και να μη χάσουμε τη θέση τη δική μας
ενώ ’παμε να μείνουμε για μία μέρα,
ποτέ δεν κουνήσαμε από κει πέρα,
Με τον καιρό ως και τα λάστιχα χάσαν αέρα,
δεν ψάχνουμε πια ούτε για ευκαιρία,
τη μία καύσωνας, την άλλη κακοκαιρία,
δεν λέμε καν πως θέλουμε να βρεθούμε,
να πούμε λόγια, ή πεταχτά να φιληθούμε,
Τουλάχιστον έχουμε το πάρκιν μας,
να μας θυμίζει την τότε αγάπη μας,
πάρκα και δρόμους μας μασκαρεμένους
που ευτυχώς μόνο εκείνοι αγκαλιασμένους
μας είδαν τα μισο-σκοτεινο-απογεύματα....
Όσο βεβαίως για εκείνα τα μυθεύματα
που μας ψιθύρισε την εποχή κείνη η μοίρα
ύπουλη πάντα, και κουτσομπόλα κακομοίρα,
εμάς παγίδεψε με πλοκάμια της και ιστούς....
Μας έκανε σαν όλους τους βαρετούς αυτούς,
όλους εκείνους της όποιας αγάπης ναυαγούς,
να αναμένουμε καρτερικά πάνω σε μία ξέρα
εκείνη που αλίμονο ποτέ δεν θα ‘ρθει μέρα...
________________________________________
Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ",
του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
ίσως..