Ο Εριγών και ο Γκερόν... Θυσία και έρωτας της Σιμώνης

            "Δεν διάβηκα τις Πύλες
            του Ηρακλή τις στήλες.
            Δεν πέρασα απ' το Γιβραλτάρ,
            με τη πυξίδα και ραντάρ
            απ' Ατλαντικό, για Μεσόγειο θάλασσα.
            (που πήγα αφού τα χάλασα
            με την Ναντίν την καλλιτέχνη
            που σ' άλλον τώρα αυτή, τη πέφτει...)

Σκέφτηκα...  
           αν έχω ένα καΐκι
όλη η Ευρώπη μου ανήκει,
καθώς, όλα συγκοινωνούνε
τα κράτη, και όλοι το μπορούνε,
εύκολα να μετακινηθούνε, 
μέσα απ’ τ’αμέτρητα ποτάμια,
με τα χιλιάδες τους πλοκάμια
παραποτάμους, και κανάλια
με τα νερά τους πουν' νηφάλια.
Άρτι αφιχθέντες,  
                        από  Μασσαλία
σε νέο πόρτο στη Γαλλία,
στο Μπορντώ συγκεκριμένα…

Χωρίς σχέδιο κανένα
μέσω του πουταμού Γκερόν,*                     *Garonne
Γάλλων ψάχνω, το παρελθόν
και πάω με καΐκι στη Τουλούζ...

                 Το Διδυμότειχο, το μπλούζ
                 του Λαυρέντη, του  Μαχαιρίτσα,
                 η γκόμενα μου η αρτίστα
                 τραγούδαγε,  κι είχα στ’ αυτιά μου
                 σαν σχόλαγα απ’ τη βαρδιά μου,
                 και ξέχναγα τα Ελληνικά μου
                 γιατί δεν ήξερε ούτε λέξη...

                 Πριν από μένα είχε μπλέξει
                 με εκ Διδυμότειχου ένα ναύτη
                 και το σιντί, του είχε αρπάξει...

Τ’ όνομα Δίδυμο-δυότειχο
μ' ένα τραγούδι εύηχο
και χάρις στον Λαυρέντη,
από μεριά του Ρέντη
ως και Αργεντινή,
ακόμα και Χιλή,
έφτασε με καράβια..

Τ΄άκουγα πολλά βράδια,
σαν πάαινα με γκαζάδικα
στων πόρτων μπουζουκάδικα.

Έτσι τ’ ακούγανε και  Γάλλοι,
χωρίς να ξέρουν τη μεγάλη
της πόλης   ένδοξη ιστορία…

Μα ούτε σ’ όσα πήγα πλοία
την ξέραν και οι Έλληνες,
ούτε κι εγώ,  συνέλληνες,
μέχρι που δυό φιλέλληνες
τα μάτια μου ανοίξαν,
βέβαια, πολύ με εκπλήξαν,
θάλεγα δε...  με επιπλήξαν
και με πολύ ντροπή,
άκουσα κείνη τη στιγμή,
για δόξες...  
             τα "Τείχη" πούχαν δει:


                      Τρις έγινε πρωτεύουσα
                    της "αυτοκρατορίας",
                    όταν η βασιλεύουσα,
                    λόγω της υστερίας
                    εμφύλιων επανειλημμένων,
                    Κατακουζηνού και πουλημένων
                    και Τούρκων* δε προσκεκλημένων      *τους κάλεσε σε βοήθεια ο Κατακουζηνός 
                    τρόπαιο ήτο, των εμπολέμων.

                    Να μην ξεχάσω ήταν και Σέρβοι    
                    και Βούλγαροι πούχαν κατέβει,
                    κι έχανε το παιδί τη μάνα
                    υπό την αυτοκράτειρα Άννα*…             *σύζυγος Ανδρόνικου Γ'

Μα ας πάω αρχή στη διήγηση,
(των ξένων την αφήγηση)
κάποιους αιώνες πίσω,
και έτσι θ’ αρχινήσω
με Θράκες, τους αρχαίους,
πολεμιστές γενναίους,
που τον Μυκηναϊκό καιρό
μεγάλο είχαν πολιτισμό….
Οι ανασκαφές δείχνουν ζωή

ότι υπήρχε πάντα εκεί…

Μες στα νερά του Εριγώνα
(όνομα παλιό,   άλλου αιώνα),
του Ερυθροποτάμου,     
του Έβρου του παραποτάμου,     
το διπλό ένδοξο κάστρο
καθρεφτίζεται σαν άστρο.

Παράλληλα όμως το διαβρώνει
το τείχος, σαν υπόγεια απλώνει
νερά,  και κάτω από τη πόλη,
όπου οι θρύλοι λένε όλοι
για κάμαρες με θησαυρούς,
σαράντα, ή και πιο πολλούς.

                 Ένα κάστρο σε κάθε λόφο....
                 Της Άγιας Πέτρας ήταν το πρώτο
                 που κτίστηκε επί Τραϊανού
                 (δύο αιώνες μετά Χριστού
                 τη γέννηση), για να τιμήσει
                 αυτήν που είχε αγαπήσει,
                 τη σύζυγο του την Πλωτίνη..

                Δούλεψαν σκλάβοι σαν τα κτήνη
                να φτιάξουνε κάστρο και πόλη,
                που Πλωτινούπολη, είπαν όλοι….

Ο δεύτερος λόφος είν’ του Καλέ,
που κάστρο ψηλό σα χαβαλέ,*                                    *Φορτίο στο κατάστρωμα που εξέχει
τον έκτο αιώνα ο Ιουστινιανός
κτίζει,     ο τότε ο ισχυρός…..

                Βάρβαρη η Γερμανική γενιά,
                στα χίλια εκατό ογδόντα εννιά,
                του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσσα
                αρπάξανε τα τόσα όσα,
                οι ληστές του οι μισθοφόροι
                όλοι ντυμένοι Σταυροφόροι
                που καταλάβανε τη πόλη…*                           *Διδυμότειχο                                   
                Φονεύθηκαν τότε οι άνδρες όλοι...
                Γλυτώνουν οι εν Κωνσταντινουπόλει….

Χρόνια το κάστρο το κρατήσαν
οι Σταυροφόροι,  και λακίσαν 

όταν της Νίκαιας, ξεχυθήκαν

οι Ρωμαιοέλληνες εξ Ασίας
και μιας "μικρής" πλέον Αυτοκρατορίας
κύριοι εγίνανε και πάλι,
και να την κάνουν θέν' "Μεγάλη¨...

