Ο Έρωτας μιας βασίλισσας...

... το Χίλια Τριακόσια Τέσσερα 
και Παράλληλες Ιστορίες 

                                                    

οι Ήρωες

Παιδί του Μιχαήλ Η΄  .......................................... ο Ανδρόνικος Β΄ 

Παιδιά του Ανδρόνικου Β' ...... ο Μιχαήλ , ο Δημήτριος, η Σιμώνη
Παιδί του Μιχαήλ   .............................................. ο Ανδρόνικος Γ΄ 

            

Αρχές δέκατου τέταρτου αιώνα,
και οι Βλαχέρνες* μιά εικόνα                    *παλάτι, (αναφορά στις σημειώσεις)
από σακάτες...  
                            πουν' μοναχοί,
τιμωρημένοι όλοι αυτοί
με ακρωτηριασμό,
απ’ τον πατέρα τον σκληρό,
τον Μιχαήλ τον Ήτα,*                                     *Μιχαήλ H' Παλαιολόγοςς
τώρα μες στην Αυλή του Βήτα*                     *Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος
τ' Ανδρόνικου.... 
                              σαν ανθενωτικοί,
είναι, σαν σκιάχτρα εκεί,
μιά εικόνα αποτρεπτική...
...ώστε να μην διανοηθεί,   
την αυτοκρατορική εντολή,
κανένας πια να παραβεί,
και κόντρα να πάει... στη "ιδέα",*            *της ένωσης των δύο εκκλησιών
πως πρέπει να τα βρούν ωραία
με τους Καθολικούς...

Αν ενωθούνε με αυτούς,
και έχουν ίδια εκκλησία,
θα αποφεύγαν στην ουσία,
του Πάπα, "νέα εισβολή",
που θάθελε να εκδικηθεί...
γιατί οι δικοί του* είχαν διωχθεί,                *οι καταληψίες Σταυροφόροι 
κακήν κακώς από την Πόλη !



 Εν Κωνσταντινουπόλει
Παρ’ όλους τους σταυρούς,
πάνω στα τείχη* στους ιστούς,           
το χίλια διακόσα τέσσερα* 
                                οι "αδελφοί" τους,            *1204 4η Σταυροφορία
πρωτοστατήσαν στη σφαγή τους,
κι ας  ήσαν Χριστιανοί όμοιοί τους !

Τέλειωσαν οι αβάσταχτοι οι φόροι

σαν φύγανε οι σταυροφόροι,

των χριστιανών οι διώκτες,

της ιστορίας οι  τυχοδιώκτες.

Χίλια τρακόσα τέσσερα  είν' πια,              
κι η Πόλη η ένδοξη,  η παλιά,
χάσκει απογυμνωμένη,
και καταλεηλατημένη,
μία σκιά του εαυτού της,
να το παλεύει, ακόμη, εν τούτοις….


Του Γ' Ανδρόνικου η θειά,
πουν' του πατέρα του αδελφή,
έπρεπε να θυσιαστεί.
Ναι, αυτή η μικρούλα η Σιμώνη
πούναι παιδί ακόμη.
Η ανεμελιά της τελειώνει !

"Όχι, μην την πουλήσεις,"
πολλές, ακουστήκαν αντιρρήσεις,
"την κόρη την ανήλική σου,
που με το εγγόνι στην αυλή σου,
παίζουν με ξενοιασιά…."
Τους απαντά με ξιπασιά
"...σε σας δεν πέφτει ουδόλως ...λόγος"
ο Ανδρόνικος Βήτα Παλαιολόγος,
και ξεστομίζει μια βρισιά...

Δεν λογαριάζει ότι είν’ παιδί του,
να παντρευτεί... η εντολή του,
το γέρο Κράλλη* της Σερβίας,               *Στέφανος Β' Μιλούτιν (1282-1321)
ενώ 'ταν,     "προ της εφηβείας".

Πάση θυσία συμμαχία* 
ήθελε με τη Σερβία,
και τούτο δω το συνοικέσιο,
δώρο θεού ήταν... εξαίσιο !

Κόρη και εγγονός, 
πέφτουν στα πόδια του εμπρός,
να τον παρακαλέσουν,
τον γάμο, μήπως αποτρέψουν... 

Είχανε ήδη "στοχευθεί"
οι αγνές καρδιές... και τρυπηθεί,
από του έρωτα τα βέλη
κι αυτό το γεγονός εν τέλει
θα επηρεάζει τη ζωή τους
σ' όλη τη διαδρομή τους.


Αλλά επιστρέφω πάλι εκεί,
στο συνοικέσιο, στην Αυλή….
 Ο Ανδρόνικος Βήτα, δεν θα χαλάσει
το σχέδιο του... πούχε χαράξει.

Στην οικογένεια να ησυχάσει:
"Τη μικρή δεν θα πειράξει
 ώσπου να φτάσει αυτή,
να έχει ενηλικιωθεί !"
έλεγε για τον Κράλλη,
να τους γυρίσει το κεφάλι,


Παρ’ όλο που ήταν, ετών έξη,
δεν δίστασε να την διακορεύσει
ο "δράκος", ευθύς μετά τον γάμο…


«Θα τον πατήσω χάμω»
κραύγασε αγανακτισμένος,
και απογοητευμένος,
της πρώην μικρής, ο αγαπημένος,
που είναι πλέον εστεμμένος,
και του τα είπαν δόση-δόση,
σαν πλέον είχε μεγαλώσει...

«Δεν έχουμε πολλά φουσάτα...»
του ήρθανε κακά μαντάτα,
και τι να κάνει θα το "πιεί",
πως δεν μπορεί να εκδικηθεί !

Αργότερα θα παντρευθεί,
με "εντολή",     θα δεσμευτεί.
Ίδιοι οι λόγοι στην ουσία...
πάλι για "κάποια συμμαχία".

Τώρα κι δυό είν’ παντρεμένοι,
κι αυτός και η "αγαπημένη"…
Θα ζήσουν χρόνια χωρισμένοι,
και η Σιμώνη η καημένη,
Κράλλαινα θα παραμείνει,
μία βασίλισσα και κείνη…

Μα… κάθε τόσο,      "της τη δίνει",
κι απ’ τον δυνάστη δραπετεύει,
κι ευθύς ολοταχώς οδεύει
λίγη χαρά για να γευτεί,
με την αγάπη της μαζί,
για ένα χάδι, μια αγκαλιά,
για δύο πεταχτά φιλιά...

