Άστηνε, τάχει χάσει..

Ο Πίνακας της Γιαγιάς

Πολλές φορές το σκέφτηκα,

άλλες παραξενεύτηκα,
γιατί καμία σημασία
δεν δίναν, στη γιαγιά Λουκία,
σαν έδειχνε ένα πίνακα
και έλεγε επίμονα...

            «αυτός είν’ ο Κανάρης,
            είν ο θεός ο Άρης,
            που είμαι απ’ τη γενιά του,
            απόγονος δικιά του».

Εγώ 'μουνα πιτσιρικάς,

κι ούτε ο παππούς, ούτε ο μπαμπάς,
μούχαν μιλήσει σχετικά,
γι αυτά που έλεγε η γιαγιά...

Ότι άκουσα σποραδικά,
από κουβέντες και λοιπά,
προσπάθησα να τα μαζέψω,
κάποτε να τα βγάλω έξω
σαν οι σοφοί ανακαλύψουν
το «ίντερνετ»*,   και βοηθήσουν                           *Διαδίκτυο
να δούνε όλοι οι απογόνοι,
ποιοί ‘τανε οι προγόνοι,
της Γρηγοροπούλου-Ματαράγκα…

Χωρίς να κάνω εγώ τον μάγκα,

πως είμαι,  ένας γαλαζοαίματος,*         *1862, ο Κ. Κανάρης ανέλαβε την Αντιβασιλεία. 

είμαι,   ο συγγενής εξ αίματος
της Γρηγοροπούλου της Λουκίας,
της Ματαράγκα... ως κυρίας,

συζύγου, του εκδότη Αλεξάνδρου,
που στην οδό Μενάνδρου,
νέοι κι δυό, "αγαπηθήκαν"...
κι όλο διηγόνταν... 
                                   πως,  κλεφτήκαν,
πως,  με όνειρα... 
                                 ...σκεφτήκαν,
να βγάλουν μια εφημερίδα,
τον "ΕΛΕΓΧΟ"*...   που πρωτοείδα           *1901, Αιόλου 188 Αθήναι            
κορνίζα στο τοίχο της γιαγιάς,
και με εργαλεία νέας γενιάς,
το φύλλο το κιτρινισμένο*
θα "ζωντανέψω"....    
                                  Αναρτισμένο
σε σάιτ, τώρα, το "κειμήλιο",
βρήκε μια θέση υπό τον ήλιο.

       Για να αρχίσουμε λοιπόν,

           θα πεταχτώ στο παρελθόν…

           Ήταν απόγονος Κανάρη,

           και η γιαγιά το ‘χε καμάρι,

           ολούθε τούτο διαλαλούσε,

           κι από ψηλά όλους κοιτούσε....

           Έλεγε η μάνα της πως «ήτο

           Καναροπούλα»...  και θεωρείτο

           τιμή να πάει σε μιά βεγγέρα,

           για τους επώνυμους 'κει πέρα…

           Οι απόγονοί της δεν ρωτήσαν,
           τα "πετάξαν".... 

                            ....δεν αφήσαν
           στοιχεία κι άλλες αποδείξεις,
           μα οι δικές μου αναμνήσεις,
           επαληθεύουν όσα η γιαγιά
           μας ιστορούσε από παλιά...

Μια μέρα ήρθαν δυό παιδιά

επίσκεψη στο σπίτι,

ο ένας μάλιστα "είχε μύτη",
και περπατούσε με καμάρι,
τον λέγαν Κωνσταντή Κανάρη….

Μούπε ότι ήταν συγγενείς της,
τους είχε δώσει την ευχή της…

Ένα ακόμα που θυμάμαι,
(το έσχατο... και που λυπάμαι),
να λέει σχετικά με τον Κανάρη,
πως σαν επιβράβευση είχε πάρει
από το κράτος,  στη Κυψέλη
κάτι εκτάρια, που εν τέλει

δεν έχει μείνει ούτε ένα,

κληρονομιά, νάρθει σε μένα...

Το κτήμα τούτο που μιλάμε
είν’ η Φωκίωνος*, που πάμε            *Φωκίωνος Νέγρη
για βόλτα εμείς από παιδάκια,
με τις λιμνούλες, τα πουλάκια
να κελαηδάνε μες στο άλσος….


Μου είπανε πως έχεις θράσος
την ιστορία όταν τους πω,            
μα η απόδειξη είναι εδώ…                                                                                
Πάνω στη ίδια την οδό,
στέκει το άγαλμα με χάρη
του Κωνσταντίνου του Κανάρη !