Ο Ανδρόνικος Γ',   ο Παλαιολόγος*                               *Αυτοκράτορας 1328-1341
σκέτο λιοντάρι, που λέει ο λόγος, 
δεν μοιάζει του συνονόματού του
του  Β', τού "ριψάσπιδος" παππού του.  

Απ΄το κάστρο θα μαγευτεί
ο νεαρός όταν θα μπει....
Θα κάνει χρόνια για να βγει...
Σαν σ' εκστρατείες πεταχτεί,
το σκέπτεται, τ' αναπολεί...

Μα αυτός ακόμα πιο πολύ,
σκέπτεται τη μοναδική
αγάπη του,   Σιμώνη,*                                                *η Κράλλαινα της Σερβίας
τη θεία του, που λιώνει
παν' στη Σερβία βασίλισσα.

"Εσένα μόνο φίλησα", 
της λέει μ' απελπισία.

            Ο γάμος της, έμοιαζε εξορία,
            γιατί ο πατέρας* της, με βία                    *Ανδρόνικος Β' Αυτοκράτορας 1282-1328
            στο γέρο Κράλλη* στη Σερβία,               *βασιλιάς της Σερβίας
            τη δίνει νάχει για συμβία.
            Μια ανήλικη  κυρία... !
            Μια βρόμικη διπλωματία... !

            Έτσι για λίγη ελευθερία
            συχνά ερχόταν στο παλάτι,
            αλλά ο  Σέρβος  με γινάτι, 
            πλήθος στρατιώτες το γομάρι
            έστελνε  πίσω να την πάρει 
            - ερωτευμένος ήταν για χρόνια-...

Η αγάπη της όμως αιώνια
μένει για το Ανδρόνικο,
που ένα γάμο σόνικο
τον βάλανε να κάνει
με Ιταλιάνα, που "χάνει" 
κάπως στη εξυπνάδα,
που φέρνει εδώ αράδα
τσούρμο απ' Ιταλιάνους,
και με σωρό ρουφιάνους
μιά μέρα αυτή θα γίνει
η Αυτοκράτειρα Άννα,*                                      *πριγκίπισσα  Τζοβάννα της Σαβοΐας            
βασιλομήτωρ, λάγνα,                                        
που άλλαζε εραστές, 
και τις ερίχνανε μπηχτές
οι αγένιοι οι ευνούχοι,
για αυτά τα βίτσια πούχει !

Αυτή πήρε το θρόνο
για έναν λόγο μόνο,
να μεγαλώσει τον Ιωάννη,*                                 *διάδοχο και μελλοντικό αυτοκράτορα
αφού ο Ανδρόνικος πεθάνει
από ελονοσία, 
που άρπαξε σ' εκστρατεία.

            Ιστορία, σχεδόν ενός αιώνα
            που πέρασε κατά κανόνα
            μ' εμφύλιους και με σκοτωμούς,
            κι ανίσχυρο πια σ' Οθωμανούς
            το χίλια τριακόσια εξήντα τόσο,
            πέφτει,  κι οι Τούρκοι τον καμπόσο
            κάνουν,  και Ευρωπαϊκή
            πρωτεύουσά τους είπαν αυτή...

Στα χρόνια που ακολουθούν
οι Ρώσσοι, τους την αποσπούν,
και εν συνεχεία οι Βουλγάροι,
ώσπου μιά μέρα με καμάρι
στη συνδιάσκεψη «Σαν Ρέμο»                                
με Βούλγαρο πια νικημένο,
επήραμε τα δύο κάστρα,
του Διδυμότειχου κι ως τ’ άστρα,
φτάσαν οι ιαχές Ελλήνων
και οι απόγονοι εκείνων
που πέσανε στη πόλη
αγκαλιαστήκαν όλοι.

Χίλια εννιακόσια σαράντα ένα,
τα οχυρά μας τα καημένα
καταβομβαρδισμένα,
πέφτουνε στους Γερμανούς,
χασάπηδες σαν τους παλιούς…

Το Διδυμότειχο το μπλουζ
(στα Αγγλικά, μελαγχολία - θλίψη)
από κανένα δεν θα λείψει.


                 Υπόδουλη χρόνια η Ελλάς,
                 ώσπου ένα σύνταγμα του «ΕΛΑΣ»
                 ήτοι το "ογδόντα ένα"
                 θα επιτεθεί και θα νικήσει
                 αυτόν που είχε κατακτήσει
                 τα δυό ιστορικά μας κάστρα…
                 Πάλι ιαχές……πάλι ως τ’άστρα !!!!

Και τώρα ?    Το δυό χιλιάδες πια εννιά ?
των Γερμανών η νέα γενιά
θα μας ξαναεπιτεθεί
με όπλο την οικονομική
που έχει υπεροπλία
και δω τριτώνει….  όχι αστεία !!!!

Αυτή η επιδρομή θα συνεχίσει,
τη χώρα πάει να αφανίσει,
θα πλήξει όλους και παιδιά,
στραγγίζοντας κάθε γενιά…

Σπάνια η "γυναίκα" πια γεννά,
και τα υπάρχοντα παιδιά
πάν'  για δουλειά στην «Εσπερία»*                                                          *Δύση
με μια πρωτόγνωρη υστερία…

Τα πήραμε τα δύο κάστρα,
μα.... 
     ποιός θα τα ξαναεπανδρώσει
σαν φεύγει ο νέος να γλυτώσει
κι εμείς κοιτάμε εν υπνώσει.... ; !
________________________________

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ", του Π.Ματαράγκα, 
με φήμες, αλήθειες και σαρκασμό, Νο. 13 e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga

