Ένας Έρωτας για τον Δαυίδ των ράλι και... την οδηγό του

Σταμάτησα στη διασταύρωση με το νοικιασμένο όχημα,
                                                                                         [μέχρι ν' ανάψει το πράσινο φανάρι,
κι έψαχνα μάταια, δεύτερο στερεοφωνικό σταθμό στο ράδιο,
                                                 [γιατί τον μόνο που υπήρχε τότε ο Χατζηδάκης είχε πάρει,
κι έπαιζε συνεχώς τους Μότσαρτ-Μπαχ-Μπετόβεν ολημερίς
                                                                       [για τους γνωρίζοντες, τους καλλιεργημένους,
επειδή στα απόκρυφά της η πολιτεία έγραφε,
                               ['μάς τους αγράμματους, τους μεροκαματιάρηδες, τους πονεμένους. 

Σιγά να μη  βάλουμε για παρακατιανούς στέρεο σταθμό, θα σκέφτηκαν οι κορπορατικοί,
                                          [δεν πα' να δίνουν τις πιότερες εισφορές στην ΕΡΤ.....  τί πα' να πει ?
δεν έχουνε όπως "οι έξωμες και οι φρακάτοι" εξευγενισμένα αυτιά,
   [να πληρώνουνε μόνο πρέπει, όπως θα κάνουν και για το Μουσικομέγαρο που θα κτιστεί,
και το οποίο θάχει το αλμυρό εισιτηριάκι του... έτσι, προσθέτοντας τις συγκοινωνίες,
                    [και την ταλαιπωρία, ποιός από τη Δραπετσώνα ή το Μπούθουλα* 'δώ θα 'ρθεί !

Αυτά σκεπτόμουν βρίζοντας ΕΡΤ και λοιπούς μπρος στο φανάρι σταματημένος
                 [άκουγα δε τον "σερ Μπιθί"*,  λόγω μποτιλιαρίσματος για τα καλά είχα αράξει.

Τότε ακούστηκε το μπαμ..... κοψοχολιάστηκα και καταντρατάχτηκα από τον τράκο,
                                  [καθώς στο ξαφνικό πάνω στο πορτ μπαγκάζ μου είχε πέσει ένα αμάξι.

 "Μήπως σταματήσατε λίγο απότομα κύριε ?" ακούω να ψελίζει μία δειλή φωνή
                                       [πολύ ευγενικά μεν ανεβάζοντας δε την οργή μου σε σημείο απώτατο.
 
Τί ευγενική και ξευγενική.... μ' ανάψανε λαμπάκια και όπως κάθε άξεστος οδηγός
                        [ετοιμάστηκα να βρίσω, χρησιμοποιώντας μάλιστα.... και ένα στόμα απόπατο 
έχοντας  έτοιμα τα κοσμητικά που θα συνόδευαν τη φράση
      [π.χ. "τι λες μωρή... εγώ 'μουνα σταματημένος και μου φάνηκε σα νάπεσε κεραυνός"...

Ευτυχώς τα μάζεψα αμέσως γιατί γυρίζοντας το κεφάλι μου να τη δω,
                [πέσανε πάνω μου μαζεμένα δύο αστροπελέκια, και στη ψυχή μου έγινε χαμός.

Η λέξη "όνειρο", είναι πολύ φτωχή κι αδύναμη για να την περιγράψει,
                                                          [ήταν κάτι μεταξύ Σαρλίζ Θερόν, Σακίρα και Εύη Αδάμ, 
ο ουρανός  θα έλεγα με τ' άστρα, η θάλασσα των νησιών του νότιου Ειρηνικού,
 [πάει... το μυαλό, πάει το βρίσιμο που είχα ετοιμάσει, πάει και η τρομάρα από το μπαμ.

Βάζω το πιο καλό της φάτσας μου κοστούμι, μισοχαμογελώντας να μη φανεί
                          [πως ήμουν λίγο φαφούτης..... τσιτώνομαι καθώς δεν είμαι και πρώτο μπόι...
πλησιάζοντας δε διαπιστώνω ότι με είχε στουκάρει ένα ραλιάρικο Μίνι Κούπερ*
      [με οδηγό να κόβει την ανάσα, φίνα, ματσή και σνομπ... μια γκόμενα που λέμε από σόι. 