Από τη Φωκίωνος Νέγρη, στα Πυρφόρα 

Ογδόντα χρόνια, κι ήρθε η ώρα
τον καπετάνιο στα πυρφόρα,
να τον τιμήσω με μια σελίδα,                                 
που από μωρό εγώ τον είδα,
πάνω στους τοίχους της γιαγιάς μου,
κι αργότερα.... 

στης κόρης της και θειάς μου.

Η πολιτεία θα με εκπλήξει,

το σπίτι του σαν το γκρεμίσει,

και μεγαθήριο θα κτίσει
να κονομήσουν ημετέροι !

Μια πράξη που δεν έχει ταίρι..

Μία φορά, έναν καιρό,*                    *1821
ήτανε το πυρπολικό
ο τρόμος για όλη την Τουρκιά...
έτσι μας λέγαν στα σχολειά.

Όλοι μας τότε σαν παιδιά
τ' ακούγαμε βαριεστημένα…          
Θυμόμουνα συγκεχυμένα
για τον Κανάρη τα ειπωμένα,         
πως... δηλαδή, είχε ανάψει
πυρπολικό και είχε κάψει
των Τούρκων το "μακρύ καράβι".

Μόνο αυτό ‘χα καταλάβει,
κι όταν η τύχη θα το φέρει
τα άπαντα του μπουρλοτιέρη,

και Μαρτινέλη και Κορδάτο
και τον Ουγκώ* και τον Παράσχο              *Ο Βίκτωρ Ουγκώ εξύμνησε με ποίημα τον Κανάρη
να κάτσω εγώ για να διαβάσω,
σ’ άλλο συμπέρασμα θα φτάσω….

Έκπληκτος είδα είχε τσακίσει
τα πλοία των Τούρκων, που ‘χαν λακίσει
με πανικό για Δαρδανέλια !

Τα νεύρα τους έκανε κουρέλια….

Ρε τη φαντάζεσαι την πλάκα,
ολόκληρο στόλο, μία ....τράτα
να τρέπει σ’ άτακτη φυγή ?

Μέχρι στην Αίγυπτο* είχε μπει                 *Αλεξάνδρεια, στόλος του Ιμπραήμ
μπουρλότο απ' τον πυρπολητή,
μα η μαλαστούπα είχε βραχεί

και ο Ιμπραήμ θα διασωθεί,

αλλά ο φόβος είχε φωλιάσει.
Τουρκοαιγύπτιοι τάχαν χάσει,
τρέμανε τον παληκαρά
από τα θρυλικά Ψαρά,
ένα νησάκι του Αιγαίου
πατρίδα που ήταν του γενναίου....

Εκείνη βρε την εποχή,
του Ψαριανού η απειλή,
έμοιαζε με πυρηνική,
που ερχότανε, καταστροφή.

     Διαβάζοντας.... είδα μετά,
      ότι δεν ήταν μόνο αυτά.
     Τα "παραμελημένα"
     εντυπωσιάζουν τον καθένα !

    Βρισκόταν για μισό αιώνα
    πρώτος, στον προμαχώνα
    της εποχής της μοναρχίας,
    και μετά βδελυγμίας 
    θα απορρίψει "εξαγορές",
    φοβέρες, μα και ....απειλές,
    από τα καθεστώτα.

   Το μέλημα του πρώτα,
   ήτανε οι "ελευθερίες",
   κι οι νεολαίες, που, ευκαιρίες
   πάντοτε αναζητάνε,
   και για το δίκιο πολεμάνε,
   συσπειρωνόντουσαν σιμά του,
   και εξ ανάγκης, τα δικά του,
   οι καθεστωτικοί, 
   φορές, χωρίς ντροπή,
   (η αντιπάθεια ήταν γνωστή
   για τον παλιό αγωνιστή).
   του δώσαν αξιώματα, 
   όταν,   ήτανε λιώματα*.                              *στριμωγμένοι από το λαό



Πέντε φορές πρωθυπουργός !
Τον έγλυφε* κάθε  Βαυαρός...                   *τον καλόπιανε με υστεροβουλία
Μέχρι αντιβασιλεύς θα γίνει,
μα ανένταχτος...  θα μείνει !