_____________________________________________________________

* To Κάστρο Διδυμοτείχου βρίσκεται επάνω στην κορυφή του λόφου και είναι ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα των Βαλκανίων. Αποτελούσε σημαντικό ορόσημο από τους αρχαίους χρόνους λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης και του ισχυρότατου οχυρωματικού περιβόλου που το περιέβαλλε.
Στο μέσον περίπου του «κάθετου» στο χάρτη νομού Έβρου (και του μοναδικού με αρσενική ονομασία, «ο Έβρος») ελέγχει τη συμβολή δύο ποταμών (του Ερυθροπόταμου στο σημείο που εκβάλει στον Έβρο) και έχει δεύτερη στρατηγική στήριξη από παρακείμενο λόφο στην ίδια περιοχή, επί του οποίου υπήρχε η ρωμαϊκή πόλη Πλωτινούπολη, την οποία ίδρυσε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός (117- 98 π.Χ.).
Τα δείγματα του τρόπου οικοδόμησης των τειχών, μαρτυρούν ύπαρξη κάστρου πολύ προ των βυζαντινών χρόνων.
Tο κάστρο διατηρείται στο μεγαλύτερο μήκος του, τα βυζαντινά τείχη του έχουν μήκος 1 χ.λ.μ και το ύψος τους φτάνει τα 12 μέτρα, με τους πύργους του 24 στο σύνολο, κάποιοι από τους οποίους φέρουν μονογράμματα βυζαντινών προσωπικοτήτων ή διακοσμητικά και συμβολικά μοτίβα.
Μέσα στο κάστρο υπάρχουν διασκορπισμένες λαξευμένες σπηλιές οι οποίες χρησιμοποιούνταν ως τμήματα κατοικιών.
Τα τείχη του Διδυμοτείχου ανακατασκευάσθηκαν και ενισχύθηκαν επί Ιουστινιανού. Τα ίδια τείχη ενισχύθηκαν αργότερα και επί Κωνσταντίνου Ε΄ το 751. Όπως και το 1303, που τα τείχη ενισχύθηκαν σημαντικά από τον πρωτοστράτορα Κωνσταντίνο Ταρχανειώτη.
Το Διδυμότειχο είχε αποκτήσει φήμη τόπου εξορίας και φυλακής των συνωμοτών του Βυζαντίου, αλλά ταυτόχρονα αποτελούσε ισχυρό αμυντικό προγεφύρωμα, για όσους επιβουλεύονταν την Κωνσταντινούπολη.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το κάστρο αυτό δοκιμάσθηκε από πολύχρονες και σκληρές πολιορκίες και κατά καιρούς υπέστη φοβερές καταστροφές, όπως από τον Βούλγαρο βασιλιά Κρούμο το 813-814, αλλά και από τους Σταυροφόρους, που τελικά το κατέλαβαν.
Το κάστρο πολιορκήθηκε στην πρώτη Σταυροφορία το 1189 από τα στρατεύματα του γερμανού αυτοκράτορα Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα υπό τη διοίκηση του δούκα Φρειδερίκου της Σβάμπ.
Όταν οι Σταυροφόροι στην (4η απόπειρά τους για τους άγιους τόπους) πήραν την συρικνωμένη πια Βυζαντινή Αυτοκρατορία, μαζί και την Κωνσταντινούπολη, το Διδυμότειχο είχε καταλάβει ο Βονιφάτιος Μομφερατικός.
Αργότερα πέρασε στην κυριαρχία του Γοδεφρείδου Βιλεαρδουίνου και αργότερα του κόμη Ούγο ντε Σαιν Πωλ.
Το 1206 όμως υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη.
Το 1237 πάντως οι Κουμάνοι επιδρομείς, που είχαν ερημώσει τη Θράκη δεν είχαν κατορθώσει να καταλάβουν το Διδυμότειχο.
Το Διδυμότειχο πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο Γ΄ που είχε εξεγερθεί, κατ' απαίτηση του λαού, εναντίον του παππού του Ανδρόνικου Παλαιολόγου Β΄ και το Βυζάντιο ξεκινάει έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο (1321-1354). Το 1341, στο Διδυμότειχο στέφεται αυτοκράτορας ο Ιωάννης Καντακουζηνός ΣΤ΄.
Το 1346 ο Καντακουζηνός για να επιτύχει τη συμμαχία των Τούρκων δίδει ως σύζυγό την 13χρονη κόρη του πριγκίπισσα Θεοδώρα στον υπέργηρο σουλτάνο Ορχάν στη Σηλυβρία.
Τελικά, ανάμεσα στο 1357-1360 το Διδυμότειχο πέφτει στα χέρια των Τούρκων και απελευθερώνεται το 1920.
Το περίφημο αυτό κάστρο, που συντηρήθηκε ανεπαρκώς από τους Οθωμανούς κατακτητές, υπέστη μεγάλες καταστροφές από ποικίλους επιδρομείς κατά τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά χρόνια, αλλά και από τους Ρώσους, που κατέλαβαν το Διδυμότειχο στους δύο νικηφόρους γι’ αυτούς ρωσοτουρκικούς πολέμους το 1829 και το 1878. 

Οι θρύλοι της περιοχής κάνουν λόγο για «σαράντα κάμαρες» που είναι λαξευμένες μέσα στο βράχο και η ύπαρξή τους συνδυάζεται με κρυμμένους βασιλικούς θησαυρούς.
Στην πραγματικότητα, το κάστρο διαθέτει δεκάδες λαξευτών σπηλαίων, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες ή δεξαμενές νερού ή καταφύγια.
Ένας άλλος θρύλος θέλει, το άπαρτο κάστρο του Διδυμοτείχου να πέφτει στους Τούρκους από «μπαμπεσιά» και την υπεύθυνη «βασιλοπούλα» να πέφτει από τον γωνιακό νοτιοανατολικό πύργο με το άσπρο άλογο της και να αυτοκτονεί.
Και ο άρχοντας πατέρας της, που ήταν έξω από το φρούριο σε κυνήγι όταν άκουσε το μαντάτο της κατάληψης του Διδυμοτείχου, αναφώνησε:
«Για να το πιστέψω, πρέπει αυτές οι κότες που μαγειρεύουμε εδώ, να σηκωθούν και να λαλήσουν».
Και ως του θαύματος, οι μαγειρεμένες κότες, ζωντάνεψαν. Και εις ανάμνηση, η τοποθεσία, με ένα παρεκκλήσι σήμερα του Αγίου Βλασίου, ονομάσθηκε στα τουρκικά «Ταούκ Γκεμέζ» δηλαδή, οι κότες που τελικά δεν τις έφαγαν.

_____________________

Τα χορταριασμένα του μονοπάτια, οι λαξευμένες του σπηλιές, το κάστρο του Πυθίου, οι Καλέπορτες, τα μουσεία του... Το Διδυμότειχο έχει πολλά να σας πει... γι αυτό έχει ετοιμάσει για σας ένα εικονικό γοητευτικό ταξίδι... εσείς το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι ένα μικρό κλικ εδώ

     ίσως...       