Μέρος δεν έχει να κρυφτεί
αφού σε όλους,   είναι "γνωστή",
κι είν' υψηλή η αμοιβή
του "Στέφανου",  που θα δοθεί
σ' όποιον πιο γρήγορα τη βρεί,
πάλι,  για πίσω  να "συρθεί"...

Απαυδισμένη μια φορά,
εφόρεσε για τα καλά
στο μοναστήρι ράσο.
"Θα βοηθήσει να το σκάσω",
σκέφτηκε, "...μπορεί, αυτό".

Από καιρό τόχε σκοπό...
Αλλά και εκεί...  θε να τη φτάσει !

Δεν πρόλαβε να αγκαλιάσει
τον πολύ-αγαπημένο,
το σχέδιο ήταν ...προδομένο. 

Με το μυαλό του θολωμένο,
αφρίζει... ο Σέρβος ο ζηλιάρης.
«Δημήτριε,*  λέει,                             *αδελφός της, (περισσότερα κάτω)
                     άι  να την πάρεις...»,
κι ο άκαρδος ο αδελφός,
σκίζει τα ράσα της, εμπρός
στη Σέρβικη αποστολή,
και με τη βία πίσω ή μικρή,
πάει στη χρυσή της "φυλακή"...


Κάθε φορά πούταν σκαστή,
βρίσκανε τρόπο και μαζί,
ζούσαν στιγμές ευτυχισμένες,
στιγμές γλυκές.... όμως κλεμμένες.


Περνάει σχεδόν δεκαετία,
και στη δική μας ιστορία,
που βίαια απομακρυνθήκαν,
τα δυό παιδιά... δεν ξεχαστήκαν,
κι έμεινε πάντα ριζωμένο,
ένα συναίσθημα πνιγμένο.

Η αγάπη πάλι θα νικήσει...
όλους θε να τους συγχωρήσει,
ο Ανδρόνικος Γ'ο πράος,
παρόλο που του φέραν χάος,
όταν μιας στάσης,* συνωμοσία,             *πραξικόπημα

ταράσσει την Αυτοκρατορία.

Ο άκαρδος ο αδελφός,
άλλως, Δημήτριος ο κακός,
τον θρόνο να σφετεριστεί,
ύπουλα είχε σκαρφιστεί.

Μεγάλη η συνωμοσία,
απ' το στρατό μέχρι τα πλοία,
κι η ίδια η Καντακουζηνή,*
τ' Ανδρόνικου η κολλητή,
αποκαλύπτει μιά πρωία,
"...πως συμμετείχε κι η "κυρία"...
η πρώην του αγαπημένη,
η Κράλλαινα* η λατρεμένη.                 *Τίτλος της Σιμώνης

Η στάση πνίγηκε με βία.
Σιδεροδέσμια κουστωδία...
'τοιμάζονται για εξορίες
οι πραξικοπηματίες,
(αν δεν τους κόψουνε τις μύτες
και τα αυτιά, οι φαλαγγίτες).

Στα πόδια του Ανδρόνικου
                                         πέφτει η Σιμώνη:
"Αν μ' αγαπάς λίγο ακόμη,
σώσε"  του λέει  "τον αδελφό μου,
και σου τ' ορκίζομαι στο φως μου,
ποτέ εγώ δεν θα μπορούσα,
εσένανε που αγαπούσα,
να σε προδώσω για το στέμμα..."

και κατεβάζοντας το βλέμμα

λέει, "...νερό δεν γίνεται το αίμα,
καθήκον έχω να σ' ικετεύσω,
αφ' έτσι ίσως θα μπορέσω
την επιείκεια σου να εκμαιεύσω...". 

Μ' αγάπη αυτός θα την σηκώσει...
...μα πως μπορεί να της θυμώσει,
τα δάκρυά της θα σκουπίσει,
και θα την συγχωρήσει…
…τη μόνη, που ‘χε αγαπήσει      

          

                   1341

Έφυγε ο Ανδρόνικος ο τρίτος
νέος, και λέγαν ότι ίσως...
Αν, για καιρό ακόμα ζούσε,
μπορεί,  αυτός να σταματούσε
την κατρακύλα την μεγάλη,
και τ’ ανεπίτρεπτο το χάλι,
της ένδοξης της αυτοκρατορίας.

Επί δικής του Βασιλείας
μία προσπάθεια είχε αρχίσει,
την είχε ο ίδιος ξεκινήσει
και είχε ως τώρα ευδοκιμήσει,
να ξαναορθοποδήσει,
τη λαβωμένη Ρωμιοσύνη,
από την μαχαιριά* εκείνη,                *1204 Σταυροφόροι 
των ομοθρήσκων χριστιανών,
προ εκατόν τριάντα ετών..

Αν είχαμε τότε στην Αυλή*                  *η Αυλή του Παλατιού
που παίζανε οι δυό μικροί,
ένανε παρατηρητή, 
φανταστικό, πάνω απ' τη γη,
να βλέπει αυτή την εποχή....
σίγουρα θάχε να μας πει,

το πως, η βία κυριαρχεί,
εκτός απ' τη Ρωμαική αυλή,
σε Δύση και Ανατολή....


Ναι,   το χίλια τρακόσα τέσσερα...
νάχεις  τα μάτια τέσσερα
έπρεπε και στη Δύση.....

Μύτες κι αυτιά δεν είχε αφήσει
βέβαια ο Μιχαήλ ο Ήτα,
μα και στη Δύση όπως είπα,
καίγαν ανθρώπους στην πυρά
που μαρτυρούσαν στη σειρά,
με διάφορες  κατηγορίες,
που θεωρούνταν αμαρτίες...
Κατά τη γνώμη τους, η θρησκεία
από αιρέσεις και  μαγεία,
προστατευόταν έτσι,
κι ένα θανατικό  'χε πέσει...

Ο Ρενέ Γουάϊς  στον "Σταυρό*             *βιβλίο-μαρτυρία για τις διώξεις των Καθαρών*
τον Κίτρινο",   λέει, πως τον καιρό,
που στο Βυζάντιο κόβαν μύτες,
πολιτισμικές κι η Δύση είχε ήττες...

Ιεροεξεταστές ήταν οι θήτες
που επί αιρέσεως των "Καθαρών",
μετά πολλών "δίκαιων" δικών,
ή και συνοπτικών διαδικασιών,
έκαψαν όλους στη πυρά.....

"Είκοσι πρόβατα...     
                                  τόσο φτηνά,
στοίχιζε η κάθε μία
του κάψιμου η διαδικασία,
για κάθε τέσσερις ανθρώπους,
όταν τους στέλναν σ' άλλους τόπους !