Μόνο συγνώμη δεν της ζήτησα πούπεσε πάνω μου, μα στην ανταλλαγή στοιχείων...
    [πάει το φλερτ... με κοίταξε σαν κουνούπι.... το "νοικιασμένο" πρόδωσε τη φτώχεια μου.
Μαζεύτηκα και καμπούριασα ο κοινός θνητός,
             [γιατί κατάλαβα ότι η άρτι αφιχθείσα απ' τον Όλυμπο δεν ήταν για τα δόντια μου...

                                                                       ΕΠΙΛΟΓΟΣ


Μα ο έρωτας με είχε βαρέσει κατακέφαλα, δεν έφευγε απ' το μυαλό μου... 
             [πέρασαν μήνες και σιγά σιγά ο χρόνος βοήθησε να ξεθωριάσει η ανάμνηση εκείνη,
μόνο... το θηριάκι του Ισηγόνη* που οδηγούσε δεν έλεγε να ξεχαστεί,
   [φαίνεται δεν είχα ερωτευθεί την οδηγό, μα του ιπτάμενου Φιλανδού* το θρυλικό το Μίνι.
_______________________________________________________________



* Σερ Άλεκ Ισηγόνης, ή Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος. Έλληνας σχεδιαστής αυτοκινήτων.  
(18 Νοεμβρίου 1906 - 2 Οκτωβρίου 1988). Η πιο γνωστή δημιουργία του είναι το Mini του 1959.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Ισηγόνης, και ο παππούς του ήταν Έλληνες μηχανικοί, ενώ η μητέρα του ήταν από τη Βαυαρία. Η οικογένεια του κατείχε ένα εργοστάσιο παραγωγής λεβήτων. Ο Αλέξανδρος δεν είχε δει αυτοκίνητο μέχρι την ηλικία των 12 ετών.
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κατά την πολυτάραχη περίοδο που η Τουρκία αποκτούσε τη σύγχρονη μορφή της, η οικογένειά του αναγκάστηκε να καταφύγει στη Μάλτα το 1922, και ο πατέρας του πέθανε στο νησί. Τότε η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία, όπου δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα "Singer" με αμάξωμα Weymann, με το οποίο ταξίδεψε τη μητέρα του στην Ευρώπη το 1925 αντιμετωπίζοντας – όπως ο ίδιος σχολίαζε συχνά σε φίλους και τους συναδέλφους του ότι το Austin 1800 (ADO17) ήταν το σχέδιο για το οποίο ήταν πιο περήφανος, παρόλο που ποτέ δεν ήταν τόσο εμπορικά επιτυχημένο όσο τα τρία προηγούμενα σχέδια του, όπου ανέφερε αργότερα στον Αθανάσιο Καλλιγέρη (Athan Calligeris) το 1980 – μία "ατέλειωτη σειρά μηχανικών βλαβών". Αυτή ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχνούσε ποτέ, μία εμπειρία που τον ώθησε, όταν επέστρεψε, να ξεκινήσει ένα τριετές πρόγραμμα σπουδών σαν μηχανολόγος μηχανικός στην Πολυτεχνική σχολή του Μπάτερσι (Battersea) στο Λονδίνο.
Η δεξιοτεχνία του Άλεκ και ο ενθουσιασμός του για τη ζωγραφική και τη σχεδίαση ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν την απέχθειά του προς τη θεωρία των Μαθηματικών και απέτυχε στις εξετάσεις των Μαθηματικών τρεις φορές. Σαν αντιδραστικό και ελεύθερο πνεύμα που ήταν, απεχθανόταν την αυστηρή λογική των Μαθηματικών, μάλιστα αποκαλούσε τα Μαθηματικά «εχθρό κάθε πραγματικά δημιουργικού ανθρώπου».

