

1261.   25 Ιουλίου: Ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος καταλαμβάνει αιφνιδιαστικά την Κωνσταντινούπολη. Ο Φράγκος αυτοκράτορας Βαλδουίνος και οι Λατίνοι κάτοικοι της Πόλης την εγκαταλείπουν.

1354. Οι Οθωμανοί αποβιβάζονται στη Χερσόνησο της Καλλίπολης.

1369   Ο Ιωάννης Ε΄ μεταβαίνει στη Ρώμη για να ζητήσει βοήθεια για τον επερχόμενο τουρκικό κίνδυνο. Εκεί αποδέχεται την ένωση των δύο Εκκλησιών, πάγιο αίτημα του πάπα ως αντάλλαγμα για οποιαδήποτε βοήθεια.

1373.   Οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν τη δυτική Θράκη.

1423.   Η Αδριανούπολη γίνεται πρωτεύουσα του κράτους των Οθωμανών.

1430.   Οι Τούρκοι καταλαμβάνουν Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα.

1438.  Φεράρα της Ιταλίας, σύνοδος των Εκκλησιών της Ρώμης και της Κωνσταντινούπολης, αποφασίζεται η ένωση των δύο Εκκλησιών. Στην Κωνσταντινούπολη δεν το δέχεται ο λαός.......και δεν παίρνει βοήθεια από τον Πάπα.

Η Πόλις Εάλω

1453.  29 Μαΐου: Οι Οθωμανοί Τούρκοι καταλαμβάνουν έπειτα από πολιορκία την Κωνσταντινούπολη.    Καταλύεται το τελευταίο κομμάτι  της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας.

1461.   Οι Τούρκοι καταλύουν την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

1463.   (-1479) Α΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος. 

1479.   Ιανουάριος: Οι Βενετοί και οι Τούρκοι υπογράφουν συνθήκη ειρήνης με την οποία τερματίζεται ο μεταξύ τους πόλεμος.  Yπό βενετική κατοχή η Κορώνη, η Μεθώνη, το Ναβαρίνο, η Ναύπακτος, η Κέρκυρα, η Κρήτη κ.ά.

1494.   Αποτυγχάνει η εκστρατεία του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου Η΄ για την απελευθέρωση της Ελλάδας και των Αγίων Τόπων.

1501.   Δημιουργείται συνασπισμός Γαλλίας, Ουγγαρίας, Ισπανίας, Βενετίας και Ιπποτών της Ρόδου εναντίον των Τούρκων.

1521.   Οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το Βελιγράδι.

1529.   Οι Τούρκοι πολιορκούν τη Βιέννη.

1537.   Γ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος ο οποίος θα διαρκέσει μέχρι το 1540.
Ο Φερδινάνδος ηττάται στην Πέστη από τους Τούρκους, οι οποίοι στη συνέχεια καταλαμβάνουν τη Βούδα. Συγκρότηση του «Ιερού Συνασπισμού» (Sacra Liga) ανάμεσα στον πάπα, τους Βενετούς, τους Ισπανούς κ.ά. με σκοπό την απελευθέρωση της Ανατολής από τους Τούρκους.

1612.  Ο επίσκοπος Μάνης Νεόφυτος απευθύνει έκκληση για βοήθεια προς το βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο Β΄. Το ίδιο κάνει και το 1615.

1628.  Επανάσταση των αστών της Ζακύνθου εναντίον των ευγενών («ρεμπελιό των ποπολάρων»).

1642. Αγροτική εξέγερση στην Κέρκυρα. Το ίδιο συμβαίνει και το 1652.

1645. Αρχίζει ο λεγόμενος Κρητικός Πόλεμος (1645-1669) ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βενετούς, ο οποίος τελικά θα οδηγήσει στην κατάκτηση της Κρήτης από τους πρώτους. Οι Βενετοί μετά το τέλος του θα διατηρήσουντη Σούδα και τη Γραμβούσα.