Το χίλια τρακόσα τέσσερα,
να τονιστεί ιδιαίτερα
πολλοί, κατέκριναν τα ανωτέρω,
και ενδεικτικά θα αναφέρω
τον Δάντη, που στη Φλωρεντία
θα εναντιωθεί στην εξουσία,
στην Παπική αυθαιρεσία...

Χρόνια πολλά στην εξορία
αρνιότανε για να γυρίσει
γιατί του είχανε μηνύσει
δημόσια να "μετανοήσει".

Η θανατική του πια ποινή,
έχει,  σκληρά, επιβεβαιωθεί,
γι' αυτόν και τα παιδιά του...

... Μα, μέσα απ' την καρδιά του
βγαίνει ο πόνος κι η οργή 
για αυτή τη μαύρη εποχή....
σε κείνη τη περιγραφή

που κάνει στον "Παράδεισο",*        *Paradiso, XVII (55-60)
κομμάτι από την άβυσσο
του έργου του "Θεία Κωμωδία"
που έγραψε στην εξορία,
με αναμονή και καρτερία.

Τα "οχυρά" στην Φλωρεντία.
θα πέσουν, του Μεσαίωνα,
και θάθελα να χρέωνα
μεγάλο ένα κομμάτι,
στον πολιτικο-διπλωμάτη,
τον Δάντη, τον ποιητή,
που είχε κάνει μιά αρχή.....
________________________

 Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, φήμες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

Νο. 8
___________________________________________________

Σημειώσεις:


* Βλαχέρνες (Βλαχέρναι), ήταν προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Βυζαντινές πηγές αναφέρουν ότι στις Βλαχέρνες υπήρχε μία κρήνη και αρκετές εκκλησίες, ανάμεσα σε αυτές και της Αγίας Πουλχερίας του 5ου αιώνα, καθώς και της Θεοτόκου (Παναγία των Βλαχερνών).
Αρχικά η περιοχή ήταν εκτός των πρώτων τειχών της πόλης, όμως το 627 τα Θεοδοσιανά τείχη ενσωμάτωσαν τις Βλαχέρνες στο κύριο σώμα της Κωνσταντινούπολης. Τον 11ο αιώνα ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός δημιούργησε το ανάκτορο των Βλαχερνών, το οποίο υπήρξε η μόνιμη κατοικία των Αυτοκρατόρων από το 1081 ως το 1453. Παρόλα αυτά το Μέγα Παλάτιο συνέχιζε να χρησιμοποιείται για επίσημες τελετές.
Η αδυναμία να οχυρωθεί η εν λόγω περιοχή διαφάνηκε από την Δ' Σταυροφορία (1204), από όπου οι Σταυροφόροι διείσδυσαν στην πόλη από εκεί. Κατά την Άλωση από τους Τούρκους το 1453 τα τείχη στον τομέα των Βλαχερνών καταστράφηκαν ολοσχερώς από τους ανελέητους βομβαρδισμούς. Μετά την οθωμανική κατάκτηση, η περιοχή των Βλαχερνών περιέπεσε σε αφάνεια.

* Δημήτριος, δεύτερος γυιός του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου και μαζί με τη Σιμώνη, είχαν την ίδια μητέρα και δεύτερη σύζυγο εξ Ιταλίας, (από τον πρώτο γάμο προέκυψε ο Μιχαήλ, πατέρας του Ανδρόνικου του Γ'), 

* Κράλλης, Η δύναμη του Σερβικού κράτους αναπτύχθηκε ιδιαίτερα, όταν έγινε κράλης (βασιλιάς) ο Στέφανος Β' Μιλούτιν (1282-1321). Με την κατάκτηση των Σκοπίων (1282) η Σερβία άρχισε να επεκτείνεται σε βάρος των βυζαντινών κτήσεων. Για να αντιμετωπίσει τη σερβική προέλαση, ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος έδωσε ως σύζυγο την κόρη του στο σέρβο ηγεμόνα. Ο γάμος αυτός συνέβαλε σημαντικά στην αύξηση της βυζαντινής επιρροής στη Σερβία. Από τότε άρχισε ο έντονος εξελληνισμός της σερβικής αυλικής ζωής και διοίκησης. 

Ο Σέρβος κράλης υποδέχεται με τιμές μια βυζαντινή πρεσβεία

[Το πρωί μας προσκάλεσαν και φτάσαμε στο παλάτι του άρχοντα' εκεί μας τίμησαν, βαδίζοντας σε πομπή πολυάριθμοι ευγενείς νέοι με γιορταστική στολή, όπως συνηθίζεται. Η όλη πομπή και παρέλαση ήταν γενικά χαριτωμένη και συγχρόνως γεμάτη αιδημοσύνη και ομορφιά, αφού έδειξε πολύ έντονα το σεβασμό της χώρας (των Σέρβων) για την ευγενή πρεσβεία ενός ισχυρότερου δεσπότη (δηλ. του αυτοκράτορα), η οποία είχε να συζητήσει σπουδαιότατα ζητήματα. Και η πομπή ήταν ασυνήθιστη σε σχέση με όσες προηγήθηκαν. Ο ρήγας (δηλ. ο κράλης) ήταν στολισμένος, καθώς μια πανδαισία πολύτιμων λίθων και μαργαριταριών σκέπαζε το σώμα του και ήταν κατάφορτος από χρυσάφι. Όλο το παλάτι άστραφτε με έπιπλα σκεπασμένα από μεταξωτά και χρυσοστόλιστα καλύμματα. Όλα γύρω του είχαν ετοιμαστεί και ήσαν ασυνήθιστα στολισμένα και πολύ χαριτωμένα. Το σκηνικό στο σύνολο του μιμούνταν τον αυτοκρατορικό ζήλο των ρωμαίων ευγενών, τον οποίο συναγωνιζόταν σαν πεζός που παραβγαίνει δίπλα σε άρμα από τη Λυδία...]

Θεοδώρου Μετοχίτου Πρεσβευτικός, 516-530, Λ. Μαυρομμάτης, La fondation de l' empire serbe. Le kralj Milutin, Θεσσαλονίκη 1975, 103-104.