* Mini Cooper, Ο Δαβίδ της ιστορίας των ράλι... Στην πρώτη του δεκαετία (1960) κέρδισε τρεις φορές το Ράλι Μόντε Κάρλο και άλλες 16 νίκες σε κορυφαία ευρωπαϊκά ράλι. Σαν λύκος με προβιά προβάτου έμοιαζε το Mini Cooper,  Ένας μικρός Δαβίδ, απέναντι στους Γολιάθ. Απέναντι στα Ford Falcon, τις Mercedes-Benz 300 SE, τα Volvo 544.  Δεν είχε καν κοπάσει ο βρηχυθμός των V8 κινητήρων 4,7 λίτρων των Falcon στην πλαγιά όταν τα Mini Cooper παρατάσσονταν στην αφετηρία των Ειδικών, μαρσάροντας τα 997 (αργότερα 1.071) κυβικά εκατοστά τους και σπινάροντας τους λιλιπούτειους δεκάιντσους τροχούς τους. 
Ξεκινούσε κάτι εξαιρετικά παράτολμο. «Προφανώς με αυτό το μειονέκτημα ισχύος έπρεπε να καλύπτουμε το χαμένο χρόνο αλλού, οδηγώντας ταχύτερα στα κατηφορικά κομμάτια. Όμως αυτό ήταν εύκολο με το ελαφρύ και σβέλτο μας Mini», λέει ο Rauno Aaltonen – που αποτέλεσε μαζί με τους Timo Makinen και Paddy Hopkirk τη θρυλική τριάδα οδηγών της Mini.    


* Ιπτάμενος Φιλανδός Τίμο Μακίνεν, ξεχωρίζει για την ταχύτητα και τις δεξιότητές του στις αρχές της δεκαετίας του '60, κερδίζοντας την καταξίωση ως οδηγός της εργοσταστιακής ομάδας των Mini.
Θρυλικός Φινλανδός οδηγός, ένας από τους καλύτερους στην ιστορία των ράλι, ήταν κυρίαρχη φυσιογνωμία στους αγώνες τις δεκαετίες του '60 και του '70, αλλά και ένα από τα ιδρυτικά μέλη μιας ονειρεμένης ομάδας οδηγών αγώνων, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «ιπτάμενοι Φινλανδοί».
Ο Μακίνεν οδηγώντας ταχύτερα στα κατηφορικά κομμάτια γινότανε ένας εφιάλτης στις χιονισμένες, παγερές Αλπεις του Ράλι Μόντε Κάρλο! Ο συνοδηγός του Timo Makinen, Christobel Carlisle, θυμάται: 

«Μετά από τρεις ώρες οδήγησης, από το ένα χιονισμένο πέρασμα στο άλλο, το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για το σπίτι μου. Ειλικρινά, ο φόβος μου ήταν εξωφρενικός. Οδηγούσε διαρκώς με 130 χλμ./ώρα, πλαγιολίσθαινε σε κάθε στροφή. Όμως τίποτε δεν πήγε στραβά ποτέ κι έτσι παραδώθηκα στο πεπρωμένο. Στο τέλος είχα τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στον Timo που τον πίεζα ακόμα περισσότερο»!  

Οι νίκες των Mini Cooper σε 19 μεγάλα ράλι της Ευρώπης τη δεκαετία του 1960, τρεις εκ των οποίων στο Μόντε Κάρλο, καρποφόρησαν από θάρρος ανάλογο εκείνου που είχε επιστρατεύσει ο Sir Alec Issigonis για να αλλάξει τη μοίρα της ιστορίας της αυτοκίνησης σχεδιάζοντας το Mini.


 
* Σερ Μπιθί, Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ή αλλιώς ο σερ του ελληνικού πενταγράμμου, όπως χαρακτηρίστηκε, γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1922 στο Περιστέρι. Παιδί οκταμελούς φτωχής οικογένειας που τον ανάγκασε να βγει από πολύ μικρός στη βιοπάλη. Αρχικά δούλευε ως υδραυλικός σε μαγαζί στην πλατεία Βάθη, ωστόσο η αγάπη του για τη μουσική ήταν έμφυτη, με αποτέλεσμα να παίζει κιθάρα από πολύ μικρή ηλικία.  Το 1937, σε ηλικία 15 ετών, όλα αλλάζουν, όταν πάει να ακούσει τρεις μουσικούς που έπαιζαν σε ένα μικρο ταβερνάκι λαϊκά τραγούδια υπό τους ήχους του μπουζουκιού. 
Η νύχτα αυτή έμελε να αλλάξει τη ζωή του νεαρού, ο οποίος, ενθουσιασμένος από την πρώτη του αυτή γνωριμία, λάτρεψε το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι.
Οι τρεις αυτοί καλλιτέχνες ήταν τα τρία «ιερά τέρατα» του ελληνικού πενταγράμμου εκείνης της εποχής: ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μανώλης Χιώτης και ο Στράτος Κιουγιουμτζής.      
Το 1948 θα συναντήσει τυχαία -στην Κερατέα- τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν ένα καμιόνι που μετέφερε κρατούμενους στο Λαύριο (για να πάνε από εκεί στη Μακρόνησο) σταμάτησε σε μια βρύση για να πιουν λίγο νερό. Η γνωριμία αυτή θα καθορίσει τη μελλοντική καλλιτεχνική του διαδρομή.   
Θα ερμηνεύσει τραγούδια του όπως και του Μάνου Χατζηδάκη, των δύο γνωστότερων και πιο σημαντικών συνθετών της χώρας,