_______________________________


Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ",
του Π. Β. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
Νο. 16
________________________________________

1986,  Κοπή νομίσματος με την προτομή του Κανάρη, 

Ο Πυρπολητής ενέπνευσε μεγάλους ποιητές

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ

……………………………..…

Lorsqu'un vaisseau vaincu dérive en pleine mer ; 

Que ses voiles carrées 

Pendent le long des mâts, par les boulets de fer 

Largement déchirées ;

……………………………………………

…..Mais le bon Canaris, dont un ardent sillon 

Suit la barque hardie, 

Sur les vaisseaux qu'il prend, comme son pavillon, 

Arbore l'incendie !

Novembre 1828.

Κανάρης , ένα ποίημα του Victor Hugo

Ο Γάλλος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) περιγράφει διάφορες εθνικές ensigns του χρόνου του στο ποίημα Κανάρης ( κείμενο ), του Νοεμβρίου 1828 και το δεύτερο ποίημα της συλλογής Les Orientales , που δημοσιεύθηκε το 1829.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα υπήρξε από τους πλέον όψιμους Ευρωπαίους διανοούμενους, που έλαβαν φιλελληνική στάση.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΕΛΗΣ

Αλλ’ όταν εβροντήσανε ΄

τα πέλαγα ‘ς τα βάθη

κ’ αι φλόγες ανεβήκανε

ψηλά ‘ς τον ουρανό,

ο κόσμος εταράχτηκε,

αμίλητος εστάθη

……………………

…. Θωρώντας

Τον αυλητή, που έσφιγγε

Του ολέθρου το δαυλί,

Βοήν ο κόσμος έβγαλε

την άβυσσο ρωτώντας :

«Ποιος είναι αυτός ο ημίθεος

Που τα στοιχεία κρατεί ;

Μες τα’ αναμμένα κύματα

τον είδε …………………………..

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ

Τον Καραλήν εξήγειρεν ο θόρυβος του πότου

Και είδε την πυρπόλησιν φρυάττων του τρικρότου 

……………………………………………………………

Και βλέπει μόνον κύματα τα εσχατόν του βλέμμα

Και ουρανόν εκδικητήν

…………………………………

……………….Εξεδικήθης, Χίος

ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ

……………………...

…..Κ’ ιδού, αστράφτει και βροντά της Χίου το λιμάνι,

στη Σάμο και στη Τένεδο το κύμα φωσφορίζει,

Στην Αλεξάνδρεια φαίνεται, μεσ’ την καρδιά της φτάνει

Και του Κανάρη ο δαυλός σπυνθοβολεί, καπνίζει…

………………………………………………………………

Κι όταν στεφάνι πύρινο ο ουρανός φορούσε

Κι ο κεραυνός στα σύννεφα επέτα καβαλλάρης,

όταν σεισμός ακούγετο κ’ η θάλασσα βογγούσε

στο πέλαγος εστρέφανε κ’ έκραζαν «Ο Κανάρης!»

_____________________________________________________________

                                        

Πανεπιστήμιο. Εδώ στεγάστηκε η Βουλή μέχρι να κτιστεί το κτίριο της Σταδίου

Κωνσταντής Κανάρης, 

Έλληνας ατρόμητος πυρπολητής κατά την Επανάσταση του 1821,

ναύαρχος, υπουργός πρωθυπουργός και αντιβασιλεύς της Ελλάδος

Από μικρός εργαζόταν σε πλοία της οικογένειάς του και διακρινόταν για τη γενναιότητα και τη φιλοπατρία του.

Το 1807, όταν βρέθηκε στα βόρεια του Ιονίου, μετέφερε στη Λευκάδα Ηπειρώτες και Σουλιώτες για να πολεμήσουν τον Αλή πασά. Μετά το θάνατο του θείου του το 1810, με δικό του πλέον το καράβι, βρέθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου έμαθε για τη Φιλική Εταιρεία και τους σκοπούς της. 

Παντρεύτηκε το 1817 την Ψαριανή Δέσποινα Μανιάτη, με την οποία απέκτησαν εφτά παιδιά. Πήρε από την πρώτη στιγμή μέρος στην Επανάσταση και ειδικεύτηκε στα πυρπολικά. 

Μόλις κηρύχτηκε η Επανάσταση, κατατάχτηκε αμέσως ως πυρπολητής, [μπουρλοτιέρης], στο στόλο του Νικολή Αποστόλη, επηρεασμένος από το κατόρθωμα του Παπανικολή στην Ερεσό το Μάϊο του 1821 και έγινε ένας από τους ικανότερους μπουρλοτιέρηδες. 