* Συμμαχία,  Σταθμό στην εξέλιξη της σερβικής δύναμης αποτέλεσε η νίκη κατά των Βουλγάρων (1330). Με τη νίκη αυτή τέθηκαν στη Χερσόνησο του Αίμου τα θεμέλια της σερβικής ηγεμονίας, η οποία οικοδομήθηκε από το μεγάλο ηγεμόνα Στέφανο Δουσάν (1331-1355). Επωφελούμενος από το βυζαντινό εμφύλιο πόλεμο ο Δουσάν, ο οποίος εξέφραζε τις επεκτατικές τάσεις της σερβικής αριστοκρατίας, δημιούργησε, με αστραπιαίες εκστρατείες και ελάχιστη δαπάνη δυνάμεων, ένα ισχυρά κράτος, που εκτεινόταν από το Δούναβη μέχρι τον 
Κορινθιακό, από την Αδριατική και το Δυρράχιο μέχρι το Αιγαίο και τις Σέρρες.

Μόνο τα οχυρά τείχη της Θεσσαλονίκης αντιστάθηκαν στη νικηφόρα προέλαση του. Το 1346 ο Στέφανος Δουσάν στέφθηκε στα Σκόπια βασιλεύς Σέρβων και Ελλήνων. Πρόθεση του Δουσάν ήταν να δημιουργήσει μια σερβοελληνική αυτοκρατορία στη θέση της παραπαίουσας βυζαντινής. Η έλλειψη στόλου όμως απέβη ολέθρια για τα σχέδιά του να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Στην οργάνωση της αυλής, στη διοίκηση και στο νομικό σύστημα της αυτοκρατορίας του ο Δουσάν ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό βυζαντινά πρότυπα.

Όταν το 1355 ο Στέφανος Δουσάν πέθανε, η αυτοκρατορία του διασπάστηκε. Δεν υπήρχε πλέον στα Βαλκάνια δύναμη ικανή να αναχαιτίσει την προέλαση των Τούρκων.
_____________________________________________________________________________

* Καθαροί,  Στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα, η Καθολική Εκκλησία κατέπνιξε το αιρετικό κίνημα των Καθαρών στη νοτιοδυτική Γαλλία. Αυτό ήταν το τελευταίο οχυρό ενός λαού, που είχε αναγκαστεί -μετά από πάνω από ένα αιώνα καταπίεσης και αιματοχυσίας- να κρύψει την ασυνήθιστη πίστη του στα απομονωμένα χωριά των Πυρηναίων. Αλλά, η Εκκλησία, παρά την επιτυχή εξολόθρευση των Καθαρών, δεν μπόρεσε να σβήσει την ανάμνησή τους στις συνειδήσεις μας. Σε ολόκληρη την περιοχή, και στα υπόγεια αρχεία του Βατικανού, τα στοιχεία που αφορούν τους Καθαρούς επιβιώνουν μέχρι σήμερα.

Με τη βοήθεια αφηγήσεων της εποχής και της προσωπικής του έρευνας, στα Πυρηναία και αλλού, ο Ρενέ Γουάις διηγείται τη συναρπαστική ιστορία του αγώνα των τελευταίων Καθαρών για επιβίωση, σε μια σημαντική εργασία έρευνας, ακαδημαϊκής μελέτης και εξιστόρησης.

Ο κίτρινος σταυρός

Η ιστορία των τελευταίων Καθαρών 1290-1329

Ρενέ Γουάις

μετάφραση: Χαρίκλεια Τσαλιγοπούλου

επιμέλεια: Γιώργος - Έκτωρ Πασχαλίδης

Ενάλιος, 2007

___________

_____________________________________________________________

* Δάντης,   Μεγάλος Φλωρεντίνος βάρδος, που μαζί με τον σχεδόν σύγχρονό του Πετράρχη, θεωρούνται, σαν οι δύο αναμορφωτές της ιταλικής γλώσσας. Με τη μέγιστη επίδραση των έργων τους πέτυχαν έκτοτε να καθιερώσουν την καθομιλουμένη ζωντανή γλώσσα, του λαού ως γλώσσα της λογοτεχνίας, η οποία κατ' ολίγο, εξελίχθηκε και σε επίσημη γλώσσα ολόκληρου του Ιταλικού εθνικού συνόλου. 

Τόσο στο "Συμπόσιό" του, όσο και, προ πάντως, στην "Θεία κωμωδία" του, ο Δάντης χρησιμοποιεί την καλλιεργημένη διάλεκτο της Τοσκάνας και της Φλωρεντίας, που έγινε κατόπιν πρότυπο για όλους τους υπόλοιπους Ιταλούς ποιητές και συγγραφείς. Καθώς δε τόνιζε κι ο ίδιος: "Χυδαία δεν είναι η γλώσσα του λαού, που εγώ μεταχειρίζομαι. Χυδαίοι είναι μόνο οι καταφρονητές της ζωντανής αυτής γλώσσας, την οποία μιλούν οι άνθρωποι του μόχθου και της προκοπής στη χώρα αυτή".

Όλη η "Θεία Κωμωδία" είναι δάσος από σύμβολα. Στο έργο αυτό έχει συμπυκνωθεί ολάκερη η σοφία τού Μεσαίωνα.

Ο Νίκος Καζαντζάκης θεωρούσε τον Δάντη ως μια από "τις ψυχές που έθρεψαν την ψυχή του" και δεν αποχωριζόταν μια μικρού σχήματος έκδοση του ιταλικού πρωτοτύπου της "Θείας κωμωδίας". Ο αχόρταγος ταξιδευτής του ορατού και του μη αισθητού κόσμου δεν μπόρεσε να μην ενδώσει στην πρόκληση να αποδώσει στα ελληνικά το αριστούργημα αυτό της ιταλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας.

"Κι όχι μονάχα η σοφία. Παρά κι όλα τα πάθη τού Μεσαίωνα. Η απληστία που είχαν τότε οι άνθρωποι να ζήσουν, ν' αγαπήσουν, να μισήσουν, ν' αποχτήσουν δύναμη· και συνάμα, ο μεσαιωνικός τρόμος για την Κόλαση, για το Θεό που τα βλέπει όλα, και τίποτα δε συχωράει, και δεν ανέχεται ανταρσία. Οι αγγέλοι, οι δαιμόνοι, δεν ήταν αφηρημένες ιδέες παρά όντα πιο πραγματικά από τους ανθρώπους κι από τα ζώα." ____  Καζαντζάκης

http://wikipedia.org

http://www.biblionet.gr/

Βιβλιογραφία :

«Η αρχή του τέλους» της Ελένης Τσιμπονάκη
«Ο κίτρινος σταυρός» του Rene Weis

 ίσως...