Μια ζωή 'ταν... κρεμασμένος

Ανάποδα στη σκαλωσιά

Ο παππούς είχε χαράξει,
και πίσω απ' την εικόνα γράψει
του Άϊ Νικόλα,    στο εικονοστάσι,
και την καρδιά μου είχε σπάσει,
με τις παρακάτω λέξεις...
να μην δακρύσεις πως ν' αντέξεις ?

         "Εγγονέ μου, αν μπορούσες
          μέσα να μπεις και να κοιτούσες,
          στα όνειρα,  που εγώ εζούσα,
          θά έβλεπες πως 'πιθυμούσα
          κοντά στη θάλασσα να ζούσα. 

          Να φεύγω μακριά με τα καράβια
          ονειρευόμουνα τα βράδια,
          καπτα Σωκράτη να με λένε
          και κάθε τόσο λύνε-δένε,
          να βρίσκομαι και σ’ άλλο πόρτο. 

           Επιτέλους ρε γαμώτο,
           τα ονειρά μου,     τα δικά μου
           και τα στεριανά γονίδιά μου,
           με εσένα εγγονά μου,
           θα ταξιδεύουν σαν τσιγγάνοι,
           και μένανε αυτό με φτάνει..."

Μιά ζωή 'ταν διψασμένος 
για ταξίδια ο καημένος...

Μιά ζωή 'ταν... κρεμασμένος
ανάποδα στη σκαλωσιά,
κάτω από τρούλους, με σκοινιά,
ζωγράφιζε σε κάθε ύψος
με το ιδιαίτερο του ύφος,
Άγιους, Χριστό και Παναγία.

Ήταν αγιογράφος, στη Ρωσία....
Εκλύθηκε σαν σπεσιαλίστας
και σαν θρησκευτικός "στυλίστας"...

Ζωγράφιζε μοναδικές εικόνες.
Δύο του σώζονται....  οι μόνες.

            Ήτανε η εποχή των Τσάρων.
            (Μετά την εκτόπιση Τατάρων
            από την περιοχή Κριμαίας),
            όπου κι εκεί "πολλάς ωραίας
            εικόνας του" είχαν εκκλησίες.

           Απέκτησε υψηλές φιλίες,
           και τούτο εγώ το συμπεραίνω
           πριν από χρόνια,  όταν μαθαίνω,
           πως πρίγκιπα γαμπρό θα κάνει
           απ’ τη Ρωσία....    και τα χάνει
           όταν η αριστοκρατία,
           η σνομπαρο-κρατία,
           τη πολεμάει την καημένη
           την κόρη του,   π’ απορημένη
           τις δόξες απ' το παρελθόν,
           θυμάται αυτή νυχθημερόν.
                      _________


Τη μηχανή του χρόνου πίσω,
λες,  γυρνώ....   να εξιστορήσω
ότι παλιό,  φέρνει μπροστά
η μνήμη μου, και το ανακτά.

Με πάει ως τον Ιορδάνη,
που τα βαφτίσια είχε κάνει
της κόρης του, που με καμάρι
μας το διηγόνταν... πριν να πάρει
ξανά τον δρόμο για Ισραήλ
να δεί την αδελφή Ραχήλ.

Εκλήθη στο Ισραήλ* ο παππούς,               *Ιερουσαλήμ (τότε δεν υπήρχε Ισραήλ)
γιατί σε όλους τους ναούς
η φήμη του κυκλοφορούσε,
και κάθε παπάς τον εκαλούσε…

Κατά την Οκτωβριανή*
την επανάσταση,  ήταν κεί,
σαν ήρθαν πάνω οι Μπολσεβίκοι.

Αυτός εσώθηκε από τύχη,
δεν έκοψε όμως τον δεσμό του,
τον θεωρούσε τόπο δικό του...

Τη μέρα του ερχομού,
του Ρώσικου περιοδικού,
εκείνου του παλιού καιρού,
όπου ερχόταν κάθε μήνα,
περίμενε 'δώ στην Αθήνα.

Μα έλα που οι Κουμουνιστές
ήταν στο στόχαστρο ως χθές !!

"Έν έντυπον" Σοβιετικό
στο σπίτι....   ήταν φοβερό,
και σαν στοιχείο αρκετό
να πουν, "είν' δρών κομουνιστής"
και ίσως να εξοριστείς....

Εστήθηκε καυγάς μεγάλος
με το γαμπρό του πού 'ναι "άλλος",
κι όχι ο πρίγκηψ ο παλιός,

Βαμένος κάργα δεξιός,
τούπε θα πάμε εξορία...
και κόπηκε η επικοινωνία
με κάθε τι το Ρωσικό..

... το παρελθόν,  πάει κι αυτό
μαζί με το περιοδικό... !
_____________________________________________

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ",
του Π. Β. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
Νο. 12
_________________________________


* Οκτωβριανή επανάσταση, Μια σειρά από μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Ρωσία κατά το έτος 1917 και δεν σφράγισαν μόνο την ιστορική πορεία της χώρας αυτής, αλλά επηρέασαν καθοριστικά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία. 

Η αστική τάξη, αφού εξασφάλισε λίγο ή πολύ όσα αγωνίστηκε να πετύχει το 1789, κατάντησε να συνεργάζεται με τα υπολείμματα της φεουδαρχίας, που είχε μεταβληθεί σε πεφωτισμένη, συνταγματική μοναρχία. Η μαρξιστική διδασκαλία της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από τις ίδιες του τις αντιθέσεις συμπληρώθηκε από τη μεγάλη προσφορά στο μαρξιστικό οικοδόμημα του Βλαδίμηρου Λένιν, ο οποίος υποστήριξε στο κείμενό του "Το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης"

Η βιομηχανική επανάσταση είχε ως καίριο και κύριο αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας νέας τάξης, των εργατών, οι οποίοι όχι μόνο δεν είχαν την παραμικρή ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, αλλά και ο ρόλος που έπαιζαν σ` όλη την παραγωγική διαδικασία ήταν καθαρά μηχανιστικός. Διαμορφώθηκε το προλεταριάτο, που σ` αντίθεση όμως με την αστική τάξη της Γαλλικής Επανάστασης, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει τη θέση του και τη δύναμή του. 

Η τόσο επίμονα διακηρυγμένη ανθρώπινη ελευθερία και ο σεβασμός της αξιοπρέπειας του ατόμου κατά το 1789 κατάντησαν φληναφήματα εφόσον δεν παρεχόταν η υλική δυνατότητα στον καθένα να τα πραγματοποιήσει.