1648.  Οι Τούρκοι αρχίζουν την πολιορκία του Χάνδακα η οποία θα διαρκέσει 21 περίπου χρόνια.1669.  16 Σεπτεμβρίου: Η Βενετία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπογράφουν συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Κάντιας). Με αυτή τερματίζεται ο μακροχρόνιος μεταξύ τους πόλεμος και παρέχεται το δικαίωμα σε όσους Έλληνες επιθυμούν να μπορούν να πάνε στη Δύση.

1676. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Πολωνία και την Τουρκία λήγει με την υπογραφή συνθήκης, σύμφωνα με την οποία το πιο μεγάλο μέρος της Ποδολίας (δυτικής Ουκρανίας) παραμένει στην Τουρκία.

1683. Πόλεμος ανάμεσα στην Τουρκία και την Αυστρία. Οι Τούρκοι φτάνουν έξω από τη Βιέννη την οποία πολιορκούν, χωρίς όμως επιτυχία. Η παρέμβαση του υπό τον Ιωάννη Σοβιέσκι πολωνικού στρατού αναγκάζει τα οθωμανικά στρατεύματα να υποχωρήσουν.

1684. Η Βενετία κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία.  Ο αρχιστράτηγος των βενετικών δυνάμεων Φραγκίσκος Μοροζίνι καταλαμβάνει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό προκαλώντας εξέγερση των κατοίκων του Βάλτου και του Ξηρόμερου.  Στη συνέχεια καταλαμβάνει την Πρέβεζα και βομβαρδίζει την Καβάλα.

1685. Ο Μοροζίνι αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο και καταλαμβάνει την Κορώνη, τη Μάνη και τμήμα της Μεσσηνίας.

1686. Επαναστατικές κινήσεις στη Στερεά Ελλάδα. Οι Βενετοί καταλαμβάνουν τη Μεθώνη, το Ναβαρίνο και το Ναύπλιο. Συνεχείς ναυτικές συγκρούσεις ανάμεσα σε δυνάμεις των Βενετών και των Τούρκων στην περιοχή του Αιγαίου.

1687. Οι Βενετοί καταλαμβάνουν την Πάτρα και αρχίζουν να πολιορκούν τη Μονεμβασιά και την Ακρόπολη των Αθηνών. Ανεπανόρθωτη καταστροφή του Παρθενώνα, που προκαλείται από το βομβαρδισμό του ναού από τα στρατεύματα του Μοροζίνι.

1699. 26 Ιανουαρίου: Υπογράφεται στο Κάρλοβιτς της Κροατίας η ομώνυμη συνθήκη ανάμεσα στην Τουρκία από τη μια μεριά και την Αυστρία, τη Ρωσία, την Πολωνία και τη Βενετία από την άλλη. Σύμφωνα με τη συνθήκη, η Τουρκία αναγνωρίζει την κυριαρχία της Βενετίας στην Πελοπόννησο, τη Λευκάδα και την Αίγινα. Στην Αυστρία οι Τούρκοι παραχωρούν την Τρανσιλβανία και μέρος της Ουγγαρίας, την Ποδολία στην Πολωνία (δυτική Ουκρανία) και το Αζόφ στη Ρωσία. Η Βενετία με τη σειρά της αναγνωρίζει την κυριαρχία της Τουρκίας στη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου και υποχρεώνεται να εκκενώσει τα φρούρια της Ναυπάκτου, του Αντίρριου και της Πρέβεζας. Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς αναδεικνύει την Αυστρία σε κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη.

1710. (-1711) Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. Ο τσάρος Πέτρος αποκλείεται από τα οθωμανικά στρατεύματα κοντά στον ποταμό Προύθο και εξαναγκάζεται να αποδώσει το πυροβολικό του και να παραχωρήσει την περιοχή του Αζόφ.

1714. (-1718) Στο πλαίσιο του Βενετοτουρκικού Πολέμου -του έβδομου στη σειρά- τα οθωμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Πελοπόννησο.

1717. Μεγάλη ήττα των Τούρκων κοντά στο Βελιγράδι (18 Αυγούστου) από τα αυστριακά στρατεύματα, τα οποία αμέσως μετά καταλαμβάνουν την πόλη. Οι Τούρκοι οπισθοχωρούν μέχρι την Αδριανούπολη.