Ο Κύρος και οι Έλληνες

o Χάρτης της Εκστρατείας και Περιπλάνησης των "Μυρίων" 

                       Πρόλογος

        "Δαρείου και Παρυσάτιδος
       γίγνονται παίδες δύο..."  1 

Η οικογένεια άτυχος,
και δεν το αποκλείω
να είχε αυτήν καταραστεί,
καθώς και όλη την αυλή,
ο «Αχούρα Μάζντα», ο Θεός,
ο Πέρσης, ο εκδικητικός,
μέσω του Σπέντα Μαϊνιού.  2    
αντιπροσώπου,
             [επί της γης αυτού...

      Στρατιώτες, μέ ή άνευ
                             [τουρμπανιού,
      συγκρούονται για τα καλά,
      καθώς τα δύο αυτά παιδιά,*                       *Κύρος-Αρταξέρξης
      μεγάλωσαν....
                            και σα σκυλιά,
      μαλώνουν για τον θρόνο,
      μίσος πολύ τα κυβερνά
                                  [και μόνο…



                       Κύρου Ανάβαση

     Σαν τέλειωσαν οι πόλεμοι,     3
        σαν μείνανε
                   [οι Έλληνες απόλεμοι
        κι άνεργοι, να λιμοκτονούν,
        σπεύδουνε να καταταγούν
        χιλιάδες πρώην οπλίτες,
        όταν τους κάνει γλύκες
        του θρόνου ο διεκδικητής,
        κι επίδοξος σφετεριστής,
        ο Κύρος όπου ασκεπής       4
        ριχνότανε στη μάχη,
        και τελικά απ’ αυτό εχάθη,
        τον επετύχανε στο μάτι....

        Έλληνες λοιπόν υπό τον Κύρο,
        στη Μικρασία εκεί γύρω,
        με Πέρσες ενωθήκανε,
        κι όλοι μαζί κινήσανε
        τον Αρταξέρξη ν’ανατρέψουν,
        το στέμμα του για να φορέσουν,
        εις τον νεότερο αδελφό,
        με ότι σήμαινε αυτό…

        Ο Κύρος σαν σκοτώνεται
        από ακόντιο αντιπάλου,
        στου «Βασιλέως του Μεγάλου»*                                       *Αρταξέρξη
        το στράτευμα τότε προσχωρούν   

         οι Πέρσες του Κύρου.... 
                      [και κείνον προσκυνούν....  5

Στους Έλληνες να παραδοθούν
προτείνουνε,      και ευθύς καλούν
τους στρατηγούς και αρχηγούς,
Σπαρτιάτες κι όλους τους λοιπούς,
νάχουνε σύσκεψη μ' αυτούς,
κι ύπουλα τους δολοφονούν,
μα τους Γραικούς δεν τους πτοούν...

Δεν έχουνε πλέον αρχηγό,
κι ορίζουνε αρχιστρατηγό,
"κάποιον ιππέα" Ξενοφώντα,
που έδειχνε νάχει τα φόντα....

Γνωρίζοντας τον άρχοντα πατέρα,
τον επιλέξαν σε μια μέρα.

Ήταν ο Ξενοφών ο Αθηναίος,

ο υιός του Γρύλλου,  ο γενναίος.

Μαζί του φεύγουν να σωθούν,

την όχθη του Τίγρη ακολουθούν,
προς Τραπεζούντα προχωρούν..


Τους Έλληνες οδηγεί
     [ο Ξενοφών να φτάσουν,
και νικηφόρα να περάσουν,
μέσα απ' τα εχθρικά εδάφη,
ενώ χτυπιόνταν με γινάτι,
απ' όλες τις άλλες
             [βάρβαρες φυλές
που βρίσκαν
   [στο δρόμο τους μαθές....

              Εκδίκηση...  Αίμα....  αποζητούν
              κι οι Πέρσες που ακολουθούν,
              του Τισσαφέρνη οι βαρβάροι….


              Μετά καιρό πήραν χαμπάρι,
              πως το παιγνίδι θα το χάσουν,
              καθώς οι Έλληνες θα φτάσουν
              λιγότεροι,    από μάχες και παγίδες,
              στις νύν χαμένες πια πατρίδες….

             _______________________

 Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π.Ματαράγκα, με αλήθειες, φήμες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
Νο 7


1. Δαρείου καὶ Παρυσάτιδος γίγνονται παῖδες δύο, πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος· ἐπεὶ δὲ ἠσθένει Δαρεῖος καὶ ὑπώπτευε τελευτὴν τοῦ βίου, ἐβούλετο τὼ παῖδε ἀμφοτέρω παρεῖναι. ὁ μὲν οὖν πρεσβύτερος παρὼν ἐτύγχανε· Κῦρον δὲ μεταπέμπεται ἀπὸ τῆς ἀρχῆς ἧς αὐτὸν σατράπην ἐποίησε, καὶ στρατηγὸν δὲ αὐτὸν ἀπέδειξε πάντων ὅσοι ἐς Καστωλοῦ πεδίον ἁθροίζονται. ἀναβαίνει οὖν ὁ Κῦρος λαβὼν Τισσαφέρνην ὡς φίλον, καὶ τῶν Ἑλλήνων ἔχων ὁπλίτας ἀνέβη τριακοσίους, ἄρχοντα δὲ αὐτῶν Ξενίαν Παῤῥάσιον. ἐπεὶ δὲ ἐτελεύτησε Δαρεῖος καὶ κατέστη εἰς τὴν βασιλείαν Ἀρταξέρξης, Τισσαφέρνης διαβάλλει τὸν Κῦρον πρὸς τὸν ἀδελφὸν ὡς ἐπιβουλεύοι αὐτῷ. ὁ δὲ πείθεται καὶ συλλαμβάνει Κῦρον ὡς ἀποκτενῶν· ἡ δὲ μήτηρ ἐξαιτησαμένη αὐτὸν ἀποπέμπει πάλιν ἐπὶ τὴν ἀρχήν. ὁ δ᾽ ὡς ἀπῆλθε κινδυνεύσας καὶ ἀτιμασθείς, βουλεύεται ὅπως μήποτε ἔτι ἔσται ἐπὶ τῷ ἀδελφῷ, ἀλλά, ἢν δύνηται, βασιλεύσει ἀντ᾽ ἐκείνου. 