Το 1905 στάθηκε η μεγάλη δοκιμή της επανάστασης του 1917. Πράγματι, τον Ιανουάριο τους έτους αυτού κηρύχτηκε γενική απεργία στα εργοστάσια της Πετρούπολης. Στις 9 Ιανουαρίου, ημέρα Κυριακή, χιλιάδες άοπλων με εικόνες και πορτρέτα του τσάρου συγκεντρώθηκαν στην πλατεία των χειμερινών ανακτόρων της Πετρούπολης. Ο τσάρος δε δέχτηκε ν` ακούσει τα αιτήματα του πλήθους και διέταξε τη φρουρά του να διαλύσει τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα η χιονισμένη πλατεία να βαφτεί με το αίμα εκατοντάδων νεκρών. Η Ρώσικη επανάσταση είχε ξεκινήσει.Στις 15 Ιουνίου 1905 στασίασε και το πλήρωμα του καταδρομικού Ποτέμκιν. Στρατιωτικές στάσεις ακολούθησαν στην Κροστάνδη, στο στόλο του Εύξεινου, ενώ 

στις 7 Δεκεμβρίου ξέσπασε γενική απεργία στη Μόσχα, που εξελίχτηκε σε ένοπλη εξέγερση, η οποία τελικά πνίγηκε στο αίμα. 

Τα γεγονότα αυτά, μολονότι δεν πέτυχαν, έδωσαν την ευκαιρία στους αγρότες και στους εργάτες να οργανωθούν σε σοβιέτ και να προετοιμάζονται κατάλληλα για το αποφασιστικό και νικηφόρο χτύπημα. 

Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας. 

Ουσιαστικά η "Ρωσική Επανάσταση" συμπεριλαμβάνει τα γεγονότα που συνέβησαν κυρίως τους μήνες Φεβρουάριο και Οκτώβριο του 1917, (εξ ου και η ονομασία τους, Φεβρουαριανή Επανάσταση και Οκτωβριανή επανάσταση αντίστοιχα). Αν και οι δύο αυτές επαναστάσεις θεωρούνται μέρος της Ρωσικής Επανάστασης, αφορούν πολύ διαφορετικές διαστάσεις και δεν πρέπει να συγχέονται μεταξύ τους.

Όπως η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, έτσι και η Ρωσική του 1917 αποτελούν κεφαλαιώδους σημασίας ορόσημα στη μακραίωνη και πολύμοχθη πορεία των λαών της Γης για την πραγματοποίηση του ιδεώδους της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Σύμφωνα με το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ξεκίνησε με ένοπλη εξέγερση στην Πετρούπολη, στις 25 Οκτωβρίου 1917 ημερομηνία η οποία αντιστοιχεί στις 7 Νοεμβρίου 1917 σύμφωνα με το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο.

ίσως...

Τους Νίκησε Όλους... εκτός από μια Γυναίκα

   Η άμαξα που 'χε σταλεί, 
     η αυτοκρατορική,
     στη θύρα της πια είχε φτάσει,
     ενώ... 
             ..επήγαινε να σπάσει,
     από τους κτύπους η καρδιά της,
    καθώς, σε λίγο πια μπροστά της,
    ο διάδοχος, ο Ρωμανός,
    ο πλέον διαλεχτός...
    ...πριγκιπικός γαμπρός !
    θα διάλεγε για νύφη
    αυτήν... αν είχε τύχη !

Σ' όλη την αυτοκρατορία,
είχε σταλεί η "αγγελία",
για τον "διαγωνισμό"
που θα γινόταν, με σκοπό
να πάρει ο πρίγκηψ την "αρίστη",
αν και γνωρίζαν πλείστοι
πως η πραγματική αιτία,
ήτανε μία...  
                        η επιθυμία
την πιόμορφη  αυτός να βρεί,
και δεν το πίστευαν πολλοί
πως δήθεν...  "αριστεία
έπρεπε νάχει από σχολεία"...
"ως ήτο"  στην εξαγγελία !   

Στην άμαξα, η Αναστασία,
η μέλλουσα πρώτη κυρία,
μπαίνει...  
                  κι αμφιβολία
πως είν' η πιόμορφη,  καμία
δεν έχουνε οι αμαξάδες,
και σκύβουνε για τεμενάδες,
να δείξουνε τον θαυμασμό τους,
αν και το πρωτόκολλό τους,
ετούτο, δεν το αναφέρει...


       Θα ήταν μεσημέρι,
             που ο αλαζών ο Ρωμανός
             την είδε... 
                             Αιφνιδιαστικώς,
             τον κτύπησε ένας κεραυνός,
             πρωτόγνωρος, ερωτικός.

             Διαλύθηκε κακήν κακώς
             και ο διαγωνισμός...

             Στο βάθος ήταν η σειρά της...
             Ποιό δυνατά  χτυπά η καρδιά της....

             Mπροστά...
                            οι πιο όμορφες της Πόλης,
             χαθήκαν όλες τους, και μόλις
             αντίκρυσε την Αναστασία
             δεν είχε μάτια για καμία.

            Την κοίταζε με θαυμασμό,
            κι έγινε σ' όλους φανερό,
            σαν τον ακούν:    
                    "Θεοφανώ
                      θα λέγεσαι εις το εξής,
                      κι έτσι εσύ θα πορευτείς
                      μαζί μου μες την Ιστορία
                      που θα μας γράφουν τα βιβλία.


           Με κλίση εμπρός της κεφαλής,
           εκείνη λέει:  
                    -"Είμαι ευτυχής"..." 

                    -"Βασίλισσα θα γίνει αυτή"
           βροντοφωνάζει στη στιγμή,
          ο Ρωμανός, και με πυγμή
          το επιβάλλει στην αυλή.

Όμως στη θέση της καρδιάς της
είναι ο Νικήτας, ο έρωτάς της,
απ' τα νεανικά της, 
αθώα χρόνια, τής εφηβείας
που λάτρευε μετά μανίας
αυτό το παλικάρι.

Θυμάται με καμάρι,
ότι κι αυτός είχε ανταριάσει, 
όταν τον είχε αιφνιδιάσει

και τρυφερά πρωτοκοιτάξει.

                    "Η ομορφότερη της Πόλης
                     μα και της επικράτειας όλης
                     είσαι εσύ...     της είχε πει.."
και είχαν πρωτοφιληθεί.