Το προσωνύμιο «Σερ», οφείλεται στον Δημήτρη Ψαθά, που γράφοντας ένα χρονογράφημα στα «Νέα» τον είχε αποκαλέσει «Σερ Μπίθι», εμπνεόμενος από ένα του τραγούδι που έλεγε «μια βαθιά υπόκλιση, ένα χειροφίλημα».   

* Μπούθουλας, ονόμαζαν οι Αθηναίοι μέρος της σημερινής περιοχής του Κολωνού όπου και λίμναζαν στάσιμα νερά σε ξεροπόταμο που υπήρχε τότε εκεί......... Υποβαθμισμένη περιοχή επί δύο αιώνες για αγνώστου σε εμένα
 Το 387 π.Χ. ο Πλάτωνας θεώρησε κατάλληλο το χώρο να ιδρύσει την Ακαδημία του μετά το πρώτο ταξίδι του (398-390 π.Χ.) στη Σικελία. Βρισκόταν σε ένα άλσος της Ακαδημείας, προαστίου των Αθηνών αφιερωμένου στον Αθηναίο ήρωα Ακάδημο, από το όνομα του οποίου και προήλθε η ονομασία της. Ο χώρος θεωρείτο ιερός, επειδή κατά τον μύθο ο Θησέας είχε κρύψει εκεί την Ελένη και από σεβασμό για την μακρά παράδοση και την ταύτισή του με τους Διόσκουρους, οι Σπαρτιάτες δεν τον κατέστρεψαν όταν εισέβαλαν το 413 π.Χ. στην Αττική. Η Ακαδημία συνέχισε τις λειτουργίες της και στην ελληνιστική περίοδο και μετά Χριστόν. Το 529 όμως θα την κλείσει ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός, μετά από σχεδόν 10 αιώνες συνεχούς παρουσίας. 

 ________________________

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ", 

του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
____________________________________________________

  ίσως...  

Θεόδωρος Κριέγκο, Ο πρώτος Έλληνας στη Αμερική

 

«Τα ημερολόγια δυο ισπανικών αποστολών, του Ναρβάεθ το 1527 και του Ντε Σότο το 1540 αποκαλύπτουν το όνομα του πρώτου Έλληνα που συμμετείχε στην κατάκτηση της αμερικανικής ηπείρου, έσωσε την αποστολή στην οποία συμμετείχε από βέβαιο θάνατο και στο τέλος σκοτώθηκε από Ινδιάνους». Δημ. Παπαγιαννάκης, Ελληνικό Πρακτορείο Ειδήσεων της Φλώριδας

   Αναζητώντας τόσον καιρό τα ίχνη των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο και ερευνώντας την τεράστια συμβολή τους σε επίπεδο πολιτισμού, τεχνών, επιστήμης και γενικότερα γνώσης σε όποιο μέρος του κόσμου και αν ταξίδευαν, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την ιδιαίτερη παρουσία κάποιων μεγάλων προσωπικοτήτων που ξεχώρισαν συμβάλλοντας δυναμικά στα προβλήματα κάθε τόπου.

Γιατί οι Έλληνες, όπου κι αν πάνε, όπου κι αν βρίσκονται, δεν μπορούν με τίποτα να ξεχάσουν το «δαιμόνιο» που έχουν στο DNA τους και το οποίο τους κάνει να μεγαλουργούν!

Αναλόγως και ο Δον Θεόδωρος Griego, ο πρώτος Έλληνας στην Αμερική, ο οποίος μεγαλούργησε με τις ιδιαίτερες ικανότητες και την εργατικότητά του.
Το άγαλμα του πρώτου Έλληνα μετανάστη στην Αμερική στήθηκε στην Τάμπα της Φλόριδα με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φλόριδας. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν με επίσημη τελετή στις 8 Ιανουαρίου 2005.