 Παρύσατις μὲν δὴ ἡ μήτηρ ὑπῆρχε τῷ Κύρῳ, φιλοῦσα αὐτὸν μᾶλλον ἢ τὸν βασιλεύοντα Ἀρταξέρξην. ὅστις δ᾽ ἀφικνεῖτο τῶν παρὰ βασιλέως πρὸς αὐτὸν πάντας οὕτω διατιθεὶς ἀπεπέμπετο ὥστε αὐτῷ μᾶλλον φίλους εἶναι ἢ βασιλεῖ. καὶ τῶν παρ᾽ ἑαυτῷ δὲ βαρβάρων ἐπεμελεῖτο ὡς πολεμεῖν τε ἱκανοὶ εἴησαν καὶ εὐνοϊκῶς ἔχοιεν αὐτῷ. τὴν δὲ Ἑλληνικὴν δύναμιν ἥθροιζεν ὡς μάλιστα ἐδύνατο ἐπικρυπτόμενος, ὅπως ὅτι ἀπαρασκευότατον λάβοι βασιλέα. ὧδε οὖν ἐποιεῖτο τὴν συλλογήν. ὁπόσας εἶχε φυλακὰς ἐν ταῖς πόλεσι παρήγγειλε τοῖς φρουράρχοις ἑκάστοις λαμβάνειν ἄνδρας Πελοποννησίους ὅτι πλείστους καὶ βελτίστους, ὡς ἐπιβουλεύοντος Τισσαφέρνους ταῖς πόλεσι. καὶ γὰρ ἦσαν αἱ Ἰωνικαὶ πόλεις Τισσαφέρνους τὸ ἀρχαῖον ἐκ βασιλέως δεδομέναι, τότε δὲ ἀφειστήκεσαν πρὸς Κῦρον πᾶσαι πλὴν Μιλήτου· ἐν Μιλήτῳ δὲ Τισσαφέρνης προαισθόμενος τὰ αὐτὰ ταῦτα βουλευομένους ἀποστῆναι πρὸς Κῦρον, 

τοὺς μὲν αὐτῶν ἀπέκτεινε τοὺς δ᾽ ἐξέβαλεν. ὁ δὲ Κῦρος ὑπολαβὼν τοὺς φεύγοντας συλλέξας στράτευμα ἐπολιόρκει Μίλητον καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν καὶ ἐπειρᾶτο κατάγειν τοὺς ἐκπεπτωκότας. καὶ αὕτη αὖ ἄλλη πρόφασις ἦν αὐτῷ τοῦ ἁθροίζειν στράτευμα. πρὸς δὲ βασιλέα πέμπων ἠξίου ἀδελφὸς ὢν αὐτοῦ δοθῆναι οἷ ταύτας τὰς πόλεις μᾶλλον ἢ Τισσαφέρνην ἄρχειν αὐτῶν, καὶ ἡ μήτηρ συνέπραττεν αὐτῷ ταῦτα· ὥστε βασιλεὺς τὴν μὲν πρὸς ἑαυτὸν ἐπιβουλὴν οὐκ ᾐσθάνετο, Τισσαφέρνει δ᾽ ἐνόμιζε πολεμοῦντα αὐτὸν ἀμφὶ τὰ στρατεύματα δαπανᾶν· ὥστε οὐδὲν ἤχθετο αὐτῶν πολεμούντων. 

καὶ γὰρ ὁ Κῦρος ἀπέπεμπε τοὺς γιγνομένους δασμοὺς βασιλεῖ ἐκ τῶν πόλεων ὧν Τισσαφέρνους ἐτύγχανεν ἔχων. ἄλλο δὲ στράτευμα αὐτῷ συνελέγετο ἐν Χεῤῥονήσῳ τῇ κατ᾽ ἀντιπέρας Ἀβύδου τόνδε τὸν τρόπον.

________________________________________________________________

Κύρου Ανάβασις, Ξενοφών http://el.wikisource.org/


2.   η υπερβατική έκφραση του Μάζντα και μέσο επικοινωνίας του.

3.   Πελοποννησιακός πόλεμος

4.   χωρίς περικεφαλαία

5.   τα Περσικά στρατεύματα υπό τον Κύρου


*  Ο Ξενοφών γεννήθηκε στην Αθήνα μεταξύ του 434 π.Χ και του 427π.Χ. Ήταν γιος του Γρύλλου από το Δήμο Ερχειάς. Η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Ιππέων, δηλ. ήταν γόνος μιας αριστοκρατικής πλούσιας οικογένειας. Έγινε μαθητής του Σωκράτη και αυτή του η μαθητεία του καλλιέργησε έναν βαθύτατο σεβασμό για το δάσκαλό του σ' όλη του τη ζωή.

Το 401 π.Χ με πρόσκληση του φίλου του Προξένου βρίσκεται στα Περσικά εδάφη. Εκεί αποφασίζει να λάβει μέρος, συμμετέχοντας σ' ένα ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, στην εκστρατεία του Κύρου του Νεότερου κατά του αδελφού του Αρταξέρξη του Β'.

Στα Κούναξα οι Έλληνες νίκησαν τους αντιπάλους τους Πέρσες, αλλά ο Κύρος σκοτώθηκε. Οι Μύριοι (10.000), όπως ονομάστηκε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, αποφάσισε να επιστρέψει πίσω.  Ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες σ' άγνωστα και εχθρικά μέρη, κατόρθωσαν να φτάσουν στην ελληνική Τραπεζούντα. Φτάνοντας στον Εύξεινο Πόντο αναφώνησαν το ιστορικό  "Θάλαττα, θάλαττα. Αυτήν ακριβώς την πορεία, την κάθοδο των Μυρίων εξιστόρησε o Ξενοφών στο έργο του "Κύρου Ανάβασις".

 ίσως...

Αιχμάλωτη στη "Γκρέιτ Ράσσελ Στρητ"

Οι κοπέλες της Λακωνίας

      Μ' ένα ταβάνι στο κεφάλι,
        τις είδα χθες κι είμαι ένα χάλι
        να στέκουν κοψομεσιασμένες,
        για αιώνες καταδικασμένες,                     
        σκεπή βαριά να κουβαλάνε                          
        χωρίς ποτέ να ''σταματάνε''.

       ''Έν τώ νεώ*...                                                     *στον ναό       
                        έν πόλει της Αθηνάς'',
        στο Ερεχθείο στα καθ' υμάς,             
        και πρώην οικία της θεάς,                        
        βρίσκονταν αιχμαλωτισμένες 
        έξη κοπέλες,  φυλακισμένες.

       Απάνθρωπη ετυμηγορία,
       με προκατάληψη και μανία,
       από την αμφικτυονία*...
       Πρωτοφανής η τιμωρία,
       νάναι σε αέναη δουλεία.

       Ως Καρυάτιδες είναι ακουσμένες
       και παγκοσμίως φημισμένες
       με πόλη και ναό δεμένες 
       της Αθηνάς... 
                    κόρες της παινεμένες.