Εκείνου του πρώτου ραντεβού,
η γλύκα εκείνου του φιλιού,
δεν έσβηνε κι απ' το μυαλό του,
και... θάπρεπε  ....
                               για το καλό του !

Αντίζηλος του βασιλιά ;
σαν να του κόπηκε η λαλιά.

Ήταν χαμένος από χέρι
αλλά ακόμα δεν το ξέρει.

Θα ομολογούσε ο καθένας,
σε τέτοια θέση, ίσως κανένας,
δεν θάθελε για να βρεθεί,
(σαν του Νικήτα δηλαδή).


     Μελετώντας τη ματιά της
         λένε, πως, την ομορφιά της 
         χρησιμοποιεί με μαεστρία,
         απ' άκρατη ματαιοδοξία,
         για να γευτεί την εξουσία...

...κι έτσι η Αναστασία,
μες το παλάτι εν μία νυκτί,
επίσημα είχε ονομαστεί
Θεοφανώ, που θ' ακουστεί
παντού, με το όνομα αυτό,
στην αυτοκρατορία..

Αμφιλεγόμενη πορεία
είχε στ' ανάκτορα η κυρία,
και την κυριαρχία 
σιγά σιγά αυτή θα έχει,
κι αλλοίμονο σε όποιον "πέσει"
μες την δική της τη δυσμένεια.

Τον τράβαγε από τα γένια
τον δύστυχο τον Ρωμανό !

Τον Αυτοκράτορα,* και πεθερό,                    *Κωνσταντίνος Ζ' Πορφυρογέννητος
κάποιοι δηλητηριάζουν...
Οι φήμες τώρα οργιάζουν...
πως ...ήταν δάκτυλος δικός της.
Ύποπτη πια... η υψηλότης,
η νέα αυτοκράτειρα.


   Συχνά, απ' τα παράθυρα
κοιτά με νοσταλγία,
εκείνη την πλατεία,
όπου με τον Νικήτα,
την πρώτη τους τη νύχτα
με έρωτα ενωθήκανε,
κι ένα πρωί "χαθήκανε".


   Εμπόδιο πια κι ο Ρωμανός
στα σχέδια της... 
                             ...κι ολοταχώς
τραβά για μιά κυριαρχία
σ' όλη την Αυτοκρατορία.

Την κουμαντάρει η απληστία.
Δηλητηριάζεται κι αυτός !...
ο αυτοκράτωρ Ρωμανός...
Αυτήν... όλοι σκεφτήκανε,
και την υποψιαστήκανε.

   Με φλάμπουρα του βασιλιά
να ανεμίζουνε ψηλά,
έρχεται ο στόλος του Φωκά...

Το αραβικό το κράτος,*
κυρίαρχο προσφάτως,
άλλως της Κρήτης το εμιράτο,*
ηττήθηκε απ'  το φουσάτο
του στρατηγού Φωκά,
και θάναι για άλλη μια φορά
ο Χάντακας Ρωμαϊκός.*

Ακούραστος ο στρατηγός,
το σημερνό Ηράκλειο
είχε ελευθερώσει.
Τη Κρήτη αυτός θα δώσει 
πίσω στην Αυτοκρατορία.

Στη Βασιλεύουσα ευθυμία...

Ο στρατηγός θριαμβευτής
από την Κρήτη νικητής..
μπαίνει στην Κωνσταντίνου Πόλη.

Επευφημούσαν όλοι,
μα... ιδέες  η Θεοφανώ,
νέες, θα βάλει στο μυαλό..

Μία ματιά είναι αρκετή,
να κάνει τον θριαμβευτή
με πάθος να ερωτευθεί..
τη "φόνισσα"  τη καλλονή.

Την αγαπά παράφορα,
εκείνη ακούει αδιάφορα.

Στα πόδια της θα πέσει
στεφάνι να φορέσει,
μα... η Θεοφανώ θ' αρνηθεί,
είναι ακατάλληλη στιγμή.

Θα κάνει τώρα υπομονή...
και θα δικαιωθεί.

   Στα βάθη... στη Μικρά Ασία,
η νικηφόρος εκστρατεία,
θρίαμβος ήταν, του Φωκά.

Μετά τη νίκη,  τα στρατά
εκεί, τον χρήζουν βασιλιά.

Πανίσχυρος και καβαλάρης
ο στρατηγός πια ...εξηντάρης,
μετά απ' τις υποδοχές
και του θριάμβου τελετές,
πρώτο του μέλημα μαθές
να τρέξει στη αγαπημένη.

Με τα νερά του αυτή πηγαίνει
και λέει με δισταγμό το ναι..

Φωκάς: 
                 "Φρουρέ Γεωργιανέ
                   πες τους να βγάλουν αγγελίες,
                   προς τους κυρίους και κυρίες,
                   απανταχού της επικράτειας
                   σε ορεινάς και σε παράκτιας
                   πόλεις μα και χωρία,
                   παντού στην Αυτοκρατορία,
                   με λόγια τούτα της καρδιάς:

                   ["Ο αγαπημένος σας Φωκάς,
                     ανακοινώνω, πως τον γάμο 

                    τάχιστα εγώ θα κάμω, 

                    και είσαστε όλοι καλεσμένοι, 

                    πιστοί μου και αγαπημένοι."]

   Δεν πέρασε πολύς καιρός
που του Φωκά ο ανηψιός,                                  
ο Τσιμισκής ο στρατηγός 
θα γίνει εραστής της.

Κάθε "κανόνα πίστης"
επάτησε του γάμου της,
και "πέσαν"* όλοι πάνω της,                                      *ήταν όλοι εναντίον της
ως και ο ...Πατριάρχης.

Και όμως ο στρατάρχης
θα νικηθεί από γυναίκα.


   Θα ήταν κάπου δέκα
οι τρομεροί Βαράγγοι,* οι βόρειοι,
γίγαντες  όλοι, πελώριοι,
με τα τεράστια τα τσεκούρια.

Αγριωποί... τρέχουν με φούρια
να προστατέψουν τον Φωκά,
του φονικού του τη βραδιά.

Οι συνωμότες στη σειρά,
τράβηξαν όλοι τους σπαθιά,
και δείχνοντας το σώμα
φωνάξανε: 
                    "Ακόμα 
                     εσείς δεν ξέρετε ότι
                     θα υπακούτε εμάς, διότι,
                     ο Τσιμισκής ο άρχοντας
                     ο νέος είναι ο αυτοκράτορας. 