   «Η ιστορία των Ελλήνων στην Αμερική, αρχίζει εδώ» γράφει η επιγραφή κάτω από το άγαλμα του Θεόδωρου…
Το πρώτο πρόπλασμα του Θεόδωρου ετοιμάστηκε στην Ελλάδα. Είναι ντυμένος με ενδυμασία της εποχής εκείνης.
Το άγαλμα είναι από μπρούτζο, ώστε να μην έχει αλλοιώσεις, επειδή στήθηκε κοντά στη θάλασσα.
Έχει ύψος περίπου οκτώ πόδια και είναι τοποθετημένο επάνω σε βάση από γρανίτη εξωτερικά ύψους πέντε ποδιών.
Φυσικά υπάρχει το όνομα «Θεόδωρος» και δίπλα η λέξη griego, γιατί οι Ισπανοί θαλασσοπόροι και οι μετέπειτα μελετητές, έτσι τον ονόμαζαν. Κάθε χρόνο στην επέτειο της 14ης Απριλίου 1528 οργανώνονται από την ομοσπονδία της Φλώριδας εορταστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στον ελληνικό πολιτισμό.

Ως πρώτος Έλληνας που επισκέφθηκε την Αμερική θεωρείται ο Οδυσσέας, ο οποίος έφθασε μέχρι τον κόλπο του Μεξικού, σύμφωνα και με τα στοιχεία που παρουσίασαν η Ενριέτα Μέρτς και ο Ενρίκο Ματίεβιτς, όπου βρισκόταν η Σχερία του Αλκίνοου, αποικία των Αρχαίων Ελλήνων.

Ο Σεραφείμ Κανούτας που ασχολήθηκε με την ιστορία της Αμερικής, στο βιβλίο του «Χριστόφορος Κολόμβος, ένας Ελλην ευγενής», αναφέρει ότι ο Κολόμβος που ανακάλυψε το Νέο Κόσμο, ήταν βυζαντινής καταγωγής.
Ανήκε στην οικογένεια των Δισυπάτων, κι ότι από τη μητέρα του είχε συγγένεια με τους Παλαιολόγους. Γι αυτό και στο δεύτερο ταξίδι του είχε μαζί του έναν ναύτη τον Ιωάννη Γκριέγκο.
Αναμφισβήτητος όμως, θεωρείται ο Θεόδωρος ή Δωρόθεος, ο οποίος πήρε μέρος σε μία εξερευνητική αποστολή των Ισπανών υπό την αρχηγία του Ντον Παμφίλο ντι Ναρβαέθ.

Φωτογραφία από τη μεξικάνικη ταινία Cabeza de Vaca (1991) του Nicolás Echevarría
που εξιστορεί την καταστροφική επιχείρηση κατάκτησης της Φλώριδας από τους ισπανούς
conquistadores. Ο Álvar Núñez Cabeza de Vaca κατέγραψε τις εμπειρίες τους ως ναυαγός,
σκλάβος, έμπορος και... σαμάνος στο μοναδικό από άποψης ανθρωπολογικών πληροφοριών
Ημερολ;oγιό του.  Πηγή:lifo 

   Στις 17 Ιουνίου 1527 απέπλευσε από το λιμάνι του Σαν Λουκάρ ντε Μπαρεμέδα της Ισπανίας στόλος 5 πλοίων με κυβερνήτη τον Αδελάντο Ντον Παμφίλιο ντε Ναρβέθ και 600 άντρες με προορισμό την Αμερική.
Ανάμεσά τους βρισκόταν ο δον Θεόδωρος, Έλληνας με καταγωγή μάλλον από νησί του Αιγαίου, άριστος γνώστης της ναυπηγικής, ο οποίος συμμετείχε στο ένοπλο τμήμα του στόλου.