       Από τις Καρυές  φερμένες
       όλες τους τιμωρημένες
       γιατί σαν Πέρσες είχαν ρθεί
       στης Λακωνίας τη περιοχή 
       τους είχαν προσκυνήσει.
       ''Οι Καρυάτες είχαν μηδήσει".*
                _______

Αιώνες πέρασαν πολλοί...

Μια Καρυάτιδα, με αρπαχτή,
ο Έλγιν δίχως καν ντροπή,
έντεχνα θα καρπωθεί
με Τούρκικη υπογραφή.

Για να δικαιολογηθεί
η ελεεινή η αρπαγή...
λέει, του το ζήτησε αυτή,
πως ήθελε να λευθερωθεί !

Όπως και όλοι οι ληστές
δικαιολογίες λέει φαιδρές.
Έτσι τη βούτηξε... αλλά
                    του ήρθε κατακεφαλιά...

Η κατάρα ήτανε βαριά,
που πρόσβαλε την Αθηνά..
Του Έλγιν πεθάναν στη σειρά,
η γυναίκα του και τα παιδιά.

Αν η θεά καταραστεί
τον βέβηλο ή ασεβή
που βλάσφημα καταφερθεί                                  
και πομπωδώς την αγνοεί                              
μέρος δεν θάχει να κρυφτεί...

όπως ο Έλγιν δηλαδή,
που στη συνέχεια μια φριχτή
κατάρα τον ακολουθεί !

Μία κατάρα τρομερή,
που περιγράφει με σπουδή
ο Λόρδος Βύρων... 
                               δυσφορώντας
με μήνη δε εξιστορώντας
της Αθηνάς την δίκαιη οργή
για την επαίσχυντη κλοπή.

Γι αυτή την πράξη της ντροπής

μας λέει ο Λόρδος,
            [παραπλεύρως, τα εξής...

Η αιχμάλωτη στο βρετανικό μουσείο

Στο κεφάλι εκείνου πρώτα,
που ευθύνη έχει για την πράξη
η κατάρα μου θ’ αστράψει,
σ' αυτόν και τα σπέρματά του!
Ούτε μία σπίθα πνεύμα να μην έχουν τα παιδιά του
και αναίσθητα να είναι, όπως και η αφεντιά του!
Αν βρεθεί απόγονός του να ’χει λίγο πνεύμα ή φάτσα,
τότε σίγουρα θα είναι νόθος κι από άλλη ράτσα.
Να γυρίζει μ’ απογόνους διανοητικά βλαμμένους
και αντί για της σοφίας,
της βλακείας να ’χει επαίνους.
Οι κουτοί να επαινούνε την πολλή καλαισθησία
που θα τον χαρακτηρίζει στην αγοραπωλησία,
να πουλά κι έτσι να κάνει –τί ντροπή και τί απάτη!–
της κλεψιάς και αρπαγής του ένα έθνος συνεργάτη.

Λόρδος Βύρων            

    

    Από ασθένεια βαριά

      που τούστειλε η Αθηνά,
      η μύτη του θ’ αποκοπεί                                    
      όπως στο άγαλμα πιο κει,
      όπου κατά την κλοπή
      από τον βράχο τον ιερό
      υπέστη κτύπημα σφοδρό,
      και είχε μείνει χωρίς μύτη,
      δηλώνοντας πως απ' αγύρτη
      εκλάπη... και 'ταλαιπωρήθη...

Μα η κατάρα δεν σταματά,
υπέστη πάμπολα δεινά....                  

Στο πόλεμο θα φυλακιστεί
και σε μπουντρούμι θα βρεθεί,
σε κάποιο μέρος στη Γαλλία.

Ράκος γυρίζει στην Αγγλία
που τον πληροφορεί
πως άνευ αξίας είναι αυτή,
η Καρυάτις, δηλαδή,
και ότι δεν θα πληρωθεί,
σύντομα δε θα επιστραφεί

στους Έλληνες κάποια στιγμή..

"Προσωρινά", λέει, την κρατεί
(ανέκδοτο) και την φιλοξενεί.

Μες στο μουσείο είχε μπει
η κόρη που είχε κλαπεί,
ποτέ της δεν θα ξαναβγεί

Δεν το εννοούσαν και πολύ,
σαν μίλαγαν για επιστροφή
έτσι κουβέντα να γενεί,
το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Με λύπη εμείς θυμόμαστε
τον Τσώρτσιλ....
        [το πούρο να καπνίζει,
και το ήρωας να ορίζει
συνώνυμο του Έλληνα.
''Εκθαμβος'' είπε'' έμεινα,
που πολεμούν τόσο γενναία
των Ούννων την ληστοπαρέα''.

        Περάσαν εβδομήντα χρόνοι...

        Του Τσώρτσιλ απογόνοι,
        επιστροφή αρνούνται...
        και κλαίνε και χτυπιούνται,
        λειψές οι Καρυάτιδες.

        Άγγλοι ισχυροί σατράπηδες

        λένε πως «... είν’ δικιά μας,

        τη φέραν τα παιδιά μας,

        ο Έλγιν και οι άλλοι,

        απώλεια θάν’ μεγάλη

        για το Βρετανικό μουσείο».

        Δικαιολογία ή αστείο ?

        Ο Κρητικός που βλαστημάει
        ρωτάει.......   και ξαναρωτάει:
        ''Μα εγώ γι αυτό 'χα πολεμήσει
        για ότι οι προγόνοι είχαν αφήσει            
        και μ' ένα «γκρά»* είχα λιανίσει                   

        του Χίτλερ τους αλεξιπτωτιστές

        με τους συμμάχους μας του χτές...''

_________________________________

 Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, φήμες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
Νο. 6
____________________________________________________

* Καρυάτιδες, Κατά την εκδοχή του Βετρούβιου, (Μάρκος Βιτρούβιος Πολλίωνας -Marco Vitruvio Pollione, 80 π.Χ. - 15 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος συγγραφέας,αρχιτέκτονας και μηχανικός), είναι απόγονοι της Καρίας (Καρυές), πόλης της Λακωνίας στην πλαγιά του Πάρνωνα. Στους Περσικούς πολέμους, οι κάτοικοι της περιοχής μήδισαν, συμμαχώντας με τους Πέρσες. Οταν οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν όλους τους άντρες και πήραν μαζί τους τις γυναίκες ως δούλες. Αυτές έγιναν το πρότυπο για τα αγάλματα γυναικών που στήριζαν κτίσματα της εποχής, μεταφέροντας το βάρος της τιμωρίας τους στις επόμενες γενιές.