    Πολεμική δράση 

Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822, μαζί με τον Πιπίνο μπήκε κρυφά στο λιμάνι της Χίου και πυρπόλησε τη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου και κατά την πυρπόληση σκοτώθηκε ο Τούρκος ναύαρχος Καρά Αλή, από την πτώση ενός αναμμένου καταρτιού, που τον χτύπησε στο κεφάλι και παράλληλα να τη βυθίσει με όλο της το πλήρωμα, περίπου δύο χιλιάδες άντρες. Ο Άγγλος ιστορικός της επανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ότι ἡ πράξη αυτή ήταν ένα «από τα πιο καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία». 

Στις 22 Οκτωβρίου 1822 μαζί με το Βρατσάνο, ανατίναξε την αντιναυαρχίδα «Ριάλα Γεμισί» που βρισκόταν στο στενό ανάμεσα στην Τένεδο και την Τρωάδα και προκάλεσε το θάνατο του ναύαρχου Κακλαμάν Μεχμέτ πασά και 800 μελών του πληρώματος, ενώ ο υπόλοιπος στόλος κρύφτηκε αμέσως στα Δαρδανέλια. 

Τον Αύγουστο του 1824 έκαψε τουρκική φρεγάδα κοντά στη Σάμο, όπου σκοτώθηκαν 600 άντρες, ενώ στη συνέχεια λίγο μια κορβέτα στη Μυτιλήνη, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών. 

Στις 10 Αυγούστου 1825, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, με ρωσική σημαία και χωρίς τους συνοδούς του, Κριεζή, Βώκο και Μπούτη, επιχείρησε να κάψει 60 πολεμικά και περίπου 180 φορτηγά πλοία, που ήταν έτοιμα να μεταφέρουν στρατό στην Ελλάδα, όμως απέτυχε, λόγω της αλλαγής του ανέμου. 

    Πολιτική δράση

Πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της ελεύθερης Ελλάδος, το 1827 αντιπροσώπευσε τα Ψαρά στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, το 1828 ήταν φρούραρχος Μονεμβασιάς, ενώ όταν ήρθε ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον διόρισε αρχηγό μοίρας του ελληνικού στόλου.

Στάλθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, για να καταστείλει την ανταρσία στην Ύδρα και τον Πόρο.

Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια αποσύρθηκε και έμεινε στην Ερμούπολη της Σύρου.

Με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, ο Όθωνας τον επανεφέρει στο Ναυτικό. Τον διορίζει το 1843 γερουσιαστή και ναύαρχο του Ελληνικού στόλου. Υπουργός.  Έγινε γερουσιαστής, το 1843 υπουργός Ναυτικών, όπως και το Μάιο του 1854 όταν τοποθετήθηκε στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. 

Γύρω του άρχισε να συγκεντρώνει περί το 1860, φιλελεύθερους νέους που δε συμπαθούσαν τη βασιλεία και τον Όθωνα.  Η αντιπάθεια του Όθωνα για τον Κανάρη μεγάλωνε, αλλά όταν διαπίστωσε ότι ο παλιός αγωνιστής είχε καταστεί η δημοφιλέστερη προσωπικότητα της εποχής εκείνης προσπάθησε να τον προσελκύσει, με λάθος τρόπο, εισπράττοντας την άρνηση του Κανάρη. 

Η αυλή έβλεπε με αγωνία ότι ο Κανάρης είχε γίνει επίκεντρο της αντίδρασης κατά των ανακτόρων και έπρεπε να τον εξουδετερώσουν.

Η πρώτη πρόταση ήταν ο βαθμός του ναυάρχου και μηνιαία σύνταξη 1.000 δραχμών. Στην άρνηση του περήφανου αγωνιστή ο Όθων υποβάλει σχετικό νομοσχέδιο στη βουλή και στη συνέχεια δημοσιεύεται στην "Γενική Εφημερίδα" της κυβερνήσεως. Η απάντηση του "απροσκύνητου" Κωσταντή δεν σήκωνε παρερμηνείες. Αδιαπραγμάτευτη και καθαρή:

           "Κύριε υπουργέ,

                                         Με απορίαν μου ανέγνων χθες το εσπέρας εις την "Γενική Εφημερίδα" του υπουργείου, εις το επίσημον αυτής μέρος την δημοσίευσιν νομοσχεδίου, χορηγούντος εις εμέ σύνταξιν δραχμαί 1.000.