Σκοπός της αποστολής, που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο B΄, ήταν η κατάκτηση και η εγκατάσταση διοίκησης στις επαρχίες που βρισκόταν μεταξύ του ποταμού Ρίο Γκράντε, στη δυτική πλευρά του Κόλπου του Μεξικού και του ακρωτηρίου της Φλώριδας.
Το Σεπτέμβριο του 1527, ύστερα από ένα σχετικά καλό ταξίδι, η αποστολή έφτασε στον Aγιο Δομίνικο και σύμφωνα με τον χρονικογράφο και ταμία της αποστολής Αλβάρ Νούνεθ Καμπέθα ντε Βάκα, αγοράστηκε ένα ακόμη πλοίο, άλογα, και αντικαταστάθηκαν όσοι άντρες είχαν αρρωστήσει ή πεθάνει στη διάρκεια του ταξιδιού.
Στη διάρκεια της 45ήμερης παραμονής της αποστολής στον Aγιο Δομίνικο οι απώλειες των Ισπανών μεγάλωσαν, καθώς όπως σημειώνει ο Βάκα, περισσότεροι από 145 άντρες μας ξεμυαλίστηκαν από τις ντόπιες γυναίκες, χωρίς όλοι τους να επιστρέψουν στα πλοία».
Επόμενος σταθμός των Ισπανών ήταν το Σαντιάγκο της Κούβας, όπου η αποστολή χωρίστηκε σε δύο μέρη.
H πρώτη, με δυο καράβια και τον Θεόδωρο μέλος του πληρώματος, απέπλευσε με προορισμό το Τρινιντάντ για να φορτώσει προμήθειες.
H δεύτερη, με επικεφαλής τον κυβερνήτη Ναρβέθ, παρέμεινε στο Σαντιάγκο. Στο Τρινιντάντ όμως τυφώνας χτύπησε τα δύο πλοία με αποτέλεσμα να βυθιστούν σχεδόν αύτανδρα παρασύροντας στο βυθό 60 άντρες.
H τύχη χαμογέλασε στον Θεόδωρο και σε άλλους 30 ναυτικούς, που είχαν βγει στη στεριά προκειμένου να μεταφέρουν τα εφόδια στα πλοία και έτσι γλίτωσε το θάνατο.
Στο ημερολόγιο του Βάκα, του μοναδικού που κατέγραφε τα γεγονότα της εκστρατείας, δεν αναφέρεται με ποιο τρόπο ένας Έλληνας βρέθηκε στην ισπανική αποστολή.
Στην εποχή εκείνη όμως ήταν σύνηθες φαινόμενο να συμμετέχουν μισθοφόροι από άλλες χώρες, άντρες διψασμένοι για εύκολο χρήμα. Επιπλέον ο Θεόδωρος αναφέρεται πάντοτε ως δον (τίτλος που χρησιμοποιείτο για ελεύθερους πολίτες, που συνήθως ανήκαν στη μεσαία τάξη), ενώ από το χρονικό προκύπτει ότι διέθετε και υψηλές γνώσεις ναυπηγικής.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1527 ο ισπανικός στόλος απέπλευσε από την Κούβα έχοντας πλέον στη δύναμή του 4 πλοία, 400 άντρες και 80 άλογα.
Στις 14 Απριλίου του 1528 οι Ισπανοί κατακτητές αποβιβάστηκαν στις ακτές της δυτικής Φλώριδας, κοντά στη σημερινή πόλη Τάμπα, αφού προηγουμένως κινδύνευσαν να χάσουν όλα τους τα πλοία πάνω στα κοφτερά βράχια των υφάλων που περικλείουν το αμερικανικό λιμάνι.
«Μόνο ο Θεός ξέρει πώς γλιτώσαμε αφού για ημέρες δεν φυσούσε καθόλου αέρας και τα πλοία είχαν ακινητοποιηθεί στο πιο επικίνδυνο σημείο, εκεί που τα ναυάγια ήταν περισσότερα από τα ψάρια.
Επί 15 ημέρες ακούγαμε τους υφάλους να γδέρνουν τις καρίνες των πλοίων μας και όλοι μαζί προσευχόμασταν για τη ζωή μας», γράφει στο ημερολόγιό του ο Βάκα.
Ακολούθησαν μερικές ημέρες όπου οι Κονκισταδόρες ετοίμασαν πρόχειρα καταλύματα και εγκατέστησαν ένα υποτυπώδες διοικητήριο.
Από τις πρώτες ημέρες μας επισκέφτηκαν Ινδιάνοι που μας έδειξαν μικρά κομμάτια χρυσού.
Όταν τους ρωτήσαμε πού τα βρήκαν, μας είπαν από τα βουνά που μένουν οι Απαλάτσι (φυλή Ινδιάνων) και ότι θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν εκεί», σημειώνει ο Βάκα στο ημερολόγιό του.