1766.   Η Αικατερίνη Β΄ αποστέλλει στην Ελλάδα τον Γεώργιο Παπάζογλου ή Παπάζωλην, Έλληνα λοχαγό του ρωσικού στρατού, για να οργανώσει επαναστατικό κίνημα.  Αυτός επικοινωνεί με κληρικούς και προκρίτους αλλά και αρματολούς στην Ήπειρο, την Ακαρνανία και ιδιαίτερα στη Μεσσηνία και τη Μάνη. Οι Έλληνες υπόσχονται ότι θα επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων, εφόσον οι Ρώσοι στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις.

1770. Στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1768-1774) η άφιξη μικρής ναυτικής μοίρας στις ελληνικές θάλασσες υπό τους αδερφούς Ορλόφ αναπτερώνει το επαναστατικό φρόνημα των υποδούλων. Επανάσταση εκδηλώνεται στην Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα, στον Όλυμπο, στην Κρήτη και σε νησιά του Αιγαίου.
 Ο Θ. Ορλόφ, επικεφαλής ρωσικού στολίσκου, καταπλέει στην περιοχή της Μάνης με σκοπό να προκαλέσει εξέγερση των Μανιατών. Λίγο αργότερα οι επαναστάτες καταλαμβάνουν το Μυστρά.

1771. Οι Ρώσοι καταλαμβάνουν την Κριμαία και όλες τις περιοχές μέχρι το Δούναβη.
[Η δυνατότητα ελεύθερης ναυσιπλοίας στη Μαύρη Θάλασσα υπό ρωσική σημαία κατοχυρώνεται το 1779 με μια άλλη συνθήκη (Αϊναλή Καβάκ).] Με άλλα άρθρα της συνθήκης η Κριμαία θα δίνει φόρο υποτέλειας στη Ρωσία. Το Αζόφ περιέρχεται επίσης στη Ρωσία, ενώ οι Παραδουνάβιες Ηγεμονίες διατηρούν το καθεστώς αυτονομίας.

1779. Η δυνατότητα των Ελλήνων να κινούνται ελεύθερα στη Μαύρη Θάλασσα, με πλοία υπό ρωσική σημαία, κατοχυρώνεται με τη Συνθήκη του Αϊναλή Καβάκ, η οποία υπογράφεται ανάμεσα στην Τουρκία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία (10 Μαρτίου).

1797. Ο Ρήγας Βελεστινλής εκδίδει το «Επαναστατικό Μανιφέστο». Κυκλοφορούν ο «Ηθικός Τρίπους», επίσης του Ρήγα, καθώς και η «Χάρτα» του.
17 Οκτωβρίου: Υπογράφεται μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας η Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο με την οποία καταλύεται η Βενετική Δημοκρατία και τα Επτάνησα περιέρχονται στους Γάλλους.
Νοέμβριος: Ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Χριστόφορος Περραιβός επισκέπτονται για δεύτερη φορά την Τεργέστη.
13 Δεκεμβρίου: Συλλαμβάνεται ο Ρήγας από τις αυστριακές Αρχές στην Τεργέστη, ενώ διακόπτεται η έκδοση της «Εφημερίδος» της Βιέννης διότι με αυτή συνεργάζεται ο Ρήγας.
Ιούλιος: Η Ρωσία και η Τουρκία συνάπτουν συμμαχία και αποφασίζουν κοινή δράση του στόλου τους εναντίον των Γάλλων στη Μεσόγειο.
Οκτώβριος: Οι Ρώσοι και οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τα Κύθηρα και τη Ζάκυνθο και λίγες μέρες αργότερα την Κεφαλλονιά και την Ιθάκη.
1800. 21 Μαρτίου: Υπογράφεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Τουρκία η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης με την οποία ιδρύεται η «Πολιτεία των Επτά Ενωμένων Νήσων», το πρώτο ελληνικό κράτος μετά την άλωση. Το νεοσύστατο κράτος θα είναι ανεξάρτητο, με εγγυητή της ανεξαρτησίας του τη Ρωσία, αλλά φόρου υποτελές στο σουλτάνο. Καθορίζεται και το Σύνταγμα, το οποίο ονομάζεται «Βυζαντινό».