                     Εμάς θα υπηρετείτε
                     αν θε να πληρωθείτε,
                     βαρβάροι του βορρά,
                     με λιγοστά μυαλά."

Κατέβασαν τσεκούρια
και φύγανε με φούρια
αφού θα προσκυνήσουν...

Τον Τσιμισκή, θ' αρχίσουν
τώρα να προστατεύουν... 
και χρήμα να μαζεύουν !

Νικήθηκε ο στρατάρχης,
ο Νικηφόρος ο Φωκάς. 
Θύμα κι αυτός θα είναι, μιάς
στυγνής δολοφονίας,
υπαίτιοι της οποίας 
οι δύο εραστές.



   Με ύφος απαθές
ακούν τις νέες κατηγόριες.

Φωνές πολλές, στεντόρειες...
"στα ξένα" και εγχώρειες,
όλοι μαζί ομοφρονούν...
για δίωξη προσηγορούν ! 

Η Θεοφανώ κι ο Τσιμισκής,
οι δέκτες της κατακραυγής,
δεν δίνουν σημασία,
ψάχνουν με μαεστρία
τον τρόπο για να νυμφευθούν.

Αδύνατον να αγνοηθούν
όμως, οι όροι του Πατριάρχη,
όπου τους λέει:
                  "...όπως και νάχει
                   γάμο εγώ δεν ευλογώ,
                   ούτε αυτοκράτορα μπορώ
                   να χρίσω εσένα Τσιμισκή.
                   Ο στόχος σου θα επιτευχθεί
                   μόνο εάν τιμωρηθεί
                   η φόνισσα,  και φυλακιστεί
                   σε μοναστήρι... 
                                             σ' εξορία,
                   πολύ μακριά μες στην Ασία !"

___________________ Τρεις βασιλείς θα αγαπήσουν,
                                                  άλλοι πολλοί θα προσκυνήσουν,
                                                  και μάταια θα διεκδικήσουν
                                                  την απροσπέλαστη καρδιά της.

                                                  Δε ξέρανε πως τα κλειδιά της
                                                  κρατούσε φίλος παιδικός.

                                                  Είναι ο Νικήτας ο φτωχός
                                                  κείνος ο άσημος μικρός...  
                                                  πού ήταν συντροφιά της
                                                  στα χρόνια της αγνότητας της.

                                                  Ο αγαπημένος της μικρός,
                                                  Τουρμάρχης* αξιωματικός,           *Ταξίαρχος
                                                          θα γίνει  "μέγας και πολύς"
                                                  και το κουμάντο εν πολλοίς,
                                                  του κράτους,  μα και της Αυλής.

                                                  Σαν γίνει Μέγας Πρυμμικύρης*,      *υπουργός Εθνικής Άμυνας 
                                                         αυτός  θα είναι "νοικοκύρης",
                                                  μες στο παλάτι και παντού,
                                                  και τ' αποτέλεσμα αυτού,
                                                  είναι να ξανασμίξουν,
                                                  και πάλι σαν παιδιά να ζήσουν, 
                                                  της νιότης τους την ιστορία,
   ____________________       κι ας ήταν απερισκεψία.

   Οι φήμες είχανε οργιάσει,
και πανικός την είχε πιάσει,
σαν μαθευτήκαν αμαρτίες
παλιές της... 
                        κι οι δολοφονίες.

Αμείλικτος... περνάει,
ο χρόνος, κι η όμορφη "γερνάει".
Τους άντρες πια δεν τους ορίζει,
και δεν μπορεί πλέον να κτίζει,
την κάθε της επιθυμία,
στην αντρική αδυναμία...

Κανέναν πια δεν διαφεντεύει,
τον Τσιμισκή δεν σαγηνεύει.
που στοχεύοντας την εξουσία,

σκληρά την στέλνει εξορία 

σε μοναστήρι στην Ασία.

Του Πατριάρχη στην ουσία 
ακολουθεί την εντολή.

Η στέψη του είναι αμοιβή !

Σε μοναστήρι θα την κλείσουν
και χρόνια εκεί θα την αφήσουν,
ώσπου να την ελευθερώσει
ο γιος της όταν μεγαλώσει,
ο αυτοκρατορικός ο γόνος,
Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος....



             Επίλογος

   Τα όσα χρόνια πια θα ζήσει,
μ' αυτόν που είχε αγαπήσει,
θα τα περάσει...  
                               με γαλήνη,
με βόλτες κάτω απ' τη Σελήνη,
όπως και τότε σαν παιδούλα,
η Αναστασία, η μικρούλα.
___________________

Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΦΗΜΕΣ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ",
του Π. Ματαράγκα, με φήμες, αλήθειες και σαρκασμό,  
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
Νο. 11

___________________________________________________

Ιστορικό περιβάλλον 

* 956, Ο διάδοχος του Ρωμαϊκού (Βυζαντινού) θρόνου, Ρωμανός και η Θεοφανώ παντρεύτηκαν. Η Κωνσταντινούπολη γιόρταζε επευφημώντας το νεαρό ζευγάρι, καθώς ο Ρωµανός , κατά πέντε μόλις έτη μεγαλύτερος της, ολόξανθος, αρρενωπός, ήταν το όνειρο όλων των κοριτσιών της πρωτεύουσας. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή των φιλοδοξιών της νεαρής κοπέλας.
Η Θεοφανώ μένει έγκυος στον Βασίλειο τον μετέπειτα Βουλγαροκτόνο. Όταν πεθαίνει ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ’ το 959, οι αυλικοί την κατηγορούν ότι τον δηλητηρίασε.
Η Θεοφανώ έγινε αυτοκράτειρα, στο πλάι του Ρωμανού που στέφθηκε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Ο Ρωμανός αρχίζει να καταλαβαίνει, ότι το κορίτσι που είχε επιλέξει δεν ήταν τόσο αγνό και αθώο. Απογοητεύεται, η επιρροή της στον αυτοκράτορα ήταν καταστροφική.