Η εκδοχή του Βετρούβιου που υιοθετήθηκε ευρέως τη Ρωμαϊκή Εποχή, αμφισβητήθηκε αργότερα κυρίως γιατί οι Καρυάτιδες κατά την περιγραφή του θα έπρεπε να σηκώνουν επώδυνα το βάρος μιας τιμωρίας που έγινε αιώνια όταν αποτυπώθηκε στο μάρμαρο. Μεταγενέστεροι μελετητές υποστήριξαν πως οι Κόρες του Ερεχθείου -όπως κι αυτές της Αμφίπολης πια- με το γλυκό και περήφανο πρόσωπο, δεν ανταποκρίνονται σε αυτή την περιγραφή, ενώ διαπιστώθηκε πως υπάρχει και μια χρονική ασυμβατότητα -με βάση τα γραπτά του Ξενοφώντα για το πότε έγινε η καταστροφή των Καρυών.

Κατά μία άλλη εκδοχή, οι όμορφες, περίτεχνα χτενισμένες κόρες του Ερεχθείου είναι λακώνισες παρθένες χορεύτριες που χόρευαν με καλάθια στο κεφάλι προς τιμήν της Καρυάτιδας Αρτέμιδος, οι οποίες ήταν ξακουστές για την ομορφιά τους. Κατ' αυτή την άποψη, ο Ικτίνος τις εμπνεύστηκε, παρακολουθώντας ένα λατρευτικό χορό Παρθένων που γινόταν στα Καρυάτια, μια ιδιαίτερη γιορτή των Καρυών, αφιερωμένη στη Θεά. Κι εδώ, βεβαίως, υπάρχουν ενστάσεις, οι οποίες προέρχονται από το επιχείρημα: γιατί χρησιμοποιήθηκαν χορεύτριες της Αρτέμιδος σε Ναό της Θεάς Αθηνάς;

Σήμερα, η εκδοχή που υιοθετείται ευρέως λέει ότι πρόκειται για έξι όμορφες και περήφανες Αθηναίες Κόρες, οι οποίες στηρίζουν αντί κιόνων το Ερεχθείο, ως εκ τούτου πήραν το όνομα Καρυάτιδες. Παράλληλα όμως ήταν και οι χοηφόροι που απέδιδαν τιμές στον τάφο του αρχαίου βασιλιά της πόλης, Κέκροπα.

Άγνωστοι είναι και οι δημιουργοί τους, καθώς μπορεί να έχουν φιλοτεχνηθεί η κάθε μια από από διαφορετικό γλύπτη. Ως καλλιτέχνης γλύπτης εμφανίζεται είτε ο Αλκαμένης ή ο Καλλίμαχος ή κάποιοι άλλοι από τους μαθητές του Φειδία. Η ακριβής αλήθεια γι' αυτές χάνεται στο χρόνο, η ομορφιά και η γοητεία τους παραμένει απαράλλαχτη ανά τις χιλιετίες...

*Μηδίσαντες,  Κοινά είναι τα τυπολογικά χαρακτηριστικά των κατά καιρούς εξωμοτών του γένους, ενώ η ονομασία τους, κατά τις χρονικές περιστάσεις, ποικίλλει: είναι οι μηδίσαντες εκείνοι Ιωνες σατραπίσκοι που, προτιμώντας τα υλικά αγαθά, τάχθηκαν στο πλευρό του Πέρση εισβολέα, είναι οι γραικύλοι (graeculi κατά τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό του Κικέρωνα) που θα προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στον Ρωμαίο κατακτητή, οι κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και κάποιοι Φαναριώτες, υποχείρια της Υψηλής Πύλης, οι μαυραγορίτες, τέλος, και οι συνεργάτες του Γερμανού κατακτητή.  -Απόσπασμα από την Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

* Αμφικτυονία ήταν οργάνωση αρχαίων ελληνικών Πόλεων, σε ενώσεις με μέλη από πολλές πόλεις, με κέντρο διάφορους ναούς. Υπήρχαν αρκετές Αμφικτυονίες, με πιο γνωστή αυτή της Κεντρικής Ελλάδας, με κέντρο τους Δελφούς. Τα κύρια καθήκοντα μιας αμφικτυονίας αφορούσαν κυρίως την εποπτεία των ιερών αυτών χώρων αλλά αποκτούσαν συχνά και πολιτική δύναμη.

Η λέξη προέρχεται από την λέξη «αμφικτύονας» που σημαίνει «αυτός που κατοικεί τριγύρω, ο γείτονας». Αυτή, με την σειρά της, προέρχεται από το πρόθεμα «αμφί-» και την λέξη «κτοίνα» που σημαίνει οικισμός. Κατά μία άλλη εκδοχή, η λέξη προέρχεται από τον Αμφικτύονα, τον αδερφό του Έλληνα, αλλά αυτή η εκδοχή αμφισβητείται.

* Βρακοφόρος,  Το πρωί της 20ης Μαΐου του 1941 ο ξάστερος ανοιξιάτικος ουρανός της Κρήτης μαυρίζει από εκατοντάδες σκουρόχρωμα γερμανικά αεροπλάνα, τα οποία καθώς μουγκρίζουν μοιάζουν με τέρατα της Αποκάλυψης. Η γη σείεται και αμέσως τα πρώτα κύματα των επίλεκτων γερμανικών τμημάτων αρχίζουν να πέφτουν κατά χιλιάδες, από τα αμέτρητα αεροπλάνα....

Οι Κρητικοί με την ψυχή γεμάτη Ελλάδα ορμούν με τα μαυρομάνικα, τις τσουγκράνες και τα τσαπιά, πετσοκόβοντας τους σιδερόφρακτους και πάνοπλους εισβολείς.
Πεδίο μάχης χωριά και οι πόλεις. Ο άμαχος κρητικός λαός κτυπιέται ανελέητα. Η μάχη διεξάγεται σώμα με σώμα. Άμυνα παλλαϊκή, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα. Ωστόσο οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά δημιουργούν έπος!
Στην Κρήτη ήταν η πρώτη φορά που οι Γερμανοί αντιμετώπιζαν αντίσταση από τον τοπικό πληθυσμό, δηλαδή από αστράτευτους και απόστρατους – ηλικιωμένους άνδρες, από γυναίκες και παιδιά καθώς "τα παληκάρια του Ψηλορείτη" πολεμούσαν στην Αλβανία.

 ίσως...