1814. 21 Ιουνίου: Την Κέρκυρα καταλαμβάνουν αγγλικά στρατεύματα. Σεπτέμβριος: Ιδρύεται στην Οδησσό της Ρωσίας από τους Νικόλαο Σκουφά, Εμμανουήλ Ξάνθο και Αθανάσιο Τσακάλωφ η Φιλική Εταιρεία.

1820. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αναλαμβάνει «Γενικός Επίτροπος της Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής Εταιρείας».

1821. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης από τα Επτάνησα αποβιβάζεται στην Καρδαμύλη της Μάνης. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυκλοφορεί την επαναστατική προκήρυξη «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία ζητά από τους Έλληνες της Μολδαβίας και της Βλαχίας να επαναστατήσουν.

10 Μαρτίου: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συγκροτεί στο Φώξανι τον Ιερό Λόχο, ο οποίος αποτελείται κυρίως από Έλληνες σπουδαστές ευρωπαϊκών πανεπιστημίων και μαθητές του Ελληνικού Σχολείου της Οδησσού.

17 Μαρτίου: Έλληνες αγωνιστές υπό τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους πολιορκούν τους Πύργους των Καλαβρύτων, που παραδίδονται έπειτα από λίγες μέρες (21 Μαρτίου). Αυτή η ενέργεια αποτελεί την πρώτη επαναστατική πράξη στη νότια Ελλάδα.

22 Μαρτίου: Οι επαναστάτες μπαίνουν στην Πάτρα. Ο Ι. Παπαδιαμαντόπουλος και ο Ανδρέας Λόντος υψώνουν επαναστατική σημαία (κόκκινη με μαύρο σταυρό στη μέση). 

23 Μαρτίου: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης απελευθερώνουν την Καλαμάτα από τους Οθωμανούς Τούρκους. 
Την ίδια μέρα ο Ανδρέας Λόντος κηρύσσει την Επανάσταση στη Βοστίτσα (Αίγιο).
Ο Ρώσος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Στρόγκανοφ, επιδίδει στην Πύλη τελεσίγραφο με το οποίο απαιτεί σεβασμό των δικαιωμάτων των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Διακόπτονται οι διπλωματικές σχέσεις Ρωσίας-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

1822. Ψηφίζεται το «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος» στην Επίδαυρο.
1823. Η Αγγλία αναγνωρίζει τους Έλληνες ως εμπολέμους. Η απόφαση της αγγλικής κυβέρνησης αποτελεί de facto αναγνώριση της Ελληνικής Επανάστασης.

1824. Ιανουάριος 1824: Ρωσικό Σχέδιο των Τριών Τμημάτων για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος. Υπογράφεται στο Λονδίνο συμφωνητικό ανάμεσα σε Άγγλους κεφαλαιούχους και τους εκπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης Ορλάνδο και Λουριώτη για τη σύναψη δανείου ύψους 800.000 λιρών.

1826. Υπογράφεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Αγγλία το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης. Αποφασίζεται η μεσολάβηση ανάμεσα στους Έλληνες και την Πύλη για τη δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους που θα είναι φόρου υποτελές στο σουλτάνο.

1829. Υπογράφεται στο Λονδίνο από τις Μεγάλες Δυνάμεις πρωτόκολλο, με το οποίο καθορίζονται τα παρακάτω:
-Τα σύνορα του αυτόνομου ελληνικού κράτους προς βορρά καθορίζονται από την οροθετική γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού.
-Στο νέο κράτος θα περιλαμβάνονται τα νησιά Σποράδες, Κυκλάδες, Σάμος και πιθανόν η Κρήτη.
-Το καθεστώς του κράτους θα είναι κληρονομική μοναρχία.
-Ο ετήσιος φόρος υποτέλειας θα ανέρχεται στα 1.500.000 γρόσια.

1830. 3 Φεβρουαρίου: Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου που υπογράφεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις, δημιουργείται ανεξάρτητο ελληνικό κράτος...


Επιτέλους έχουμε κράτος !  Πα' να ξεκουραστούμε...
________________________________________

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π. Ματαράγκα, με φήμες, αλήθειες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

Νο. 15


ίσως...