Που λες, καρέκλες έριχνε από βραδύς
αναστάλαγο, που δεν σε άφηνε να κοιμηθείς,
κι εκεί που μ’ είχε πάρει…. ο ήχος μιάς βροντής
πάνω με πέταξε, κι η ατυχία ήτανε να δεις
που μούκοψε το τόσο όμορφο όνειρό μου,
έβλεπα πως ήταν εκείνη στο πλευρό μου,
κι ήμασταν λέει τρίτη σειρά στη Λυρική σκηνή….
ανάμεσα δε στους θεατές διακρίναμε την Λαμπέτη,
τον Φώσκολο, τον Χορν και την Καραμπέτη !
Όλων τα μάτια όμως στη δικιά μου ήτανε καρφωμένα,
την ζηλοθωρούσαν κι οι γυναίκες, ούτε ματιά σε μένα,
όμως δεν μ’ ένοιαζε, την θαύμαζαν όπως κι εγώ,
και κει που έγειρα να τη φιλήσω ξυπνάω με κεραυνό,
κι αλλοίμονο, ποιος ξέρει πότε και αν δαύτη θα ξαναφανεί
σε κάποιο όνειρο και πάλι, καθώς είναι η μόνη μας επαφή….
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όταν η μνήμη μου σκουριάσει σαν καράβι, και παροπλιστεί,
θα εύχομαι και θα ελπίζω ακόμη να βρεθούμε σε κάποιο ίσως ΚΑΠΗ΄.
__________________________________
Έμμετρο έργο από το βιβλίο "ΑΝΤΙ-ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ",
του Π. Ματαράγκα, με αλήθειες, αιχμές και φαντασία,
e-mail: pmataragas@yahoo.com
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
ίσως
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.