Ο Ρωμανός προτιμούσε να γλεντοκοπάει με γυναίκες από το να κυβερνά. Το 963 δηλητηριάζεται και ο Ρωμανός σε ηλικία μόλις 26 ετών.
Ο Λέων Διάκονος γράφει ότι «οι περισσότεροι υποψιάζονται ότι το δηλητήριο του το έδωσαν από τον γυναικωνίτη», εννοώντας τη Θεοφανώ.
Ο στρατηγός Νικηφόρος Φωκάς μετά από νίκες στην Ασία ανακηρύσσεται από τον στρατό αυτοκράτορας στην Καισάρεια και μπαίνει θριαμβευτής στην Κωνσταντινούπολη. Μετά από αιματηρές οδομαχίες, ο Φωκάς εδραιώνει την κυριαρχία του και νυμφεύεται την αυτοκράτειρα Θεοφανώ.
Η Θεοφανώ μετά από λίγο πάλι δεν είναι ευχαριστημένη, αποφασίζει να τον αντικαταστήσει με τον ανιψιό του, Ιωάννη Τσιμισκή, που είχε γίνει ήδη εραστής της. Το 969 ο Τσιμισκής με τους άντρες του δολοφονούν τον Φωκά. Στον τάφο του Αυτοκράτορα έγραψαν: «τους νίκησε όλους, εκτός από μια γυναίκα».

Η Θεοφανώ συμμετείχε στη δολοφονία, κάνοντας συμφωνία με τον Τσιμισκή να την παντρευτεί, για να συνεχίσει τη βασιλεία της στο πλευρό του. Όμως ο Πατριάρχης Πολύευκτος αρνήθηκε να στέψει τον Τσιμισκή αυτοκράτορα, εκτός αν την έδιωχνε από την Κωνσταντινούπολη. Ο εραστής της αυτοκράτειρας επιθυμούσε την εξουσία πιο πολύ από τη Θεοφανώ και την εξόρισε. Το 975, ο γιος της Θεοφανούς, Βασίλειος, διαδέχεται τον Τσιμισκή και επαναφέρει τη μητέρα του. Η Θεοφανώ είναι πάλι στην "αυλή".
_____________________________________________________________


* Αραβικό κράτος, της Κρήτης το εμιράτο,  Οι άραβες πήραν τον έλεγχο της Κρήτης από τους βυζαντινούς το 824 μ.χ.  Ήταν άραβες σαρακηνοί από την Κόρδοβα της Ισπανίας με ηγέτη τους τον ανδαλουσιανό εμίρη Άμπου Χαφς Ουμάρ.  Αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ισπανία από τους μουσουλμάνους κυβερνήτες της Ανδαλουσίας περίπου το 813 επειδή στασίασαν εναντίον τους.
Φθάνουν στην Κρήτη μονάχα μερικές χιλιάδες, αλλά λόγω της πτώσης της βυζαντινής στρατιωτικής παρουσίας στην Κρήτη, κατόρθωσαν τελικά να πάρουν τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού αν και αυτή η κατάκτηση διήρκησε μια κάποια χρονική περίοδο. 



Υπολογίζεται ότι περίπου 40.000 άραβες μετανάστευσαν στην Κρήτη κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους στο νησί που κράτησε περίπου 138 χρόνια.  Οικοδόμησαν σύντομα μια πόλη φρούριο που περιβλήθηκε από μια βαθιά τάφρο (Χαντάκι) και την ονόμασαν Χαντάκ. (Χάνδακας στα ελληνικά).
Ενάμιση αιώνα μετά ο Νικηφόρος Φωκάς, ο Αρμένιος ανώτατος διοικητής του βυζαντινού στρατού και ο μεταγενέστερος αυτοκράτορας του βυζαντινού κράτους, θέλησε να πάρει το νησί από τους άραβες και να φέρει την Κρήτη πίσω στη βυζαντινή αυτοκρατορία, καθώς επίσης και να φέρει τους κρητικούς πίσω στο χριστιανισμό.

Στις 7 Μαίου του 961,αφού συγκρότησε μια μεγάλη αρμάδα,έβαλε πλώρη για να απελευθερώσει την Κρήτη και από την αραβική κυριαρχία. Μετά από αρκετούς μήνες πολιορκίας, ο βυζαντινός στρατάρχης, πήρε τον εμίρη της Κρήτης ως όμηρο και κατάφερε να νικήσει τους άραβες.  Η Κρήτη για άλλη μια φορά ήταν σε βυζαντινά χέρια.

Οι στορικοί υποστηρίζουν ότι εάν ο Νικηφόρος Φωκάς, δεν απελευθέρωνε την Κρήτη από τους άραβες, οι κρητικοί σήμερα θα είχαν γίνει οπωσδήποτε άραβες, όπως τόσα πολλά άλλα έθνη στην περιοχή. Δεν θα ήταν σήμερα Έλληνες αλλά δεν θα μιλούσαν ούτε ελληνικά.
_________________________________________________

*  Χάντακας Ρωμαϊκός,  Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία vs Βυζαντινής, 

Μόλις το 1557 στο βιβλίο "Corpus Historae Byzantinae", του Ιερώνυμου Βολφ, (Hieronymus Wolf), η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αυθαίρετα αναφέρεται ως Βυζαντινή και για  ανεξήγητους, ιστορικά λόγους, όπως υποστηρίζει και ο καθηγητής Χ. Γιανναράς,  συνεχίζει μέχρι σήμερα.

__________________________________________________________

* Βάραγγοι,  Αρχαίος σκανδιναβικός λαός ο οποίος έπαιξε ρόλο στην ιστορία της Ρωσίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ασχολούνταν κυρίως με τον πόλεμο ως μισθοφόροι, την πειρατεία και το εμπόριο.

Αρχικά ο χαρακτήρας των Βαράγγων ήταν πολεμικός, όπως των Βίκινγκ συγγενών τους. Κατοικούσαν στα εδάφη της σημερινής Δανίας και Σουηδίας, χωρίς να αναπτύξουν αξιόλογο πολιτισμό. Στο ιστορικό προσκήνιο εμφανίζονται κατά τα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όταν άρχισαν να μετακινούνται προς τα ανατολικά και τα νοτιοανατολικά ιδρύοντας τις δικές τους πόλεις πάνω στις εμπορικές οδούς του Δνείπερου και του Βόλγα.
____________________

* Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Κ. Κυριαζή "Θεοφανώ, η εστεμμένη φόνισσα", εκδόσεις της Εστίας.  Μια ιστορικά τεκμηριωμένη βιογραφία, μια καταβύθιση στα άδυτα του Iερού Παλατιού, στη δόξα και στους εξευτελισμούς των βυζαντινών χρόνων.

Οι αναφορές μας στο "Ιστορικό Περιβάλλον"  και στις σημειώσεις μας αντλήθηκαν από τa ''antikleidi.com''  και    ''wikipedia.org''

ίσως...