Ηπόρησα δε διότι προς τον απεσταλμένον του βασιλέως κ. Ιωάννην Κολοκοτρώνη απήντησα σαφώς και καθαρώς, ότι, δεν δέχομαι ούτε την σύνταξιν ούτε τον βαθμόν του αντιναυάρχου, τα οποία ήλθε επιφορτισμένος να μοι προσφέρη. 

Τω προσέθεσα δε ότι δεν επεθύμουν να ευρεθώ εις την δυσάρεστον ανάγκη να εκθέσω την υπογραφή της μεγαλειότητός του, εκφράζων δημοσία την αποποίησίν μου, και ότι εν σχεδίω ακόμα ευρισκομένου του πράγματος, δεν έπρεπε να προοδεύση τούτον περισσότερον, ούτε να διαδοθή, αναδεχθείς από μέρους μου, να φυλάξω απόρρητον την μεταξύ μας ομιλία. 

Όπερ και ετήρησα. Και άλλοτε οσάκις μοι εγένοντο τοιαύται προτάσεις υπό υπουργών απήντησα με την αυτή γλώσσα και εδήλωσα, ότι η αντιπολίτευσίς μου δεν πηγάζει εκ της παραγνωρίσεως των εμέ αφορώντων δικαιωμάτων (διότι έχω την πεποίθησιν, ότι μια ημέρα το Ελληνικό έθνος θέλει αναγνωρίσει και αποδώσει αυτά εις την οικογένειά μου) αλλ' ότι επήγαζε από την κυβερνητικήν πορείαν, ήτοις εμηδένισε το συνταγματικό πολίτευμα και εμάρανε τας εθνικάς δυνάμεις. 

Τοιουτοτρόπως έκαστος ευκόλως θέλει εννοήσει, ότι μοι ήτο αδύνατον, να δεχθώ από του σημερινού συστήματος, έστω και την πλατυτέραν και κολακευτικωτέραν ικανοποίηση των δικαιωμάτων μου, χωρίς να δώσω υπονοίας, ότι εις την πολιτικήν μου διαγωγήν εισχωρεί η ιδέα του ατομικού συμφέροντος της προσβληθείσης φιλαυτίας μου. 

Εκ τούτων, ελπίζω, δύναται να δικαιολογηθεί παντελώς η δια της παρούσης επαναλαμβανόμενη αποποίησίς μου, αν και λυπούμαι ειλικρινώς, τεθείς εις τοιαύτην ανάγκην.

                             Υποσημειούμαι με την προσήκουσα υπόληψιν

                                                         Κ. Κανάρης"

Η επιστολή-κόλαφος του Κανάρη κάνει τρομερή εντύπωση. Όταν όλοι είχαν σπεύσει να αποδεχθούν ανάλογες προτάσεις για να πραγματοποιήσουν τις πολιτικές τους επιδιώξεις, κυβέρνηση και ανάκτορα δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως ο Κανάρης αρνήθηκε αυτά τα προνόμια. 

Το Ιανουάριο του 1862 ο Όθωνας τελικά, του αναθέτει τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Ο Κανάρης προτείνει έναν κατάλογο με υπουργούς, που όλοι τους είχαν επαναστατικές απόψεις, λέγοντας στον Όθωνα ότι μόνο με τέτοια κυβέρνηση θα ήταν δυνατόν και η μοναρχία να σωθεί και η τάξη στη χώρα να διατηρηθεί. Επιπλέον τους υπουργούς να τους ορίζει η κυβέρνηση, υποβάλει ένα υπόμνημα με όλες τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Φιλελευθεροποίηση των νόμων περί τύπου και έλεγχος και ρυθμίσεις στα θέματα του δημοσίου χρέους. 

Ο Όθωνας όπως ήταν φυσικό δεν δέχεται και δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ιωάννη Κολοκοτρώνη. Ο Κανάρης περνά ανοιχτά στην αντιπολίτευση.   

Η θύελλα ανατροπής του Όθωνα φουντώνει. Στάσεις αξιωματικών εκδηλώνονται σε διάφορες πόλεις. Εξέγερση στο Ναύπλιο. 

Τον Οκτώβριο του 1862 Ο Όθωνας και η Αμαλία ευρισκόμενοι σε περιοδεία ανατρέπονται από τον εξεγερμένο λαό και στρατό και αναχωρούν υποχρεωτικά για τη Βαυαρία. 