Ο άνθρωπος που έσωσε την ισπανική αποστολή που βρέθηκε αποκλεισμένη και αποδεκατισμένη στα βουνά των Απαλάτσι ήταν ο δον Θεόδωρος που ανέλαβε να ναυπηγήσει βάρκες ώστε οι κονκισταδόρες να διαφύγουν μέσω παραποτάμων του Μισισιπή.
Από τις 4 Αυγούστου μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου κατασκεύασε πέντε πλοιάρια μήκους 10 μέτρων από ξύλο και δέρματα ζώων. Αντί για καρφιά χρησιμοποίησε σφήνες από πευκόξυλο και κατράμωσε τις βάρκες με το ρετσίνι των πεύκων.
Ακολούθησε άλλος ένας μήνας περιπλάνησης των Ισπανών, που κατάφεραν να βγουν στην ανοικτή θάλασσα, αδυνατούσαν ωστόσο να εντοπίσουν την αρχική τους βάση όπου είχαν αφήσει τα πλοία τους.
Στη διάρκεια της περιπλάνησής τους περισσότεροι από 100 άντρες πέθαναν από την πείνα και τις μάχες με τους Ινδιάνους, ενώ η δίψα απειλούσε να εξαφανίσει όσους είχαν καταφέρει να επιζήσουν. όσους είχαν καταφέρει να επιζήσουν.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1528 η εναπομείνασα αποστολή έφτασε σε έναν όρμο, κοντά στη σημερινή πόλη Πενσακόλλα της Φλώριδας.

  Εκεί Ινδιάνοι προσφέρθηκαν να τους προμηθεύσουν με νερό και ο Θεόδωρος επέμενε να τους ακολουθήσει, ώστε να βεβαιωθεί ότι οι Ινδιάνοι δεν θα τους ξεγελούσαν και απλά θα τους άρπαζαν τα δοχεία τους.
Παρ” όλες τις εκκλήσεις του Ναρβάεθ και των υπολοίπων μελών του πληρώματος ο Θεόδωρος αποβιβάστηκε μαζί με τον υπηρέτη του.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας όταν οι Ινδιάνοι επέστρεψαν ο Έλληνας δεν βρισκόταν μαζί τους, ενώ στις επίμονες ερωτήσεις των Ισπανών για το τι συνέβη στον Θεόδωρο αρνήθηκαν να απαντήσουν και τράπηκαν σε φυγή.
Οι σύντροφοι του Θεόδωρου προσπάθησαν τις δύο επόμενες ημέρες να εντοπίσουν ίχνη του χωρίς όμως επιτυχία. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν ότι έφυγε από κοντά τους διότι ήθελε να έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι σκόπευε να εξαγοράσει τους Ινδιάνους και να ανακαλύψει πρώτος το χρυσάφι.
H αποστολή του Ναρβάεθ τελικά δεν στάθηκε τόσο άτυχη στη συνέχεια, αφού κατάφεραν το 1535 να φτάσουν στην Καλιφόρνια και τελικά επέστρεψαν στην Ισπανία το 1537, δέκα χρόνια αφότου είχαν φύγει από την πατρίδα τους.
Η επόμενη αναφορά για τον Θόδωρο, βρίσκεται στο χρονικό του Κονθάλο Βαλντέζ, γραμματέα του Ισπανού κατακτητή Ντε Σότο.
Όταν, λοιπόν, το 1540 ο Ντε Σότο έφτασε στο σημείο που είχε εξαφανιστεί ο Θεόδωρος το 1528 έμαθε ότι δυο χριστιανοί που βρισκόταν στην αποστολή του Ναρβάεθ έμειναν με τους Ινδιάνους, οι οποίοι άγνωστο για πιο λόγο τους σκότωσαν.
Οι Ινδιάνοι που αφηγήθηκαν το τέλος του Θεόδωρου δεν γνώριζαν το πότε ακριβώς δολοφονήθηκε ο Έλληνας ναυτικός, ούτε πού βρισκόταν θαμμένος.
Παρέδωσαν ωστόσο στον Ντε Σότο το εγχειρίδιο που χρησιμοποιούσε ο Έλληνας ναυτικός.

                                                                                                                                                         πηγή

   i s o s . . .