μασκαρεμένος Ναπολέων Βοναπάρτης
θα πάω στο χορό των παρατημένων
στη σύναξη των αφημένων τρελαμένων
και με κομφετί, μουσική, κορδέλες
θα θυμηθούμε τις χαμένες μας κοπέλες,
οι άλλοι άλλες, κι εγώ φυσικά εσένα,
όλοι θα βρίζουν βέβαια τα περασμένα
εγώ καμία δεν θα βρίσω και κανένα,
γιατί υπήρξες ότι πιο όμορφο για μένα,
κι ίσως υπάρχεις, κανείς ποτέ δεν ξέρει
από το παρελθόν το τι μπορεί να φέρει
ο καιρός στο μέλλον, κυρίως δε εσύ,
που κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε δηλαδή
έχουν τρόπο και μου λένε για τον πόνο που πονούν,
μ ένα βλέμμα λυπημένο με θωρούν,
πρωινό συννεφιασμένο για την άνοιξη ρωτούν,
με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν,
αχ, τα μάτια σου, τα όνειρα που κάναμε ζητούν,
μάτια παραπονεμένα μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής, και με κλωστούλες ασημένιες
γλυκά μου μάτια πλέκω τις κρυφές σας έννοιες,
και μην νομίζεις πως στον αέρα πουλιά πιάνω,
γιατί το μισό από το ποίημα το παραπάνω,
είναι του Άκου Δασκαλόπουλου οι στίχοι,
από τραγούδι του Λοΐζου, που ταίριαξε τί τύχη,
το βλέπεις, για την περίπτωση είν’ τεφαρίκι !!
____________________________________________
Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ",
του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
ίσως