Λίγο αργότερα, ανέλαβε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Ρούφου και έκτοτε φαινομενικά αποσύρεται από την πολιτική με τον τίτλο του ναυάρχου, όμως το 1877 μετά από λαϊκή απαίτηση, ανέλαβε και σχημάτισε οικουμενική κυβέρνηση, για να διεκδικήσει τα εθνικά δίκαια, ύστερα από τις συνθήκες που δημιούργησε ο Ρωσοτουρκικός Πόλεμος. 

Αναλυτικά οι περίοδοι των αξιωμάτων του:

Διατέλεσε πρωθυπουργός: *από τις 16 Φεβρουαρίου 1844 ως τις 30 Μαρτίου 1844, [διαδέχθηκε τον Ανδρέα Μεταξά και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο], 
από τις 15 Οκτωβρίου 1848 ως 12 Δεκεμβρίου 1849, [διαδέχθηκε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και παρέδωσε στον Αντώνιο Κριεζή], 
από τις 5 Μαρτίου 1864 ως τις 16 Απριλίου 1864, [διαδέχθηκε τον Δημήτριο Βούλγαρη και παρέδωσε στον Ζηνόβιο Βάλβη], 
από τις 26 Ιουλίου 1864 ως τις 9 Φεβρουαρίου 1865, [διαδέχθηκε το Ζηνόβιο Βάλβη και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο], 
από τις 26 Μαΐου 1877 ως τη 2α Σεπτεμβρίου 1877, [επικεφαλής οικουμενικής κυβερνήσεως, ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, η οποία στηρίχθηκε από τους τότε πολιτικούς αρχηγούς, Χαρίλαο Τρικούπη, Δηλιγιάννη, Θρασύβουλο Ζαΐμη, Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, διαδέχθηκε και παρέδωσε στον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο].

Στην Αθήνα έμενε στην συνοικία της Κυψέλης. Στη θέση του σπιτιού του στην οδό Κυψέλης 56, έχει κτισθεί πολυκατοικία, στην οποία υπάρχει εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή, ενώ στην οδό Ζακύνθου έκτισε την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που σώζεται.
___________________________________________________________________

Η Ιστορία δικαίωσε το ατρόμητο παλικάρι 
της θάλασσας.

Η έντιμη στάση του Κωνσταντίνου Κανάρη, 
του αγνού πατριώτη, μένει παρακαταθήκη 
στο Έθνος.  

*  Πηγές που αντλήθηκαν στοιχεία για να γίνει 
αυτό το αφιέρωμα:

Gunnar Hering "Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα 1821-1936"  Έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης

"Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος"  
Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη Έκδοση Παπύρου.
Εδβομαδιαία Εφημερίδα Lifo
___________________________________________

* "ΕΛΕΓΧΟΣ"  http://eleghossite.blogspot.gr/,  blog συνεργαζόμενο  με το "spasmenos kavos".

Τα αποτελέσματα της έρευνας για τα "έργα και τις ημέρες"  της εφημερίδας, είναι πενιχρά. 
Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε καταστροφικός για το αρχείο (σώμα)  της εφημερίδας. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι η αποθήκη που φυλασσόταν το αρχειακό υλικό του "ΕΛΕΓΧΟΥ"  κατελήφθη από αστέγους, που διεσώθησαν τον παγωμένο χειμώνα του 1941 (των χιλιάδων νεκρών από το κρύο και τους βαρβάρους), καίγοντας τα αρχεία της εφημερίδας για να ζεσταθούν ! 


Ένα φύλλο της εφημερίδας, 
που έχει στην κατοχή της η οικογένεια, 
με ημερομηνία 17 Σεπτεμβρίου 1921, 
βρίσκεται στη πανσιόν Villa de Loulia, 
στη τοποθεσία Περουλάδες, 
στο Βόρειο τμήμα της Κέρκυρας.


______________________________________________________________

Όποιος ενδιαφέρεται να δει, τι απέγινε 
η καναροπούλα, στα ταραγμένα χρόνια 
της εποχής του "ΕΛΕΓΧΟΥ",  
στο blog "ΕΛΕΓΧΟΣ" θα βρεί μια ελεύθερη 
απόδοση της ιστορίας των δύο οικογενειών,
παράλληλα με τα πολιτικο-κοινωνικά γεγονότα
που μεγάλωσαν την Ελλάδα. 
πατήστε στο μπλέ
http://eleghossite.blogspot.gr/2014/07/blog-post_18.html

     ίσως...